Ο εσμός τρυπώνει παντού και ελέγχει το δημόσιο βίο....

Με τη συμπλήρωση 48 ετών από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας και με αφορμή ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης της Βουλής, ο Δημήτρης Σεβαστάκης γράφει (εύστοχα κατά τη γνώμη μας), στην ΑΥΓΗ της 26ης Απριλίου:

"Το πρόβλημα είναι ότι η σημερινή πολιτική σκηνή αδυνατεί να αναστοχαστεί .... Σαν να βρίσκεται ξαναγεννημένη σε μια πραγματικότητα που δεν συμπεριέχει και τους όρους δημιουργίας της χούντας.... Μεταδικτατορικά, η πολιτική σκηνή, από τη μία πλευρά, αφομοίωσε πλευρές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, υιοθέτησε ένα προοδευτικό Σύνταγμα και επιτέλους κωδικοποίησε μερικές πλευρές της αυτοβουλίας του υποκειμένου. Από την άλλη, αφομοίωσε και όλη την πλέμπα. Ό,τι συνέστηνε διαχρονικά τον ελληνικό πολιτικό βίο εσωτερικεύτηκε φτηνά από την ελληνική δημοκρατία. Ποιος ελέγχει τον δημόσιο βίο; Οι κατσαρίδες.

Ο εσμός που τρυπώνει παντού. Ξέρει τέλεια την τέχνη. Εισχωρεί στα κόμματα λίγο πριν έρθουν στην εξουσία. Μαζικοποιεί με την εισαγωγή κολλητών τις οργανώσεις. Οι κατσαρίδες αποκτούν έλεγχο, διεκδικούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την τακτοποίηση του εαυτού τους και των δικών τους. Ελέγχουν χαμηλές αποφάσεις, υπαγορεύουν τις θεσμίσεις, επιβάλλουν καπάτσα ό,τι τους συμφέρει προσωπικά.

Μ' αυτούς τους όρους ο Θεοφιλογιαννάκος, οι βαμμένοι αντικομμουνιστές, ο λόγος, οι ιεραρχήσεις τους, ο πονηρός και ιδιοτελής μανιχαϊσμός τους, το αξιακό σύστημα που έφεραν και οι συμβολισμοί τους έπιασαν τόπο. Το ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης της Βουλής σαν να υπενθύμιζε το μέλλον. Την εδραία ποιότητα του μέλλοντος. Γιατί οπαδός της δικτατορίας δεν είναι απαραίτητα ο φασίστας. Αλλά κι αυτός που έρπει, που υποβλέπει, που γλείφει για να κερδίσει το μερίδιο του τίποτα που ονειρεύεται".

Δεν μαθαίνουμε, λοιπόν, από τα λάθη μας. Αδυνατούμε ή αρνούμαστε ως κοινωνία να αναστοχαστούμε για όσα συνέβησαν, συμβαίνουν ή μπορούν να συμβούν, λες και η σημερινή πραγματικότητα “δεν συμπεριέχει και όρους δημιουργίας” μορφών δικτατορίας (οικονομικής, πολιτικής, κ.ά. Λες και όλοι εκείνοι που έρπουν, που προσπαθούν να αναρριχηθούν με κάθε τρόπο, που γλείφουν κάθε μικρή ή μεγάλη εξουσία για να βολευτούν, είναι υπέρ της Δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι, επίσης, δύσκολο να αμφισβητηθεί με αξιώσεις ότι δεν ευστοχεί, όταν υποστηρίζει ότι το δημόσιο βίο τον ελέγχουν οι κατσαρίδες. “Ο εσμός που τρυπώνει παντού”, που “εισχωρεί στα κόμματα” και με τους κολλητούς ελέγχουν τις οργανώσεις, ελέγχουν επιλογές και αποφάσεις, “υπαγορεύουν θεσμίσεις” και εξουσιαστικές δομές,, επί της κοινωνίας, που τους ευνοούν και εν τέλει επιβάλλουν ό,τι βολεύει και συμφέρει τους ίδιους και την “παρέα” τους. Και όσο εδραιώνονται, τόσο περισσότερους ενσωματώνουν και αφομοιώνουν στο σύστημά τους. Και έτσι το σύστημα διαχέεται σε όλους τους αρμούς της κοινωνίας, εδραιώνεται, φαντάζει ή γίνεται ισχυρό, και τελικά κυριαρχεί. Όσο περισσότερο δικτυώνεται και ισχυροποιείται τόσο πιο δύσκολα ανατρέπεται. Γιατί και μαθαίνει και έχει περισσότερα όπλα και μέσα για να “διαπραγματευτεί” και να ενσωματώσει όποιον αμφισβητεί την απόλυτη εξουσία του διεκδικώντας μερίδιο για τον εαυτό του. Όποιος λειτουργεί ως διαμεσολαβητής και αντιπρόσωπος της εξουσίας του κυρίαρχου λαού, αργά ή γρήγορα στο τέλος θα ενσωματωθεί και θα γίνει και ο ίδιος μέρος της ...εξουσίας.

ΗΛΙΑΣ ΓΟΥΡΔΟΥΚΗΣ