Εναλλακτική πολιτική οικονομία

Συντάκτης:Γιώργος Σταματόπουλος

Διάβασα στην «Εφ.Συν.» του Σαββατοκύριακου, χωμένη στη σελίδα 70, την εξαιρετική συνέντευξη του καθηγητή Κοινωνικής Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Βασίλη Νιτσιάκου με τον ωραίο τίτλο «Ο κοινοτισμός ως πηγή έμπνευσης μιας νέας οικονομίας». Θαύμασα τον ζεστό-λιτό-ειλικρινή-σοφό, ξένον, όμως, για τους πολλούς λόγο του.
Τι σημαίνει, αλήθεια, ο όρος «βιωματική αειφορία»;

Ποια είναι εκείνη η πολιτική οικονομία που εμπεριέχει μια σχετική αυτονομία, αυτάρκεια και αυτοδιοίκηση, τι είναι ο κοινωνικός εξισωτισμός;
Πώς μεταφράζονται στον ισχύοντα αξιακό μας κώδικα (υλοφροσύνη: άπαντα και το έν) το ήθος της συλλογικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης;
Πώς μπορούμε -όπως ισχυρίζεται ο καθητητής- «να δούμε την οικονομία με όρους κοινωνικούς και πολιτισμικούς, δηλαδή να την επαναφέρουμε σε δρόμους ανθρώπινους»;
Ανοίκεια γλώσσα για τον άκρατο ατομικισμό μας, για την ελευθερία της αγοράς και τον ανήθικο ανταγωνισμό χρησιμοποιεί ο καθηγητής, απρόσιτους στον εφησυχασμό μας γλωσσικούς όρους.
Μα τι σχέση έχουν όλα αυτά με το δέρμα της απάθειάς μας, με τη σιγουριά της ιδεολογίας μας, με τον χομπσιανό ανθρωπολογικό τύπο που έχουμε επιλέξει για να υπάρξουμε; (Κάτι σαν ο θάνατός σου η ζωή μου;) Το γνωρίζει ο ίδιος και αναρωτιέται αν όλα αυτά που λέει μπορούν να γίνουν στο πλαίσιο του καπιταλισμού.
Και απαντά έτσι: «Νομίζω οι αρχές του κοινοτισμού μπορούν να λειτουργήσουν ακόμα και σ’ ένα τέτοιο σύστημα, στο μέτρο που θα υπάρξει η ανάλογη πολιτική βούληση, αρκεί να υπάρξει το περιθώριο για την αυτοδιαχείριση μικρών, συνεταιριστικού τύπου, μονάδων κοινωνικής και ηθικής οικονομίας».
Θα ’θελα να του πω ότι τέτοιες μονάδες δεν είναι ορατές από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, ούτε καν από τούτη την κυβέρνηση που θέλει να παρουσιάζεται ως αριστερή.
Ουδείς βλέπει τους συνεταιρισμούς σαν πηγή έμπνευσης εναλλακτικής πολιτικής οικονομίας· ούτε καν εκείνοι που συμμετέχουν σε συνεταιριστικά εγχειρήματα!
Τόσο αλλοτριωμένοι είμαστε οι πλείστοι, τόσο πολύ ποτισμένοι από το ναρκωτικό του ανταγωνισμού και του άρρωστου εγωισμού.
Μη θιγεί -παρακαλώ- το μικρούλι μας «εγώ», μη φανεί ποτέ η ανεπάρκειά μας στον συναγελασμό μας με τα μέλη της κοινωνίας, με τους άρχοντες (!) με τους διπλανούς, με... θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου...
Χαίρομαι που υπάρχουν τέτοιοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που προτάσσουν τη δικαιοσύνη και τη φιλία, την ηπιότητα και την αρμονία με τη φύση και το πνεύμα, που μας ωθούν να δούμε, να ανακαλύψουμε τον πραγματικό ανθρωπολογικό τύπο.
Φοβούμαι, όμως, ότι είναι λίγοι, διότι δεν εμφανίζονται στα μίντια όπου κυριαρχεί η «γνώση» και η «πληροφόρηση», εκεί που λειτουργεί η δημοκρατία.
Οχι γιατί δεν θέλουν οι ίδιοι, αλλά γιατί δεν τους θέλει το επιχειρηματικό-μιντιακό σύστημα· όχι δεν τους θέλει· τους τρέμει, τους απεχθάνεται, τους θάβει, όπως κάνουν τα πλείστα ΜΜΕ, η εξουσία καλέ!
Ο λόγος τους, όμως, εξακολουθεί να είναι ευεργετικός, λυτρωτικός, παιδαγωγικός, όταν, βεβαίως, ακούγεται. Πρέπει εντούτοις να ξεβουλώσουμε τα ώτα μας· δεν γίνεται αλλιώς.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών