«Συναινετικά»

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος

Αυτοί που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια τη χώρα και οδήγησαν έναν λαό σε απόγνωση και ασφυξία, σε εξαθλίωση και σύγχυση, αυτοί αρχίζουν να μιλάνε τώρα για κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης, εθνικού σκοπού και δεν συμμαζεύεται. Χωρίς αιδώ, φυσικά, αφού είναι έννοια που απουσιάζει από το λεξικό της κοσμοεικόνας τους, του χαρακτήρα τους. Κατά πώς φαίνεται βολεύει πολλούς ένα τέτοιο σενάριο: αποτυχημένους και ανίκανους πολιτικούς, πρωτοεμφανιζόμενους και χαριεντιζόμενους, δήθεν κεντρώους· όλους αυτούς τους οποίους η κοινωνία περιφρονεί, άλλους διότι αποδείχτηκαν ανεπαρκείς και άλλους διότι «παίζουν» σ’ όλο το πολιτικό φάσμα, δοκησίσοφους και ανεύθυνους.

Πώς θα συμβάλουν όλοι τούτοι στην εθνική συσπείρωση, στην εθνική αναγέννηση; Και είναι τυχαίο ότι όλοι δηλώνουν φανατικά πως δεν διαπραγματεύονται την έξοδο της χώρας από την Ευρώπη; Ο φανατισμός είναι που τους τυφλώνει και δεν βλέπουν τη στυγερότητα και τον ωμό εκβιασμό των δανειστών; Δεν καταλαβαίνουν ότι ενοχλούν, ότι προκαλούν το λαϊκό αίσθημα; Μπορεί και να το γνωρίζουν αλλά αδιαφορούν, ίσως γιατί ξέρουν επίσης κάτι παραπάνω· αυτό αφήνουν να εννοηθεί οι συχνές-πυκνές -τελευταία- επαφές μεταξύ τους αλλά και με αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ολοι αυτοί τάσσονται υπέρ της ελευθερίας της αγοράς ώστε να ευεργετούνται τα χαϊδεμένα παιδιά του συστήματος, οι φίλοι τους επιχειρηματίες. Γι’ αυτούς κόπτονται και όχι για το εάν κοπούν οι συντάξεις, γιγαντωθούν οι απολύσεις και συντριβούν οι συλλογικές συμβάσεις των εργαζομένων.
Αυτοί λοιπόν θα «σώσουν» το έθνος; Ξανά; Μια χαρά μπορούν βεβαίως να κατακτήσουν την εξουσία εάν συνασπιστούν αφού ο παρονομαστής τους είναι κοινός· δεν είναι άλλος από τον περίφημο φιλελευθερισμό, το σύστημα που κυνηγά τους φτωχούς και θωπεύει τους έχοντες και κατέχοντες. Με λίγη σάλτσα για δικαιώματα και ατομικές τάχα ελευθερίες φτιάχνουν τη σούπα του ευρωπαϊσμού αγνοώντας (;) ότι ο τελευταίος δεν είναι παρά μια μίμηση του αμερικανισμού, μια ακραία μορφή πολιτικού αμοραλισμού και κυνισμού.
Είναι ανατριχιαστική μια τέτοια πιθανότητα, να ενωθούν δηλαδή Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας. Είναι, όμως, αυτό που επιθυμούν οι «εταίροι» (μας!), οι τραπεζίτες και λοιπές δυνάμεις της αγοράς. Το σενάριο είναι, όντως, δυνατό· το μόνο, ίσως, που το αποδυναμώνει είναι η ματαιοδοξία του αρχηγισμού που διέπει πολλούς από τα τρία κόμματα. Εάν βεβαίως διαταχθούν από τους εταίρους θα υπακούσουν, όπως, πάντα, καταπίνοντας οι πιο εγωπαθείς την πίκρα τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κριτική τους στην κυβέρνηση είναι πανομοιότυπη με αυτή των Ευρωπαίων και όλων των φιλελεύθερων του κόσμου: συμφωνία, πάση θυσία, με τους όρους, όμως, που θέτουν οι «εταίροι». Αυτό δεν είναι εθνική συναίνεση, είναι εθνική ντροπή (εάν, οψέποτε...).
Προέχει αυτή την ώρα η κυβέρνηση να ξεπεράσει το σοκ που έχει υποστεί από την ευρωπαϊκή αδιαλλαξία και να αρθρώσει λόγο αξιοπρεπή και δυναμικό. Να μην πεταχτούν στα σκουπίδια πέντε μήνες διαπραγμάτευση· όσοι αποσύρουν σιγά σιγά την εμπιστοσύνη τους ίσως την ξανααγκαλιάσουν. Χρειάζεται όμως ένας λόγος εθνικής σοβαρότητας.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών