Μυρίζουν τα σπάρτα

Του 
Χρίστου Γεωργούση

Πολλά κίτρινα δεν άντεξαν τον ήλιο και αποχώρησαν, ενώ συνεχίζουν τώρα τα σπάρτα και η μελισσανδρού με τα χίλια κίτρινα άνθη, μαζί με τα άπειρα άσπρα κεφάλια των σταφυλίνων που χορεύουν στα χωράφια δίπλα στα μεστωμένα στάχυα της αβένας. Μεστώνει το κίτρινο των Κυκλάδων, περισσεύει, όσα ελίχρυσα και να σου στείλουμε και δακράκια της Παναγίας. Μυρίζει θερισμένο στάχυ ο Ιούνιος, μυρίζει η ρίγανη που γέμισε κάτασπρα άνθη μικρά παντού, μυρίζουν τα σπάρτα.

Αρχές του θεριστή, του δρεπανιού μας η γιορτή. Δεν ξεχωρίζεις αν είναι φως και χρώμα ή μουσική ή οσμή που ζαλίζει, έρχεται ώρα που όλα ηχούν το ίδιο, όλα λικνίζονται στο ίδιο μεθύσι γιορτής. Ένα ζουζούνι κατάμαυρο πανηγυρίζει μπαίνοντας στα άδυτα της βουκαμβίλιας και οι αγριομέλισσες στήνουν χορό με άνθη γιασεμιών και πικροδάφνης. Γλυκόζη περισσεύει πάντα και τώρα που τα μούσμουλα τελείωσαν, γλύκαναν τα μούρα, ενώ τα πρώτα βερίκοκα πήραν ήδη το χρώμα του πορτοκαλιού. 
Γέμισαν ρόδινα λουλούδια οι ροδιές, σε λίγο θα δέσουν ρόδια δίπλα στις κυδωνιές με τα μικρά κυδώνια, πλάι στα μικρά κορόμηλα και στα πράσινα μικρά πορτοκάλια. Ένα σύμπαν έχουμε κι εδώ κάτω με εκρήξεις αστέρων, κομήτες και μετέωρα, που γυρίζουν σε κύκλους και χάνονται, γίνονται και ξεγίνονται διαρκώς, φθείρονται κι ανασταίνονται, προχωρούν και φτάνουν στο τέρμα και ξαναρχίζουν. 
Σύμπαν βίαιο που κάποιος καλός θεός το ρύθμισε έτσι ώστε να φτάνει στην ψυχή σου με πραότητα και άπειρη γλυκύτητα.

Τη φωτογραφία απ’ τα σπάρτα που σου στέλνω θα μπορούσα να την έχω τραβήξει από τους λόφους ή τις άκρες τω δρόμων της Πάρου ή από το «Άξιον Εστί» ή απ’ την ψυχή σου, εκεί που άνθιζαν μόνιμα θαλασσόφιλοι θάμνοι.
Καλό μήνα!