Μεταχρονολογημένη ανησυχία

Είναι λογικές και αναμενόμενες οι ενστάσεις για τη συγκέντρωση των διαθεσίμων του ευρύτερου δημόσιου τομέα στην Τράπεζα της Ελλάδος, καθώς και η επιλογή αυτό να γίνει με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου.
Αξίζει, όμως, να διακρίνουμε τις αντιδράσεις όχι ανάλογα με τον φορέα, αλλά ανάλογα με τη γενικότερη πολιτική τοποθέτηση των εκπροσώπων του κάθε φορέα.
 Π.χ. ένας αριστερός διοικητής ασφαλιστικού ταμείου που θα πίστευε πως δεν πρέπει να γίνει "καμία θυσία για το ευρώ" και πως πρέπει να οδηγηθούμε σε ρήξη με τους δανειστές θα ήταν δικαιολογημένος να αντιδρά, αν και θα έπρεπε η αντίδρασή του να κάμπτεται από τον βραχυχρόνιο χαρακτήρα και το αυξημένο επιτόκιο που προβλέπει η κυβερνητική ρύθμιση. Επίσης ένας δήμαρχος με υψηλό δημοκρατικό φρόνημα, αντίληψη σχετικής αυτονομίας για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και ευλαβική πίστη στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, θα μπορούσε να έχει ένα κάρο ενστάσεις και να είναι αρνητικός.
Από την άλλη, όμως, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, επικεφαλής φορέων του δημόσιου τομέα, που τα έδιναν όλα για τις μνημονιακές κυβερνήσεις προβάλλοντας την ανάγκη "να σωθεί η χώρα", πώς άλλαξαν γνώμη ξαφνικά και θέλουν να "περιφρουρήσουν" τα χρήματά τους; Αυτοί δεν ήταν που έλεγαν πως "αν χρεοκοπήσουμε, θα χαθούν κι αυτά κι εκείνα και όλα";
Είναι ενδιαφέρον επίσης να θυμηθούμε ότι, όταν με το PSI του 2012 η ΤτΕ μετέτρεψε τα αποθεματικά των ίδιων φορέων σε ομόλογα και εν συνεχεία τα κούρεψε απομειώνοντας την περιουσία τους σε τραγικό βαθμό, ελάχιστοι απ' όσους ωρύονται σήμερα είχαν αντιδράσει. Σήμερα παρατηρούμε μια μεταχρονολογημένη ανησυχία, που φαίνεται, αν μη τι άλλο, υποκριτική.
Όλοι, και οι μεν και οι δε, πάντως, θα μπορούσαν να είναι ανήσυχοι μήπως η κυβέρνηση πληρώσει την επόμενη δόση με τα λεφτά που προορίζονται για μισθούς και συντάξεις. Ακριβώς αυτό είναι, όμως, που η παρούσα κυβέρνηση έχει αποκλείσει ρητά και κατηγορηματικά έχοντας ξεκαθαρίσει ότι, ανάμεσα στις δύο υποχρεώσεις, στον ελληνικό λαό και στους δανειστές, η επιλογή είναι δεδομένη.

Γιώργος Κυρίτσης

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