Να επιμείνουμε στο πρόγραμμά μας

Γιάννης Μηλιός | 20.05.2015

Ομιλία στην εκδήλωση «Σύγκρουση τώρα με τους δανειστές», που οργάνωσε η ιστοσελίδα Rproject την Τρίτη 19 Μάη.

Συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι,

Η ση­μα­σία της εκ­δή­λω­σής μας αυτής, στην πα­ρού­σα ιστο­ρι­κή στιγ­μή, είναι τε­ρά­στια:

• Συ­νε­νώ­νου­με ανη­συ­χί­ες μέσα από τον διά­λο­γο, επο­μέ­νως ξε­περ­νά­με δια­φω­νί­ες,
• δια­τυ­πώ­νου­με θέ­σεις και προ­τά­σεις, βοη­θά­με κυ­βέρ­νη­ση να εμ­μεί­νει στις προ­γραμ­μα­τι­κές μας δε­σμεύ­σεις,
• στην εντο­λή που έλαβε από το εκλο­γι­κό σώμα,
• συμ­βάλ­λου­με στην αλ­λα­γή της κοι­νω­νί­ας.

Θα ξε­κι­νή­σω θέ­το­ντας τέσ­σε­ρα ερω­τή­μα­τα:

1. Ποιος είναι ο αντί­πα­λός μας;
2. Πρέ­πει η κυ­βέρ­νη­ση να δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται με τους δα­νει­στές; Προς όφε­λος ποίων;
   
3. Η όποια συμ­φω­νία επι­τευ­χθεί τις επό­με­νες μέρες, θα ση­μά­νει το τέλος της δια­πραγ­μά­τευ­σης;
4. Μπο­ρεί η κυ­βέρ­νη­ση να εξα­σφα­λί­σει ένα «κα­θε­στώς συμ­βί­ω­σης» με τους δα­νει­στές που να μην ανα­τρέ­πει το πρό­γραμ­μά μας, και υπό ποιους όρους;
   

Θα απα­ντή­σω επι­γραμ­μα­τι­κά στα ερω­τή­μα­τα, για την οι­κο­νο­μία της συ­ζή­τη­σης. Κα­τό­πιν θα επι­μεί­νω, σύ­ντο­μα και πάλι, σε κά­ποια κρί­σι­μα ση­μεία.

1)

• Αντί­πα­λός μας είναι η στρα­τη­γι­κή του κε­φα­λαί­ου σε Ελ­λά­δα και Ευ­ρώ­πη. Η λι­τό­τη­τα είναι η «τε­χνι­κή» μέσα από την οποία δια­σφα­λί­ζο­νται τα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαί­ου και μά­λι­στα ως ανα­κα­τα­νο­μή εξου­σί­ας, πλού­του και ει­σο­δή­μα­τος υπέρ του κε­φα­λαί­ου, δη­λα­δή σε κό­στος της ερ­γα­σί­ας και της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.
• Η λι­τό­τη­τα ενι­σχύ­ε­ται από το ευ­ρω­παϊ­κό θε­σμι­κό πλαί­σιο.
• Ο αντί­πα­λος βρί­σκε­ται εντού­τοις πρώτα απ’ όλα στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας. Το κύριο μέ­τω­πο είναι το εσω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο, είναι η στρα­τη­γι­κή του κε­φα­λαί­ου. Αυτό ση­μαί­νει πως η επαγ­γε­λία μιας λύσης στη βάση της όποιας εθνι­κής ανα­δί­πλω­σης προ­σπερ­νά χωρίς να αντι­με­τω­πί­ζει το πρό­βλη­μα.
  
• Ο κε­ντρο­α­ρι­στε­ρός και συ­ντη­ρη­τι­κός πο­λι­τι­κός κό­σμος στην Ελ­λά­δα και οι «Θε­σμοί» των δα­νει­στών εκ­προ­σω­πούν τα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαί­ου.
  
• Το δί­λημ­μα επο­μέ­νως δεν είναι ανά­πτυ­ξη ή ύφεση, ανα­πτυ­ξια­κά ή υφε­σια­κά μέτρα. Το δί­λημ­μα είναι ποια συμ­φέ­ρο­ντα θα προ­ω­θή­σει η κυ­βέρ­νη­ση, του κε­φα­λαί­ου ή της ερ­γα­σί­ας.
  

