Αγάπησα τους λυπημένους ανθρώπους

Παρά το κρύο του πεντάγνωμου Μάρτη και τα νάζια του κερασάρη Απρίλη ο ήλιος βάλθηκε εδώ και καιρό να βάφει με το αίμα του Άδωνη τις παπαρούνες και τα κόκκινα σκάρφια. Απ’ τα πανάρχαια χρόνια βάφτηκε και ο γρανάτης της Πάρου με το αίμα της γης στα ορυχεία του μαγγάνιου στα Θαψανά. Ήταν κατακόκκινος και κοιτάζοντάς τον ξεχάστηκα, έτσι που νόμισα πως είχε στερεοποιηθεί το αίμα μου.
Θα δούμε και θ’ ακούσουμε και θα μυρίσουμε τις πορφυρίδες όλες, ψάχνοντας και ματώνοντας. Λωτός ο πορφυρός, κοκκινάγκαθα, τα πορφυρά της δύσης και της ανατολής, χυμοί χρωμάτων για τα κόκκινα αυγά. «Ατένισα στο δειλινό σου ορίζοντα τους μεγάλους σταυρούς της ανθρωπότητας κι αγάπησα τους λυπημένους ανθρώπους που περνούν σιωπηλοί, λευκά ποίμνια σφραγισμένα στο μέτωπο με την κόκκινη βούλα».
Όχι μόνο ο Ρίτσος, αλλά κι εμείς τέτοιες ώρες ας βάλουμε στο νου μας τους κατατρεγμένους όλους και τους αδικημένους, φεύγοντας όσο μπορούμε απ’ τα περίκλειστα κάστρα του εαυτού μας και τα υψηλά τείχη ασεβών εγωισμών.
Μας σέρνουν τα πάντα των ημερών με συνειρμούς πολύστροφους σε απροσδόκητους δαίδαλους. Ντυμένοι με πορφυρή χλαμύδα ετοιμαζόμαστε όλοι. Για τη Σταύρωση και την Ανάσταση. Μακάρι η κοινή θλίψη να δίνει φως έμπνευσης και δύναμη κατανόησης, ώστε κάθε φορά ξεπερνώντας τις συμβάσεις να αποστάζουμε περισσότερη σοφία και δικαιοσύνη.