Κάτι άλλο χρειαζόμαστε...

Τέσσερις μήνες διαπραγματεύονται είναι κάτι βεβαίως, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν από τις ελληνικές κυβερνήσεις

Συντάκτης:

 Γιώργος Σταματόπουλος

Τα ερωτήματα έχουν τεθεί από παλιά. Ουδείς απάντησε. Είναι δυνατόν να υπάρξει σήμερα, μέσα στις συγκεκριμένες οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες μια αριστερή κυβέρνηση; Αποφασίσαμε ότι είναι δυνατόν. Μπορεί αυτή στη συνέχεια να συνυπάρξει με την άτεγκτη ορθολογικότητα των φιλελεύθερων κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ειδικώς της ευρωζώνης; Μερικοί είπαν ότι μπορεί!

Φίλος καπετάνιος ήθελε σώνει και καλά να δει μια αριστερή κυβέρνηση (κι ας πέθαινε, έλεγε υπερβάλλοντας...) και ενώ αναγνώριζε πολλά τρωτά στον ΣΥΡΙΖΑ κατά την προεκλογική περίοδο. Αμέσως μετά τις εκλογές άρχισε να ταξιδεύει.
Οι υπόλοιποι που παραμείναμε, παρ’ ότι διστακτικοί και επιφυλακτικοί για την αριστερή κυβέρνηση, συμφωνήσαμε να την υποστηρίξουμε κριτικά με μόνο κριτήριο την έκφραση «για πρώτη φορά Αριστερά» και επίσης τις αξιακές καταβολές ότι πάντα στηρίζουμε τους Δαυίδ απέναντι στους Γολιάθ, γνωρίζοντας ωστόσο ότι σε πραγματικές δημοκρατίες δεν υπάρχουν Δαυίδ και Γολιάθ διότι επικρατούν η ισονομία, η ισότητα, η κοινωνική δικαιοσύνη. Ή θα είμαστε όλοι Δαυίδ ή όλοι Γολιάθ ή όλοι Μαρίες Μαγδαληνές· αλλά όλοι. Δεξιότητες και ικανότητες του καθενός δεν ανατρέπουν την ισότητα.
Λέγαμε λοιπόν να ακουστεί σ’ όλη την οικουμένη, μέσω της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η οργισμένη φωνή των εργαζομένων τους οποίους εκμεταλλεύονται άγρια οι ελίτ και οι μαριονέτες τους, οι φιλελεύθερες δηλαδή, άκρως αντιλαϊκές, ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Ισως ακόμη να έμπαινε μια τάξη στο χάος της γραφειοκρατίας, να επικρατούσε η διαφάνεια, να πάψει η φοροδιαφυγή, ν’ αρχίσει τέλος πάντων να κινείται, να λειτουργεί το θεσμικό κράτος, να γίνουν σεβαστοί οι θεσμοί του (έστω). Ξεχάσαμε, όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έγινε κυβέρνηση, δεν έχει εν τούτοις την εξουσία. Και πώς θα ήταν δυνατό μέσα σε λίγους μήνες να ξεριζωθούν μηχανισμοί που έχουν φτιαχτεί εδώ και δεκαετίες; Μηχανισμοί κατειλημμένοι και από πρόσωπα και από νοοτροπίες (άντε να βγει άκρη...).
Μερικοί από την κυβέρνηση έπεσαν από τα σύννεφα όταν συνειδητοποίησαν την αδιαλλαξία των Ευρωπαίων. Τι περίμεναν; Να πάνε με ένα 36% και να αλλάξουν την Ευρώπη των ολιγαρχών; Δεν ήξεραν (πού έβοσκαν;) ότι οι πρωθυπουργοί των χωρών-μελών και οι αξιωματούχοι είναι φερέφωνα της αγοράς, ότι τα κράτη δεν τα υπολογίζει αυτή η αγορά και ότι οι ίδιοι περνάν ζωή και κότα και δεν είναι κορόιδα να χάσουν όλα αυτά τα προνόμια; Δεν είχαν διδαχτεί τον ορθό λόγο και τον ρεαλισμό;
Το ότι τέσσερις μήνες διαπραγματεύονται είναι κάτι βεβαίως, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Οσοι επιχαίρουν είναι κακής ποιότητας χαρακτήρα άνθρωποι· η πολιτική γι’ αυτούς είναι ίδια μ’ αυτήν των Ευρωπαίων αξιωματούχων: προσωπικό συμφέρον και ας πάει στον αγύριστο η αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού. Κάτι άλλο χρειαζόμαστε άπαντες.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών