Το πολιτικό στοίχημα των εκλογών

Πάνος Κοσμάς

Να μείνει ζωντανή η δυνατότητα για μια νέα αντεπίθεση του κινήματος και της Αριστεράς

Η προ­κή­ρυ­ξη των εκλο­γών από την ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που μ’ αυτή της την πράξη ολο­κλή­ρω­σε την ου­σια­στι­κή του διά­λυ­ση, ορί­ζει ένα νέο πο­λι­τι­κό ορό­ση­μο, μια νέα κε­ντρι­κή μάχη, ένα νέο πο­λι­τι­κό στοί­χη­μα για τη ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Η δια­κύ­βευ­ση είναι κε­ντρι­κή και έχει μεί­ζο­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: είτε η κα­τα­στρο­φι­κή εξέ­λι­ξη της ψή­φι­σης του τρί­του μνη­μο­νί­ου θα ολο­κλη­ρω­θεί με την επι­βο­λή μέσα από τις κάλ­πες της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής στα­θε­ρό­τη­τας, είτε οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς θα «χα­λά­σουν το σε­νά­ριο», θα κρα­τή­σουν ανοι­χτό το πο­λι­τι­κό ρήγμα και θα δη­μιουρ­γή­σουν τους όρους για έναν νέο κύκλο ανά­πτυ­ξης του κι­νή­μα­τος ως προ­ϋ­πό­θε­ση για μια νέα πο­λι­τι­κή αντε­πί­θε­ση της Αρι­στε­ράς.
Η δια­κύ­βευ­ση είναι τε­ρά­στια. Στην πρώτη πε­ρί­πτω­ση, θα εκ­πλη­ρω­θεί το όνει­ρο της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης και των δα­νει­στών να στε­φα­νώ­σουν το μνη­μο­νια­κό οι­κο­δό­μη­μα με τη μνη­μο­νια­κή ανα­σύν­θε­ση του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού, να βά­λουν ορι­στι­κό τέλος στην ηγε­μο­νι­κή κρίση και στην κρίση πο­λι­τι­κής δια­χεί­ρι­σης των μνη­μο­νί­ων, να κλεί­σουν το πο­λι­τι­κό ρήγμα που τα­λά­νι­ζε το αστι­κό-μνη­μο­νια­κό σύ­στη­μα από το 2010 και μετά, να «κλει­δώ­σουν» τα μνη­μο­νια­κά τε­τε­λε­σμέ­να, να πε­ρι­θω­ριο­ποι­ή­σουν την Αρι­στε­ρά και να απο­θαρ­ρύ­νουν το κί­νη­μα αντί­στα­σης. Στη δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, οι δυ­νά­μεις του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς θα απο­τρέ­ψουν την επι­βο­λή της μνη­μο­νια­κής «τάξης», θα κρα­τή­σουν ανοι­χτό το ρήγμα της πο­λι­τι­κής κρί­σης, θα δια­τη­ρή­σουν ανοι­χτές τις προ­ο­πτι­κές για να ορ­γα­νώ­σουν σύ­ντο­μα μια αντε­πί­θε­ση, θα απο­τρέ­ψουν το κα­τα­στρο­φι­κό σε­νά­ριο της «ιτα­λο­ποί­η­σης», δη­λα­δή μιας ήττας της Αρι­στε­ράς με μα­κρο­χρό­νιες δια­λυ­τι­κές και εκ­φυ­λι­στι­κές συ­νέ­πειες.
Η δή­λω­ση του εκ­προ­σώ­που του Γιούν­κερ ότι οι εκλο­γές είναι η ευ­και­ρία για τη διεύ­ρυν­ση της πο­λι­τι­κής βάσης στή­ρι­ξης του μνη­μο­νί­ου, αλλά ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο η δή­λω­ση της Μέρ­κελ ότι η προ­κή­ρυ­ξη των εκλο­γών είναι μέρος της λύσης και όχι μέρος της κρί­σης στην Ελ­λά­δα, απλώς υπο­γραμ­μί­ζουν και για τους πλέον δύ­σπι­στους σε τι απο­σκο­πεί το «πρό­τζεκτ» των εκλο­γών και ποια δια­κύ­βευ­ση ορί­ζει για τις δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Το πρό­γραμ­μα του (με­ταλ­λαγ­μέ­νου) ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: το τρίτο μνη­μό­νιο

Με ποιο πρό­γραμ­μα κα­τε­βαί­νει ο «με­ταλ­λαγ­μέ­νος» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σ’ αυτές τις εκλο­γές; Όπως ο ίδιος κα­τη­γο­ρού­σε τον Σα­μα­ρά και τον Βε­νι­ζέ­λο στις προη­γού­με­νες εκλο­γές, το πρό­γραμ­μά του είναι το τρίτο μνη­μό­νιο. Η υπό­σχε­ση ότι θα υλο­ποι­ή­σει το μνη­μό­νιο με «κοι­νω­νι­κή ευαι­σθη­σία» δεν είναι πρω­τό­τυ­πη (την ίδια υπό­σχε­ση έδω­σαν και όλοι οι προη­γού­με­νοι μνη­μο­νια­κοί δια­χει­ρι­στές) και έχει ελά­χι­στη πο­λι­τι­κή βα­ρύ­τη­τα. Όταν η κυ­βέρ­νη­ση ψή­φι­σε μέτρα για τη μεί­ω­ση της κα­τώ­τα­της σύ­ντα­ξης κατά πε­ρισ­σό­τε­ρο από 20% στα 392 ευρώ, για τη «δο­λο­φο­νι­κή» φο­ρο­λό­γη­ση των αγρο­τών, για το πε­τσό­κομ­μα ακόμη και αυτού του νόμου για τις 100 δό­σεις, για τη μεί­ω­ση του ορίου στις κα­τα­σχέ­σεις κα­τα­θέ­σε­ων κ.λπ., και όταν προ­συ­πέ­γρα­ψε ένα δρα­κό­ντειο πλαί­σιο επι­τή­ρη­σης της υλο­ποί­η­σης της συμ­φω­νί­ας όπου οποια­δή­πο­τε νο­μο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση θα πρέ­πει να προ­ε­γκρί­νε­ται από τους δα­νει­στές, ακόμη και αν υπάρ­χει θέ­λη­ση, δεν υπάρ­χει «χώρος» και πραγ­μα­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα για «αντίρ­ρο­πες» πο­λι­τι­κές που να έχουν μια στοι­χειώ­δη εμ­βέ­λεια.
Αν λοι­πόν το πρό­γραμ­μα είναι το τρίτο μνη­μό­νιο, ο στό­χος είναι η μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η «χει­ρα­φέ­τη­ση» από τα «δεσμά» της αρι­στε­ρής αντι­πο­λί­τευ­σης στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ώστε να «χει­ρα­φε­τη­θεί» και η κυ­βέρ­νη­ση για να υλο­ποι­ή­σει με συ­νέ­πεια και χωρίς συ­νε­χό­με­νες κρι­σια­κές δο­κι­μα­σί­ες της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας στη Βουλή το τρίτο μνη­μό­νιο.
Έχο­ντας αυτόν τον βα­σι­κό πο­λι­τι­κό στόχο (τη χει­ρα­φέ­τη­ση από το ΟΧΙ ώστε να υλο­ποι­ή­σει απε­ρί­σπα­στα το μνη­μό­νιο) και αυτό το πρό­γραμ­μα (το μνη­μό­νιο), η ηγε­σία Τσί­πρα και ο μνη­μο­νια­κά με­ταλ­λαγ­μέ­νος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­σκο­πούν να υλο­ποι­ή­σουν με τις εκλο­γές ένα «πρό­τζεκτ» για τη στα­θε­ρο­ποί­η­ση της μνη­μο­νια­κής δια­χεί­ρι­σης, άρα ένα «πρό­τζεκτ» υπέρ των αστι­κών-μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων στην Ελ­λά­δα και των κυ­ρί­αρ­χων δυ­νά­με­ων της ιμπε­ρια­λι­στι­κής Ευ­ρω­ζώ­νης.

Με τη Λαϊκή Ενό­τη­τα να χα­λά­σου­με το «σε­νά­ριο»

Υπό το φως αυτών των εξε­λί­ξε­ων, απο­κα­λύ­πτε­ται τώρα η τε­ρά­στια ση­μα­σία που είχε και έχει η αρι­στε­ρή αντί­στα­ση στη μνη­μο­νια­κή στρο­φή της ηγε­σί­ας μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Όλο το εγ­χώ­ριο και πα­γκό­σμιο σύ­στη­μα είχε εστιά­σει σε αυτή την αντί­στα­ση, αντι­με­τω­πί­ζο­ντάς τη σαν τη μεί­ζο­να απει­λή για τη στα­θε­ρό­τη­τα και συ­νέ­χεια των μνη­μο­νί­ων στην Ελ­λά­δα αλλά και για την πα­νευ­ρω­παϊ­κή λι­τό­τη­τα. Τε­λι­κά, η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το σύ­στη­μα συ­νο­λι­κό­τε­ρα, ανα­γκά­στη­καν να πλη­ρώ­σουν τί­μη­μα βα­ρύ­τε­ρο αυτού που υπο­λό­γι­ζαν: η αρι­στε­ρή «ανταρ­σία» στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πε­ριο­ρί­στη­κε στη μικρή κλί­μα­κα, αλλά απέ­κτη­σε με­γά­λες δια­στά­σεις και εμ­βέ­λεια. Μπο­ρεί να μην έχει με­τρη­θεί και επι­βε­βαιω­θεί εκλο­γι­κά, αλλά η συ­γκρό­τη­ση της τρί­της σε δύ­να­μη Κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Ομά­δας από τους/τις 25 βου­λευ­τές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δίνει ένα μέτρο για τη με­γά­λη κλί­μα­κα των αρι­στε­ρών αντι­στά­σε­ων μέσα στο κόμμα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στα μέλη και τα στε­λέ­χη του, στον κόσμο που τον στή­ρι­ζε και τον ψή­φι­ζε. 
Από αυτή την άποψη έχει ήδη κερ­δη­θεί μια πρώτη νίκη: η προ­σπά­θεια οι αντι­στά­σεις στη μνη­μο­νια­κή στρο­φή της ηγε­σί­ας να έχουν πε­ριο­ρι­σμέ­νο χα­ρα­κτή­ρα απέ­τυ­χε! Αυτό είναι μια καλή βάση εκ­κί­νη­σης για να πα­λέ­ψου­με για τον μεί­ζο­να στόχο: να επι­βε­βαιω­θεί και στη μάχη των εκλο­γών και στις κάλ­πες η με­γά­λη εμ­βέ­λεια της αρι­στε­ρής αντί­στα­σης στη μνη­μο­νια­κή στρο­φή της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Που ισο­δυ­να­μεί με την απο­τρο­πή του στό­χου των μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων για την απο­κα­τά­στα­ση της μνη­μο­νια­κής «τάξης και στα­θε­ρό­τη­τας». 
Ο στό­χος αυτός δεν είναι εύ­κο­λος, είναι όμως εφι­κτός. Η επί­τευ­ξή του θα εξαρ­τη­θεί από μας, δη­λα­δή από τη Λαϊκή Ενό­τη­τα: αν κι­νη­θεί όπως επι­βάλ­λουν οι συν­θή­κες αυτής της μάχης και απο­φύ­γει κρί­σι­μα λάθη, μπο­ρεί να πε­τύ­χει αυτόν το στόχο. Και δεν χρειά­ζε­ται να υπο­γραμ­μί­σου­με πόσο λυ­τρω­τι­κό και «σω­τή­ριο» θα είναι αυτό για τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος.

