2. Η λογική της ανάθεσης έχει και αυτή τα όριά της καθώς και την πολυπλοκότητά της

Η κοινωνία είναι καιρός να αντιληφθεί ότι πρέπει σιγά σιγά ν’ αρχίσει να αποδεσμεύεται ή καλύτερα να απελευθερώνεται από ένα τρόπο σκέψης που μεθοδικά της επιβάλλει η κάθε εξουσία, να εξετάζει τα δεδομένα πριν συμπεράνει ή αποφασίσει και να μην καταπίνει αμάσητο ό,τι της σερβίρουν τα φερέφωνα της εξουσίας. Μπορεί να έχει κόπο αυτό, αλλά δεν γίνεται αλλιώς αν θέλεις να αναμετρηθείς με την άγρια χειραγώγηση, το ασύστολο ψεύδος, την αφασική αμετροέπεια και τις συνειδητές στρεβλώσεις μερικών μέσων (παρα)πληροφόρησης, τα οποία συχνά τα προβάλλουν με μια φασίζουσα νοοτροπία, που χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις γίνεσαι και εσύ φασίστας.

Θα πρέπει, λοιπόν και η κοινωνία σιγά σιγά να μάθει να σκέφτεται, να ψάχνει για τα επιχειρήματα και να μην αντιδρά με το θυμικό σε ό,τι της σερβίρει η εξουσία και οι εξαγορασμένοι από αυτήν δίαυλοι χειραγώγησης. Η αυτοπαγίδευση σε παβλοφικές αντιδράσεις είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκει η εξουσία, γιατί τότε το μόνο που της μένει να κάνει για να έχει τα αποτελέσματα που επιδιώκει, είναι να βρει τα κατάλληλα για κάθε περίσταση ερεθίσματα.

Είναι καιρός η κοινωνία να σταθεί στα δικά της πόδια, να πάρει τα πράγματα στα δικά της χέρια με ό,τι σημαίνει αυτό σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Πρέπει να βγει στο προσκήνιο, να μιλήσει, να διεκδικήσει, να αντιληφθεί και να συμμετάσχει σε κάθε τι που τον αφορά. Είναι καιρός να καταλάβει ότι η λογική της ανάθεσης έχει και αυτή τα όριά της. Είναι καιρός να αντιληφθεί ότι η ανάθεση δεν σημαίνει παραίτηση του ίδιου, να καταλάβει ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία και σε κεντρικό και σε τοπικό επίπεδο ακυρώνεται όταν δεν βρίσκει τρόπους και δρόμους συμμετοχής των πολιτών.

Είναι καιρός να καταλάβει ότι στην κοινωνία υπάρχουν συμφέροντα, υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων και είναι αυταπάτη να ελπίζει κανείς ότι ο “αντίπαλος” θα παραιτηθεί αυτοβούλως από τα δικά του συμφέροντα για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά σου ιδιαίτερα όταν αυτά αντιβαίνουν στα δικά του. Το γεγονός αυτό λογικά δεν θα έπρεπε να μας οδηγεί στην αποστασιοποίηση, στην παραίτηση, σε μια ανάθεση απαλλαγμένη, απελευθερωμένη από τον έλεγχο, αλλά αντίθετα στην συμμετοχή, στη γνώση, στην αναζήτηση της αλήθεια που συνήθως κρύβεται πίσω από εικόνα που μας παρουσιάζει η εξουσία και τα φερέφωνά της.

Επιτέλους είναι καιρός να καταλάβουμε όχι μόνο ότι η λογική της ανάθεσης έχει τα όριά της, αλλά ότι έχει και τη δική της πολυπλοκότητα. Η κοινωνία λοιπόν, θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ότι η ανάθεση οδηγεί τη δημοκρατία εκτός των ορισμένων από την ίδια ορίων της όταν δεν είναι προϋπόθεση (η ανάθεση) τρόπου συμμετοχής της στα κοινά. Η ταξικότητα του συστήματος όχι μόνο δεν «κοιμίζει» την ανάθεση, αλλά κάνει ακριβώς το αντίθετο: την «αφυπνίζει» και την ωθεί σε διαρκή αγρύπνια.

ΗΛΙΑΣ ΓΟΥΡΔΟΥΚΗΣ