2)

Η κυ­βέρ­νη­ση πρέ­πει να δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται με τους δα­νει­στές. Ζη­τού­με­νο είναι να δια­σφα­λί­σει τους χρη­μα­το­δο­τι­κούς πό­ρους που απαι­τού­νται για την υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός της, για να προ­ω­θή­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.
3)
Αν στην πα­ρού­σα φάση υπάρ­ξει συμ­φω­νία, αυτή δεν θα είναι τε­λι­κή. Τα συμ­φέ­ρο­ντα του ελ­λη­νι­κού και ευ­ρω­παϊ­κού κε­φα­λαί­ου, όπως εκ­προ­σω­πού­νται στη δια­πραγ­μά­τευ­ση από του «Θε­σμούς», θα αφή­νουν πάντα κρί­σι­μα «κενά» και «εκ­κρε­μό­τη­τες», επι­διώ­κο­ντας τη διαρ­κή «ανα­βο­λή υλο­ποί­η­σης» των προ­γραμ­μα­τι­κών δε­σμεύ­σε­ων της κυ­βέρ­νη­σης, την εξά­ντλη­ση των αντο­χών της, την απο­γο­ή­τευ­ση του ελ­λη­νι­κού λαού.

4)

• Για να επι­τύ­χει η κυ­βέρ­νη­ση την υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός της πρέ­πει να κα­τα­στή­σει ξε­κά­θα­ρο τόσο στο εξω­τε­ρι­κό, όσο και στο κύριο μέ­τω­πο, στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, ότι εκ­προ­σω­πεί συ­γκε­κρι­μέ­να συμ­φέ­ρο­ντα, αυτά της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Υλο­ποιεί συ­γκε­κρι­μέ­νες δε­σμεύ­σεις, που απορ­ρέ­ουν από την 25η Ια­νουα­ρί­ου, δεν υπο­χω­ρεί.
  
• Αν οι δα­νει­στές αδια­φο­ρούν για τη δη­μο­κρα­τία και τη βού­λη­ση του ελ­λη­νι­κού λαού και απαι­τούν τη συ­νέ­χι­ση της λι­τό­τη­τας στην Ελ­λά­δα (δη­λα­δή ζη­τούν από την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να αθε­τή­σει τη βα­σι­κή εντο­λή που της έδωσε ο ελ­λη­νι­κός λαός), τότε η λύση είναι μία: Κα­θυ­στέ­ρη­ση των υπο­χρε­ώ­σε­ων προς τους δα­νει­στές. Με άλλα λόγια, κα­θυ­στέ­ρη­ση πλη­ρω­μών μέ­χρις ότου υπάρ­ξει εξα­σφά­λι­ση της ανα­γκαί­ας για την κοι­νω­νι­κή μας πο­λι­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­σης.
  
• Εντός της Ζώνης του Ευρώ, μια που η «νο­μι­σμα­τι­κή» υπο­τί­μη­ση της αγο­ρα­στι­κής δύ­να­μης και του βιο­τι­κού επι­πέ­δου της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας είναι εξί­σου ανε­πι­θύ­μη­τη με την «εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση».
  
• Βα­σι­κό ζη­τού­με­νο για μας είναι η «αντί­στρο­φη ανα­δια­νο­μή», που ση­μαί­νει πο­λι­τι­κές κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης, με­τα­φο­ρά των βαρών στους «έχο­ντες», ένα «μνη­μό­νιο για το με­γά­λο κε­φά­λαιο», που θα απο­φέ­ρει τα χρη­μα­το­δο­τι­κά μέσα για την υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός μας. Όρο και προ­ϋ­πό­θε­ση απο­τε­λούν η θέ­σπι­ση ενός ρι­ζο­σπα­στι­κού φο­ρο­λο­γι­κού συ­στή­μα­τος, που θα ελα­φρύ­νει την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία και θα κα­τα­νέ­μει τα βάρη στο κε­φά­λαιο και τον πλού­το, η διεύ­ρυν­ση του χώρου των κοι­νω­νι­κών αγα­θών στον αντί­πο­δα της λο­γι­κής των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, η δη­μο­κρα­τία.
• Τέλος, εξί­σου ση­μα­ντι­κό: Απαι­τεί­ται να δώ­σου­με και πάλι κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο στο Κόμμα, στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Είναι ανα­γκαίο να υπερ­βού­με τις συχνά πα­ρα­πλα­νη­τι­κές δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές των τά­σε­ων του πα­ρελ­θό­ντος, να κοι­τά­ξου­με την ουσία, τις πο­λι­τι­κές θέ­σεις στη συ­γκυ­ρία, την πο­λι­τι­κή στρα­τη­γι­κή. Είναι ανα­γκαίο να συ­νε­νω­θεί η ορι­ζό­ντια γραμ­μή όσων υπε­ρα­σπί­ζο­νται την Αρι­στε­ρά, τις συ­νε­δρια­κές απο­φά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι,

Πριν κλεί­σω επι­τρέψ­τε μου δυο ακόμα κρί­σι­μες κατά τη γνώμη μου επι­ση­μάν­σεις:

Α. Ήδη χά­θη­κε πο­λύ­τι­μος χρό­νος . Ο λαός από την πρώτη στιγ­μή, μας έδει­ξε ότι βρί­σκε­ται στο πλευ­ρό μας και με τη μα­ζι­κή πα­ρου­σία χι­λιά­δων πο­λι­τών στους δρό­μους, μας άνοι­γε το δρόμο να προ­ω­θή­σου­με όλα αυτά για τα οποία μας ψή­φι­σε. Τις βα­θιές τομές που θα αλ­λά­ξουν την ει­κό­να της κοι­νω­νί­ας και θα δώ­σουν ελ­πί­δα και κί­νη­τρο στρά­τευ­σης και αγώνα στην κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.

Δυ­στυ­χώς, ο πο­λύ­τι­μος χρό­νος δεν χά­θη­κε μόνο από απει­ρία, πλημ­με­λή προ­ε­τοι­μα­σία, προ­βλή­μα­τα συ­ντο­νι­σμού και ορ­γά­νω­σης. Χά­θη­κε κυ­ρί­ως επει­δή ορι­σμέ­νες φορές η κυ­βέρ­νη­σή μας μοιά­ζει να επι­χει­ρη­μα­το­λο­γεί μέσα στο πλαί­σιο της προ­βλη­μα­τι­κής του αντι­πά­λου. Ας το ξα­να­πώ: Η λι­τό­τη­τα λει­τουρ­γεί ως στρα­τη­γι­κή για τη μεί­ω­ση του επι­χει­ρη­μα­τι­κού κό­στους. Η λι­τό­τη­τα μειώ­νει το κό­στος ερ­γα­σί­ας του ιδιω­τι­κού τομέα, αυ­ξά­νει τα κέρδη ανά μο­νά­δα κό­στους (ερ­γα­σί­ας) και ως εκ τού­του αυ­ξά­νει το πο­σο­στό κέρ­δους. Συ­μπλη­ρώ­νε­ται από την οι­κο­νο­μία στη χρήση «υλι­κού κε­φα­λαί­ου» (άλλη μια στρα­τη­γι­κή «συρ­ρί­κνω­σης της ζή­τη­σης» θα έλε­γαν κά­ποιοι!) και από θε­σμι­κές αλ­λα­γές οι οποί­ες ενι­σχύ­ουν την ισχύ των διευ­θυ­ντών στο εσω­τε­ρι­κό της επι­χεί­ρη­σης και των κα­τό­χων χρη­μα­το­πι­στω­τι­κών τί­τλων στο εσω­τε­ρι­κό της κοι­νω­νί­ας.

Εμείς εί­μα­στε αντί­θε­τοι στη λι­τό­τη­τα όχι διότι επι­βρα­δύ­νει τη συσ­σώ­ρευ­ση κε­φα­λαί­ου, την ανά­πτυ­ξη, προ­σω­πι­κά κάθε άλλο παρά πι­στεύω κάτι τέ­τοιο, αλλά διότι αυτό που μειώ­νε­ται μέσα από τη λι­τό­τη­τα, το κό­στος πα­ρα­γω­γής για την κα­πι­τα­λι­στι­κή τάξη, συ­νι­στά το βιο­τι­κό επί­πε­δο της ερ­γα­ζό­με­νης πλειο­ψη­φί­ας της κοι­νω­νί­ας . Αυτό ισχύ­ει και για το κρά­τος πρό­νοιας, του οποί­ου οι υπη­ρε­σί­ες μπο­ρούν να θε­ω­ρη­θούν ως μορφή «κοι­νω­νι­κού μι­σθού».

