Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ* 

Συχνά γίνεται λόγος για τον ξύλινο πολιτικό λόγο. Να όμως που υπάρχουν και ξύλινα πολιτικά πρόσωπα. Κάποια από τα οποία μάλιστα εμφανίζονται εντελώς απελέκητα από τα αποτελέσματα των έργων και της πολιτικής τους. Αλλά και από το εκλογικό τσεκούρωμα. Κούτσουρα, μιλάμε. Θέλετε ένα παράδειγμα; Ο Αντώνης Σαμαράς. Ο οποίος ζήτησε χτες σοβαρά, ου μην και αυστηρά, να ζητήσει συγνώμη ο ΣΥΡΙΖΑ. Από ποιον; Από τον ίδιο, γιατί τώρα παραδέχεται και η νέα κυβέρνηση -λέει- τις επιτυχίες της παλιάς. Και από τον ελληνικό λαό, κυρίως. Για τα προεκλογικά ψέματα.

Μπορείτε να γελάσετε όσο θέλετε. Αλλά τα πράγματα είναι σοβαρά. Εδώ αναλογιστείτε ότι μιλάει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εν μέσω μάλιστα μιας διαπραγμάτευσης ζωής και θανάτου. Και τι βρίσκει να πει ο αυτουργός των Ζαππείων, ο μνημονιομάχος που έγινε εν μια νυκτί μνημονιολάτρης, ο πολιτικός που κορόιδεψε όσο κανένας άλλος τις τελευταίες δεκαετίες τους Έλληνες; Μια καταγγελία για τα ψέματα άλλων. Θαρρείς και οι Έλληνες τον ξαπέστειλαν επειδή τους είπε ψέματα ο ΣΥΡΙΖΑ, κι όχι επειδή έμαθαν την αλήθεια από την ίδια την πικρή τους πείρα.

Και τι βρίσκει να υπερασπιστεί; Το πρόσφατο παρελθόν, το οποίο προφανώς προτείνει και ως μέλλον. Λίγη κοινωνική διάλυση ακόμα, λίγες περικοπές, λίγη απελπισία, λίγος Χαρδούβελης. Αν δεν είχε παρεμβληθεί η λαϊκή ετυμηγορία θα συνεχιζόταν αυτή η πορεία προς την επιτυχία. Αυτή είναι η πολιτική του πρόταση. Πίσω ολοταχώς. Κι από την πολιτική του πρόταση καταλαβαίνεις και την πολιτική του σκέψη. Τα συμπεράσματα που έβγαλε από τις εκλογές. Με τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ τον διώξαμε. Με την αλήθεια θα επανέλθει. Στοιχειώδες Γουότσον.

Έτσι πορεύεται ένα κόμμα που κάποτε ήταν από τους πυλώνες του συστήματος. Με έναν αρχηγό που αρνείται να αντικρύσει την πολιτική και προσωπική του ήττα. Και είναι κρίμα που δεν βρίσκεται ένας γενναίος από τους διακεκριμένους της παράταξης να του πει να μην εκτίθεται στη γελοιότητα. Και να μην εκθέτει τη χώρα, σε μια στιγμή που είναι αναγκαία μια αντιπολίτευση του σήμερα κι όχι του χτες. Που να συμπάσχει με τους Έλληνες κι όχι με του δανειστές. Και να αντιπαραθέτει στην κυβερνητική γραμμή ένα κάποιο πρόγραμμα. Κι όχι τον Σαμαρά στη χώρα του ποτέ...

*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Παρασκευή 15 Μαίου 2015