Προ­ϋ­πό­θε­ση, ένας νέος κύ­κλος ανά­πτυ­ξης

 του κι­νή­μα­τος

Φυ­σι­κά, ό,τι ρι­ζο­σπα­στι­κό, αντι­συ­στη­μι­κό και κι­νη­μα­τι­κό υπάρ­χει στην πα­ρά­δο­ση και πο­λι­τι­κή δια­δρο­μή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να διεκ­δι­κη­θεί και να θε­ω­ρη­θεί κτήμα του νέου εγ­χει­ρή­μα­τος της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας. Αυτό όμως κα­θό­λου δεν ση­μαί­νει ότι η Λαϊκή Ενό­τη­τα θα συ­νε­χί­σει ή θα προ­ε­κτεί­νει απλά την πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από κει που τη διέ­κο­ψε βίαια η μνη­μο­νια­κή στρο­φή της ηγε­σί­ας. Όχι μόνο γιατί η δεξιά στρο­φή της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει μακρά προϊ­στο­ρία και πολλά «επει­σό­δια», με τις αντί­στοι­χες με­τα­το­πί­σεις και τα τε­τε­λε­σμέ­να, αλλά για δύο πολύ σο­βα­ρό­τε­ρους λό­γους: 
Πρώ­τον, διότι η Λαϊκή Ενό­τη­τα πρέ­πει να εκ­φρά­σει ένα προ­ω­θη­τι­κό βήμα σε σχέση με το εγ­χεί­ρη­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τόσο πο­λι­τι­κά και προ­γραμ­μα­τι­κά (με με­τα­τό­πι­ση στο διά­νυ­σμα από το ρι­ζο­σπα­στι­κό στο αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό) όσο και από την άποψη μιας νέας σύν­θε­σης των δυ­νά­με­ων που ανα­λαμ­βά­νουν να οι­κο­δο­μή­σουν το εγ­χεί­ρη­μα (μέσα κι έξω από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), και να μην απο­τε­λέ­σει μια απλή προ­έ­κτα­σή του. Δεύ­τε­ρον και ακόμη σπου­δαιό­τε­ρο, διότι το σχέ­διο και η υπό­σχε­ση της πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής δεν μπο­ρεί να επα­νέλ­θει έτσι απλά, χωρίς να «πα­ρεμ­βλη­θεί» ένας κύ­κλος ανά­πτυ­ξης του κι­νή­μα­τος αντί­στα­σης που θα αι­μο­δο­τή­σει την προ­σπά­θεια και θέσει δια­φο­ρε­τι­κά τις βά­σεις για τη μελ­λο­ντι­κή της επι­τυ­χία, μέσα από μια νέα, ζω­ντα­νή σχέση με­τα­ξύ του κι­νή­μα­τος και του σχε­δί­ου πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής.
Το νέο εγ­χεί­ρη­μα πρέ­πει να εν­σω­μα­τώ­νει όλες τις κα­τα­κτή­σεις του πα­ρελ­θό­ντος, αλλά και την πείρα από τα λάθη και τα αδιέ­ξο­δα. Για να δώ­σου­με αυτή την κρί­σι­μη πο­λι­τι­κή μάχη με αξιώ­σεις για μια «σω­τή­ρια» πο­λι­τι­κή επι­τυ­χία.
ΠΗΓΗ:PROJECT