Περί ανθρωποφαγίας...

Συνήθως όταν μιλάμε για ανθρωποφαγία στην πολιτική εννοούμε την τάση ή την ανάγκη των πολλών, μιας κοινότητας, μιας κοινωνίας που όντας εθελότυφλη τείνει να καταβροχθίσει κάποιον ικανό, ικανότατο πολιτικό ηγέτη – γιατί δεν θέλει να δει την αξία του. 

 Κατά μία έννοια ανθρωποφαγία όμως μπορεί να έχουμε και στην περίπτωση που οι πολλοί, η κοινωνία προσπαθεί ή έχει ανάγκη να αντλήσει ως εκεί που δεν πάει άλλο, μέχρι να αντλήσει όλες τις δυνάμεις του πολιτικού ηγέτη, δηλαδή μέχρι να τον εξαντλήσει πλήρως και ίσως να τον καταστρέψει ολοκληρωτικά.

Ένας πολιτικός μπορεί να αναδειχθεί σε πραγματικό ηγέτη αν ρισκάροντας ο ίδιος “κατέβει” στην κοινωνία, στην βάση όπως λέγαμε παλιά και μπορέσει να συγκινήσει, να εμπνεύσει, να ενθουσιάσει και τελικά να κινητοποιήσει όχι τον κομματικό στρατό αλλά εκείνους που είναι αποστασιοποιημένοι από την πολιτική, εκείνους που στέκονται παθητικά απέναντι στους πολιτικούς. Πολιτική αφ’ υψηλού και εξ αποστάσεως που να υπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες των π ολιτώνδεν είναι δυνατή. Ο πολιτικός πρέπει να πορευτεί με την κοινωνία και να πείσει έμπρακτα ότι υπηρετεί τους πολλούς, την πλειονότητα της κοινωνίας (κι όχι τη μειονότητα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ).

Πολύ περισσότερο ένα πολιτικός δεν μπορεί να αναδειχθεί σε ηγέτη, - ακόμη και αν οι οπαδοί του τον φαντασιώνονται ως ηγέτη – όταν εκείνο που πρωτίστως τον ενδιαφέρει είναι η προσωπική του ανέλιξη, η νομή της εξουσίας, το πλασάρισμά του εν γένει στην ηγετική ομάδα - κομματική ή κυβερνητική - η βόλεψή του δηλαδή και εν τέλει ο πλουτισμός του. Τότε, είναι προφανές, ότι μιλάμε για επαγγελματία πολιτικό που χρησιμοποιεί τους πολίτες, την κοινωνία κυρίως για δικό του όφελος.

Σε αυτήν την περίπτωση οι πολίτες δεν δικαιούνται να αντιμετωπίσουν τον επαγγελματία πολιτικό που εξαπατά τους πολίτες για ίδιον συμφέρον με ανάλογο με εκείνον τρόπο; Αυτό είναι ... ανθρωποφαγία ή ζήτημα δικαιοσύνης και στοιχειώδους αξιοπρέπειας;

Μήπως, για να αντιστρέψουμε το ερώτημα, θα μπορούσε άραγε να θεωρηθεί ... ανθρωποφαγία όταν οι επαγγελματίες πολιτικοί εξαπατούν τους πολίτες για να καταλάβουν την εξουσία και να πλουτίσουν οι ίδιοι εξαντλώντας τους πολίτες;

Μήπως λέμε.

Η.Γ.