Η κυ­βέρ­νη­ση ορι­σμέ­νες φορές μοιά­ζει να έχει συ­νεί­δη­ση του γε­γο­νό­τος αυτού. Ο πρω­θυ­πουρ­γός, στην ομι­λία του στο Economic Forum του Economist στις 16/05/2015 δή­λω­σε: «Το Μνη­μό­νιο δεν ήταν απλώς ένα οι­κο­νο­μι­κό λάθος, ένα κακό πρό­γραμ­μα, μια πα­ρα­δρο­μή. Το Μνη­μό­νιο ήταν η συ­νει­δη­τή επι­λο­γή να φορ­τω­θούν τα βάρη της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης [...] στις πλά­τες της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, στις πλά­τες των συ­ντα­ξιού­χων, της αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νης με­σαί­ας τάξης και των μι­κρών επι­χει­ρη­μα­τιών. [...] Ήταν φυ­σι­κά δε­δο­μέ­νο και ανα­με­νό­με­νο ότι αυτή η πο­λι­τι­κή, αργά ή γρή­γο­ρα, θα οδη­γού­σε σε μια μα­κρο­χρό­νια ύφεση που ήταν, όμως, κα­ταρ­χήν επι­θυ­μη­τή από τους εμπνευ­στές του Μνη­μο­νί­ου. Ήξε­ραν πολύ καλά τι έκα­ναν και πα­ρό­λα αυτά το έκα­ναν».

Αντί­θε­τα, ο Υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών ξε­κί­νη­σε τη δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή του προ­σπά­θεια δη­λώ­νο­ντας ότι συμ­φω­νεί με το 70% του Μνη­μο­νί­ου. Όμως, η κυ­βέρ­νη­ση αυτή δεν προ­ήλ­θε επει­δή υπο­στή­ρι­ξε το 70% του Μνη­μο­νί­ου – αν μά­λι­στα το είχε υπο­στη­ρί­ξει ίσως να μην πε­ρι­λαμ­βα­νό­ταν καν στον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό χάρτη σή­με­ρα. Η επι­χεί­ρη­ση επα­νεγ­γρα­φής της εντο­λής της, ώστε να πε­ρι­λαμ­βά­νει το 70% του Μνη­μο­νί­ου απο­τε­λεί εγ­χεί­ρη­μα αλ­λα­γής των σχέ­σε­ων εκ­προ­σώ­πη­σης και των κοι­νω­νι­κών συμ­μα­χιών στις οποί­ες στη­ρί­ζε­ται.

Στη συ­νέ­χεια ο Υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών δια­βε­βαί­ω­σε την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία ενώ­πιον των Ελ­λή­νων Τρα­πε­ζι­τών στις 22/04/2015, ότι τα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαί­ου είναι τα κοινά συμ­φέ­ρο­ντα όλων:

«Η εποχή στην οποία μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς ήταν εξ ορι­σμού αντί­θε­τη με τον χώρο της επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας έχει πα­ρέλ­θει. Αν φτά­σου­με σε ένα ση­μείο όπου θα ανα­πτυσ­σό­μα­στε, τότε μπο­ρεί να ξα­να­αρ­χί­σου­με να μι­λά­με για συ­γκρουό­με­να συμ­φέ­ρο­ντα ερ­γα­σί­ας και κε­φα­λαί­ου. Σή­με­ρα εί­μα­στε μαζί».

Ακόμα χει­ρό­τε­ρα, σε ένα κεί­με­νο που απο­τυ­πώ­νει τις επί­ση­μες κυ­βερ­νη­τι­κές θέ­σεις στη δια­πραγ­μά­τευ­ση, στο Εθνι­κό Πρό­γραμ­μα Με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων 2015, που δη­μο­σιεύ­θη­κε από το Υπουρ­γείο Οι­κο­νο­μι­κών τον Απρί­λιο του 2015, ανα­γνω­ρί­ζε­ται η εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση ως στρα­τη­γι­κή αύ­ξη­σης της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας και της εξω­στρέ­φειας. Με­τα­ξύ πολ­λών άλλων, ακού­στε ένα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό από­σπα­σμα:

«Η στρο­φή προς ένα ανα­πτυ­ξια­κό υπόδειγ­μα με εξω­στρε­φή προ­σα­να­το­λι­σμό, φαίνεται να επι­τυγ­χάνεται το 2013 και το 2014, όπου το Ισοζύγιο Τρε­χου­σών Συ­ναλ­λα­γών κατέγραψε πλε­ο­νάσματα ύψους 0,6% και 0,9% του ΑΕΠ αντίστοι­χα».

Η κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να συ­νε­χί­σει να πα­τά­ει σε δύο βάρ­κες, αυτό οδη­γεί τη δια­πραγ­μά­τευ­ση σε αδιέ­ξο­δο. Οι θε­σμοί βλέ­πουν την αμ­φι­τα­λά­ντευ­ση και ζη­τούν όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρα για τα συμ­φέ­ρο­ντα που εκ­προ­σω­πούν.

