Πολλοί απεχθάνονται τις
συνήθειες που διαρκούν (θέσεις στο Δημόσιο, στο εργοστάσιο, συναναστροφή
με τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους, μόνιμη κατοικία κ.ά.).
Μερικοί, στο βάθος της ψυχής τους, νιώθουν ευγνωμοσύνη για όλη την
αθλιότητα και την αρρώστια που τους δέρνει, για ό,τι είναι ατελές μέσα
τους (Νίτσε π.χ.). Γιατί όμως;
Συμβαίνει το ίδιο με τις βραχύχρονες συνήθειες (τροφή, σκέψεις,
στοχασμοί, αρχιτεκτονική, ποίηση, μουσική, θεωρίες, ημερήσιοι τρόποι
διαβίωσης); Αυτές φαίνονται λιγότερο εγκλωβιστικές διότι, άμα δεν
γουστάρεις τη μία, παίρνεις το καπελάκι σου και χαιρετάς.