ΠΑΡΟΣ: Η απληστία “επενδυτών” και ο διαχωρισμός της κοινωνίας...

Η Πάρος εξακολουθεί να αποτελεί έναν ελκυστικό τουριστικό προορισμό, χωρίς όμως να λείπουν και κάποια φαινόμενα που τον πληγώνουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των τουριστών και γενικά των επισκεπτών. Αύξηση έχουμε, επίσης, στις παραθεριστικές κατοικίες και ευρύτερα στην οικοδομική δραστηριότητα. Σίγουρα η ανάπτυξη των τουριστών δημιουργεί και μια σειρά από προβλήματα, τα οποία πρέπει έγκαιρα να αντιμετωπιστούν, αν θέλουμε να συνεχίσει η Πάρος να αποτελεί ελκυστικό τουριστικό προορισμό και επομένως να έρχονται τουρίστες και να ωφελείται από τον τουρισμό η πλειονότητα των κατοίκων. Γιατί, είναι φανερό ότι, όταν ξεπερνιέται το όριο αντοχής του νησιού και των υποδομών, υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο πέρα από το οποίο τα αρνητικά και οι ζημίες γίνονται περισσότερα από τα θετικά και τα οφέλη. Νομίζω ότι εκείνους που πρέπει πρωτίστως να απασχολήσει το θέμα είναι οι “άνθρωποι του τουρισμού” και βέβαια τις αιρετές Αρχές του τόπου (προσέχουμε για να ... έχουμε).

Αλλού, έχω αναφερθεί στις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες που δημιουργούνται από την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη και στις συνέπειες που θα έχουν αυτές. Στο σχόλιο αυτό, όμως, θα μου επιτρέψετε να ασχοληθώ με μια πτυχή του θέματος και συγκεκριμένα με τις ... παραθεριστικές κατοικίες.

Θυμάμαι πως στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ήταν πολλοί εκείνοι που υποστήριζαν ότι η επιλογή των παραθεριστικών κατοικιών τελικά θα πλήξει τον τουρισμό. Δεν ξέρω πόσο δίκιο είχαν ούτε ποιος είναι ο αριθμός των παραθεριστικών κατοικιών πέραν του οποίου αρχίζει να λειτουργεί σε βάρος του τουρισμού. Εκείνο που θέλω να θίξω εδώ είναι η απληστία ορισμένων “επενδυτών” γης (ας τους ονομάσουμε έτσι) που επιτείνουν τις ανισότητες και τον διαχωρισμό της κοινωνίας, γιατί η ανάπτυξη, νομίζω είναι κοινός τόπος πια, δεν είναι ουδέτερη. Άλλους τους ευνοεί και άλλους όχι ή τους ευνοεί πολύ λιγότερο αυξάνοντας, σε τελική ανάλυση, τις ανισότητες

Οι κοινωνικές ανισότητες, θαρρώ, θα συμφωνήσετε μαζί μου πως εμφανίζονται και ενισχύονται με πολύμορφο τρόπο. Η αύξηση του χάσματος ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς έχει και άλλα παρεπόμενα και δεν περιορίζεται σε μια στενή έννοια της οικονομικής ανισότητας.

Αρκετοί “επενδυτές”, δυστυχώς, έρχονται στην Πάρο με μια αντίληψη κατακτητή. Αγοράζουν μιαν μεγάλη, συνήθως, έκταση, την περικλείουν με τοίχους (κάποιοι μοιάζουν με τείχη), συχνά δε αποκλείουν ή περιορίζουν την πρόσβαση των κοινών θνητών στην παραλία και στη θάλασσα. Κάποιοι, μάλιστα, χτίζουν τους τοίχους όχι μέσα στην ιδιοκτησία που αγόρασαν αλλά πάνω στους δρόμους(!!) περιορίζοντας το πλάτος τους ή στο όριο της ιδιοκτησίας τους, χωρίς να αφήνουν ούτε έναν πόντο για να μπορούν να κυκλοφορούν άνετα άνθρωποι και οχήματα. Ξεχνούν ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων οι δρόμοι αυτοί, που σήμερα τους επιτρέπουν να πάνε στην νέα τους ιδιοκτησία, δεν υπήρχαν ή ήταν μόνο μονοπάτια και έχουν διανοιγεί με προσφορά γης από κάποιους άλλους ιδιοκτήτες (αν δεν είχαν προσφέρει για το πλάτεμα των δρόμων εκείνοι, δεν θα μπορούσαν να πάνε καν οι τωρινοί μέχρι εκεί με τα πολυτελή αυτοκίνητά τους). 

 

Κάποιοι άλλοι μπαζώνουν χώρους, ακόμη και αρχαιολογικούς, για να μεγαλώσουν το υψόμετρο του οικοπέδου τους και να είναι πιο ψηλά το σπίτι τους ή για να καταστρέψουν ενδεχομένως (ή να καλύψουν;) κάθε ένδειξη αρχαιολογικού στοιχείου (της Νεολιθικής εποχής(;) ίσως και πρωιμότερης ανθρώπινης παρουσίας )!!

Μοιάζει (ή το θέλουν πραγματικά;), με τους τοίχους που ανυψώνουν, σαν να επιδιώκουν να αποκλείσουν έξω από τα “τείχη” τα αδιάκριτα βλέμματα και τους άλλους ανθρώπους. Να διαχωρίσουν δηλαδή την κοινωνία στους “μέσα” και στους “έξω”, στους δυνατούς και στους αδύναμους, στους προνομιούχους και τους παρακατιανούς. Οι τοίχοι τους, που στην πραγματικότητα λειτουργούν σαν τείχη, είναι σαν μια γραμμή πάνω από τον “ανώτερο” κόσμο τους και δεν αφήνουν κανέναν να την περάσει και να εισχωρήσει στον δικό τους “εξελιγμένο” κόσμο. Είναι σαν (μήπως το θέλουν πραγματικά;) να μην νοιάζονται για τους άλλους, τον “έξω” κόσμο, είναι σαν να προσπαθούν να σπρώξουν τους “έξω” μακρυά από τη γραμμή προκειμένου να είναι ή να νιώθουν ασφαλείς... Όσο μάλιστα πληθαίνουν εκείνοι που διαπνέονται από τέτοιες αντιλήψεις τόσο περισσότερο περιορίζεται ο χώρος που κινούνται ελεύθερα οι “έξω”, τόσο συμπιέζεται η ελευθερία τους. Όσο κυριαρχεί αυτή η νοοτροπία και πυκνώνουν τα τείχη, χάνεται η ανθρωπιά στο τόπο μας και στο τέλος δεν αποκλείεται η κατάληξη να είναι να “γίνουμε παρείσακτοι και ξένοι στον τόπο μας”.