Κοάσματα βατράχων

Του ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗ

Κράτα μια γραμμή ανοιχτή και μη σωπαίνεις. Κάτι πάντα ακούγεται από μακριά, αν ανοίξεις πιο πολύ τ’ αυτιά σου, σε συνεπαίρνει η μουσική των ψιθύρων, η ανάσα των δένδρων, σε ζαλίζουν τα πατήματα στη χλόη των σκαθαριών, τα φτεροκοπήματα των εντόμων, τα τραυλίσματα των νερών. Όλα συντονίζονται με χιλιάδες χτύπους, χιλιάδες ήχοι γίνονται ένας σφυγμός της γης, ο δικός σου σφυγμός, τα δικά σου βήματα. Κοίτα μη χαθείς, μην παραστρατήσεις με τη λησμονιά, μην ξεχάσεις πως ζεις, κυματίζει ένα μόνιμο βούισμα στον άνεμο για κάθε έμπνευση νέας μουσικής, για κάθε καρδιοχτύπι απρόβλεπτο. Μάθε να αποκρυπτογραφείς τα κοάσματα των βατράχων, ζωή είναι στη στέρνα, ζωή στο πηγάδι και στην πλαγιά του βουνού και κάτω στη θάλασσα, όλα τριζοβολούν και χαλούν τον κόσμο, όλα κεντρίζουν κάποιον ύμνο μυστικό, αν αφεθείς μπορεί και να βγάλεις φτερά, μπορεί να ουρανοδρομήσεις περνώντας σε άλλη διάσταση, μπορεί να βρεις φωνή ν’ απαντήσεις, να λάβεις μέρος κι εσύ στο πανηγύρι, να γίνουν πατρίδα σου όλα και να μη ξοδεύεσαι άσκοπα στην ξενιτιά της σιωπής.