Συναγερμός, Ευρωπαίοι! Ο Τσίπρας πάει στη Μόσχα…

Του Διονύση Ελευθεράτου

«Ούτε τρώει τα κόκκαλα ο σκύλος, ούτε σε άλλο σκυλί δίνει», διατείνεται μια ρήση. Η σύγχρονη «ευρωπαϊκή πραγματικότητα», έκφραση που είθισται πλέον να αντικαθιστά  την έννοια «μαύρο χάλι»,  επιβάλλει μια μικρή παράφραση: Ούτε δίνουν ρευστότητα στην Ελλάδα οι εταίροι- δανειστές, μα ούτε και αντέχουν στη σκέψη ότι η χώρα θα μπορούσε να αντλήσει από κάπου αλλού χρήματα… Προσέξτε: Όχι να «πουλήσει το χρέος» της αλλού, όχι να διαρρήξει το «ευρωπαϊκό πλαίσιο»  (ως είθισται να λέγεται η περασμένη στο λαιμό θηλιά) αντιμετώπισης της κρίσης… Τίποτα από όλα αυτά. Τα μάτια σε Βρυξέλλες και Βερολίνο γουρλώνουν, οι σφυγμοί ανεβαίνουν (μαζί με τους τόνους των προειδοποιήσεων) μην τυχόν η Ελλάδα κάνει ό,τι ακριβώς δικαιούται να πράξει κάθε κράτος στον πλανήτη γη. Να συνάψει εμπορικές  συμφωνίες. Να αναβαθμίσει τις οικονομικές της σχέσεις, με γνώμονα τα συμφέροντά της. Ακόμη και το ενδεχόμενο πώλησης ελληνικών φρούτων στη Ρωσία αντιμετωπίζεται ωσάν εκχώρηση της … ευρωπαϊκής ψυχής στο διάβολο. Ψυχή σε συσκευασία ροδάκινου δύσκολα απαντάται, ακόμη και στις πιο παράξενες δοξασίες ιθαγενών. Παράκρουση… Ετοιμάζεται ο πρωθυπουργός να πάει στη Μόσχα και οι Γερμανοί κάνουν λες και πρόκειται να αναβιώσει η μάχη του Στάλινγκραντ, με τον Τσίπρα σε ρόλο στρατάρχη Ζούκοφ. Ξορκίζει ο Μάρτιν Σουλτς τον Αλέξη να μην στεναχωρήσει τους εταίρους. Αδυνατεί, βλέπετε, ο ευαίσθητος Μάρτιν να αντέξει δεύτερο «ελληνικό»  χτύπημα της μοίρας- το πρώτο ήταν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτισε κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ κι όχι με το αγαπημένο του «Ποτάμι». Από κοντά γρυλλίζει κι ο αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Περισσότερο … σπαρακτικός,   ο πρόεδρος της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου, Γκούντερ Κρίχμπάουμ, υπενθυμίζει πόσο ελλειμματικός είναι ο σεβασμός της Μόσχας στις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Λες κι η σύναψη οικονομικών σχέσεων προϋποθέτει ή συνεπάγεται την έγκριση όλων των πολιτικών, οικονομικών ή στρατιωτικών πεπραγμένων του ενός «συμβαλλομένου». Λες και ανιχνεύονται στοιχεία τέτοιας «φιλοσοφίας» (για την προϋπόθεση ή τη συνέπεια) στην εξωτερική πολιτική και τις οικονομικές συνεργασίες των ΗΠΑ, της Γερμανίας ή άλλης χώρας. Λες και – αν είναι να μιλήσουμε για ελευθερίες και δημοκρατία- αποτελεί … αγλάισμα ευρωπαϊκού διαφωτισμού, γνήσιο πνευματικό απόγονο του Μοντεσκιέ,  η νεοναζιστική «συνιστώσα» της ουκρανικής κυβέρνησης, για την οποία η ΕΕ επιφυλάσσει ανοχή ή και στήριξη. Σε τελική ανάλυση, πολιτικά, οικονομικά και χρηματοπιστωτικά κέντρα που διακήρυξαν μέχρι τώρα καμιά εικοσαριά φορές την κυνική αδιαφορία τους για την επιλογή των Ελλήνων την 25η Ιανουαρίου, δεν είναι ακριβώς τα πλέον πειστικά για να κλάψουν στον ώμο μας, προειδοποιώντας μας για τον αυταρχισμό του Πούτιν. Κι όταν στερείς – με σειρά «μονομερών ενεργειών»- τη ρευστότητα από μία χώρα, αξιώνοντας ταυτοχρόνως να σε ξεχρεώνει στο (χρονικό και ποσοτικό) ακέραιο, μάλλον δεν είσαι ο κατάλογος εισηγητής σε διαλέξεις περί «αλληλεγγύης», μα ούτε και περί «κανόνων». Ξέρετε, όμως, ποια είναι η χρησιμότητα αυτής της … ψύχωσης, την οποία προκαλεί  και μόνη η ιδέα ότι η Ρωσία ίσως συνεργαστεί ενεργειακά με την Ελλάδα, ίσως προμηθευτεί ελληνικά φρούτα, ή η σκέψη πως η Κίνα θα μπορούσε να αγοράσει κανένα κρατικό μας ομόλογο στη δευτερογενή αγορά; Το πλήρες ξεγύμνωμα ενός κλισέ που απευθύνεται κυρίως σε αφελείς ή αδαείς: Ότι οι δανειστές «μας στριμώχνουν» αφόρητα, όχι επειδή επιδιώκουν καταλυτική πολιτική – οικονομική κυριαρχία σε βάρος μας, όχι επειδή θέλουν να αναχαιτίσουν τα αριστερά «καινά δαιμόνια» στην Ευρώπη, αλλά διότι δεν αντέχουν να βάζουν τους φορολογούμενούς τους να μας πληρώνουν (άλλος μύθος, αυτός!). Μα εάν αυτός ήταν ο «πόνος» του Σόιμπλε και του Σουλτς, τότε θα έπρεπε να τους ικανοποιεί κάθε οικονομικό «άνοιγμα» που θα βοηθούσε την Ελλάδα να βελτιώσει – έστω και λίγο- τα οικονομικά της, καθ’ όσον αυτή η βελτίωση θα συνεπαγόταν κατά τι μεγαλύτερη ευχέρεια αποπληρωμής ενός χρέους, το κούρεμα του οποίου πεισματικά αρνήθηκαν. Γιατί λοιπόν δεν τους ικανοποιεί; Το ερώτημα, όπως καταλαβαίνετε, είναι ρητορικό. Το πραγματικό είναι πότε και πώς ξεμπερδεύουμε με τον παραλογισμό ενός «διευθυντηρίου» που κατάφερε να κάνει την «ευρωπαϊκή οικογένεια» τόσο  … ελκυστική, ώστε ακόμη και λιλιπούτειες χώρες σαν την Ισλανδία να αποσύρουν το ενδιαφέρον για ένταξη στην ΕΕ, φωνάζοντας «να λείπει το βύσσινο»…