Συντάκτης: Εγραψε με μοναδικό τρόπο για τα πάθη και τους προβληματισμούς του καθημερινού ανθρώπου αναδεικνύοντας την οικουμενικότητά τους (σε όλες τις χώρες του πλανήτη οι άνθρωποι ταλανίζονται από τα ίδια ανερμήνευτα χαρακτηριστικά όπως είναι αυτά της έχθρας, της ζηλοτυπίας-ζηλοφθονίας του μισανθρωπισμού, των τελετών γένεσης και θανάτου, του εγωισμού και άλλα πολλά που διέπουν τις κοινωνικές σχέσεις.
Λεξιλόγιο πλούσιο και αιρετικό, ανοίκειο σχεδόν στους πολλούς αλλά και στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Διάβαζε σαν παλαβός από τα είκοσι έως τα σαράντα του και βίωνε δραματικά την κάθε μέρα του.
Αυτός ο σπάνιος συνδυασμός θεωρίας και βιώματος ήταν η αιτία να γράψει ο Κωστής Παπαγιώργης (συμπληρώνονται σήμερα δύο χρόνια από τον θάνατό του) τα μικρά του αριστουργηματικά δοκίμια με τον έντονα λογοτεχνικό ρυθμό τους.
Φανατικός αναγνώστης της παγκόσμιας λογοτεχνικής γραμματείας και των μεγάλων φιλοσοφικών ρευμάτων, μεταφραστής δύσκολων συγγραφέων, κατάφερε να κάνει το δοκίμιο ελκυστικό και στον πιο αδαή αναγνώστη και να το υπερυψώσει σε διαρκή αναγνωστική ευαισθησία, προάγοντας το ευτελές σε πολύτιμη πνευματική ουσία.
Ηταν ευχής έργο που δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη νομική επιστήμη και τη φιλοσοφία και ακολούθησε έτσι τη δική του παρεκκλίνουσα πορεία στον κόσμο των ιδεών και της συγγραφής. Ας φανταστούμε, λ.χ., τον Νίτσε ή τον Κονδύλη να διάγουν ακαδημαϊκή ζωή· θα ήταν μια θλίψη για τον κόσμο του πνεύματος.
Ο Παπαγιώργης ανήκει σ' αυτή τη σχολή των έξω από την ακαδημία δημιουργών και γι' αυτό ελεύθερων, ανεξάρτητων και δυναμικών συγγραφέων. Εγραψε περίφημα λογοτεχνικά δοκίμια ή, κατ' άλλους, δοκιμιακή λογοτεχνία, πράγμα δύσκολο και οιονεί καινοφανές.
Τον γνώρισα πριν από τριάντα χρόνια μέσω του (δασκάλου) πατέρα του, ο οποίος ήταν φανατικός αναγνώστης της «Αυριανής», όπου έγραφα τότε. Είναι ευτράπελος και κωμικός ο τρόπος γνωριμίας αλλά δεν έχει καμία σημασία.
Γελούσε πάντως με την καρδιά του όταν μου 'λεγε τι του μετέφερε για μένα ο πατέρας του, τον οποίο (πατέρα) επισκεπτόμουν συχνά πυκνά στο σπίτι του στο Χαλάνδρι, στην όμορφη μονοκατοικία τους.
Εκείνο που μένει είναι το έργο, βεβαίως, αλλά και η παρουσία του συγγραφέα (ιδεολογική και οντολογική-ηθική) στην εποχή του.
Ιδού μία (μικρή) ματιά του: «Αρκεί μια αιφνίδια συγκίνηση για να παραδοθούμε στο βάθος του χρόνου μας, δραπετεύοντας από την περιφρουρημένη παροντικότητα. Η θυμική μνήμη είναι κάτι βαθύτερο από τον ίδιο τον άνθρωπο, άλλωστε δεν είναι συμπτωματικό ότι οι συγκινήσεις και τα αισθήματα ονομάστηκαν “πάθη”».
Τα βιβλία του δεν συστήνονται για ασυγκίνητους και ανέραστους, για ανθρώπους που δεν τολμούν να χορεύουν, για λογοκράτες και αφελείς (επικίνδυνους;) αριστερούς. Ο λόγος του Παπαγιώργη απευθύνεται σε βασανισμένους και καψαλισμένους ανθρώπους οι οποίοι, όμως, έχουν σθένος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου