Οι Λαϊκές Συνελεύσεις των κομμάτων, των παρατάξεων συνιστούν κοινωνική συμμετοχή;

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τις λαϊκές συνελεύσεις. Αυτό συμβαίνει κυρίως σε τοπικό επίπεδο, χωρίς να περιορίζεται σε αυτό. Δεν ξέρω όμως πόσο εφικτό είναι και πόσο αποτελεσματικές μπορεί να καταστούν οι λαϊκές συνελεύσεις, όταν αυτό επιχειρείται από την ηγετική ομάδα, από τα αρχηγικά δώματα και μάλιστα εκ των υστέρων.

Οι λαϊκές συνελεύσεις έχουν νόημα και μπορούν να αναδειχθούν σε σημαντικό θεσμό δημοκρατικής συμμετοχής όταν αποφασίζονται από τα κάτω, από την ίδια την κοινωνία των πολιτών. Όταν οι λαϊκές συνελεύσεις προκύψουν από την ανάγκη και την επιθυμία των πολιτών να εκφραστούν τότε είναι δυνατό να ευοδωθεί ως εγχείρημα και να καταστούν οι ίδιες λυσιτελείς.

Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι οι λαϊκές συνελεύσεις όταν ξεκινούν από τα κάτω αναπτύσσονται και λειτουργούν έξω από τις παγιωμένες δομές του πολιτικού συστήματος - θεσμισμένη πολιτική (αυτοδιοίκηση, κόμματα, συνδικαλιστικές και δημοτικές παρατάξεις, διαδικασίες εκλογών). Διότι η θεσμισμένη πολιτική δημιουργεί, παρά τις διακηρύξεις της, αναχώματα απέναντι στην κοινωνία, επιφυλάσσει για τους πολίτες της κοινωνίας τη θέση του οπαδού, του ψηφοφόρου, του χειροκροτητή. Στην καλύτερη περίπτωση, προσκαλεί τον πολίτη να ενταχθεί στις δομές της. Υπό αυτήν την έννοια μια διαχωριστική γραμμή, κυρίως πολιτική, χωρίζει τη θεσμισμένη πολιτική και την υπόλοιπη κοινωνία των πολιτών.

Όσες φορές, λοιπόν, αποπειράται κάποια συνάντηση της θεσμισμένης πολιτικής με την κοινωνία των πολιτών, συνήθως η συνάντησή τους διαμεσολαβείται από ομάδες που λειτουργούν ως εκπρόσωποι κάποιας παράταξης, κάποιου κόμματος και σε κάθε περίπτωση από ομάδες συγκεκριμένων πολιτικών και παραταξιακών - κομματικών αντιλήψεων που ενδιαφέρονται, πρωτίστως, να προβάλουν και να προωθήσουν τις δικές τους πολιτικές, παραταξιακές και κομματικές αντιλήψεις.

Γι΄αυτό τον λόγο, για να επανέλθουμε στο αρχικό μας θέμα, δεν γίνεται τώρα στ’ απότρυγα να θυμάσαι την κοινωνία και να δηλώνεις ότι αποτελεί την πηγή κάθε εξουσίας, ενώ μέχρι πρότινος την έβλεπες μόνο ως δεξαμενή ψηφοφόρων για να καταλάβεις την όποια θεσμική εξουσία. Δεν είναι δυνατό στο μεσοδιάστημα ανάμεσα σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις να συνδιαλέγεσαι, να διαβουλεύεσαι μόνο με τον εαυτό σου, να αποφασίζεις μόνος σου για τους άλλους και μετά το εκλογικό αποτέλεσμα να καταδέχεσαι να στρέψεις επιτέλους το βλέμμα σου και προς την κοινωνία. 

 

Με τέτοια συμπεριφορά, όποια και αν είναι η μεθόδευση, δεν γίνεσαι πιστευτός και επομένως δεν θα έχεις το αποτέλεσμα που επιθυμείς.

Η.Γ.