Μέσα από τη διαιώ­νι­ση του χρη­μα­το­δο­τι­κού κενού επι­διώ­κουν να «πα­γι­δεύ­σουν» τη δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης στη λι­τό­τη­τα, τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και την απα­ξί­ω­ση της ερ­γα­σί­ας.

Β. Έχο­ντας συ­νεί­δη­ση της κα­τά­στα­σης, η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν επι­τρέ­πε­ται να εγκλω­βι­στεί σε αυτή τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­γί­δα, επι­διώ­κο­ντας την πάση θυσία απο­φυ­γή μιας κα­θυ­στέ­ρη­σης πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές.

Το ζή­τη­μα είναι πο­λι­τι­κό. Η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­γί­δα μπο­ρεί να διαρ­ρα­γεί όταν η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση κα­τα­στή­σει σαφές ότι, αν ανα­γκα­στεί, θα τολ­μή­σει να επι­λέ­ξει την κα­θυ­στέ­ρη­ση πλη­ρω­μών, προ­κει­μέ­νου να μην αθε­τή­σει τη λαϊκή εντο­λή, να μην προ­δώ­σει όσους την εμπι­στεύ­τη­καν.

Η επί­πτω­ση από μια αύ­ξη­ση στα επι­τό­κια των ελ­λη­νι­κών ομο­λό­γων θα είναι αμε­λη­τέα, αφού έτσι κι αλ­λιώς η χώρα βρί­σκε­ται εκτός αγο­ρών.

Η κα­θυ­στέ­ρη­ση πλη­ρω­μών δεν συ­νε­πά­γε­ται έξοδο από τη ΖτΕ. Η υιο­θέ­τη­ση εκ μέ­ρους οποιασ­δή­πο­τε χώρας ενός νέου απο­κλει­στι­κού εθνι­κού νο­μί­σμα­τος θα με­τέ­τρε­πε τη ΖτΕ από μια ενιαία νο­μι­σμα­τι­κή πε­ριο­χή σε ζώνη στα­θε­ρών συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κών ισο­τι­μιών, η στα­θε­ρό­τη­τα (και ύπαρ­ξη) της οποί­ας θα κα­τέρ­ρεε σύ­ντο­μα, από την ανε­ξέ­λεγ­κτη λει­τουρ­γία των χρη­μα­τα­γο­ρών στο πε­ρι­βάλ­λον «συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κού κιν­δύ­νου» που θα δη­μιουρ­γεί­το αμέ­σως μετά την πρώτη «έξοδο». Γι’ αυτό κα­νείς δεν θα τολ­μή­σει να θέσει ζή­τη­μα απο­βο­λής της Ελ­λά­δας από τη ΖτΕ.

Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, η κα­θυ­στέ­ρη­ση πλη­ρω­μών προς το Διε­θνές Νο­μι­σμα­τι­κό Τα­μείο δεν συ­νε­πά­γε­ται αυ­τό­μα­τα «πι­στω­τι­κό γε­γο­νός», αφού για την ύπαρ­ξη ή μη πι­στω­τι­κού γε­γο­νό­τος πρέ­πει να απο­φα­σί­σει το Εκτε­λε­στι­κό Συμ­βού­λιο του Τα­μεί­ου.

Μά­λι­στα, την 1/5/2015, τρεις ση­μα­ντι­κοί οίκοι αξιο­λό­γη­σης, Standard and Poor’s, Fitch και DBRS, ανα­κοί­νω­σαν ότι δεν θα θε­ω­ρή­σουν χρε­ο­στά­σιο (default) μια κα­θυ­στέ­ρη­ση πλη­ρω­μών του ελ­λη­νι­κού Δη­μο­σί­ου προς το ΔΝΤ ή την ΕΚΤ. Ει­δι­κό­τε­ρα, ο Frank Gill, αξιω­μα­τού­χος της Standard and Poor’s, δή­λω­σε τα εξής: «Εάν η Ελ­λά­δα, για οποιο­δή­πο­τε λόγο, αδυ­να­τού­σε να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει μια πλη­ρω­μή προς το ΔΝΤ ή την ΕΚΤ, αυτό δεν θα απο­τε­λού­σε χρε­ο­στά­σιο σύμ­φω­να με τα κρι­τή­ριά μας, διότι πρό­κει­ται για χρέος του “επί­ση­μου” τομέα».1

Εντε­λώς ανε­ξάρ­τη­τα από τα κομ­μά­τια εκεί­να της Αρι­στε­ράς που υπο­στη­ρί­ζουν την έξοδο από τη ΖτΕ και την ΕΕ στο πλαί­σιο ενός ευ­ρύ­τε­ρου σχε­δί­ου για τον ρι­ζι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό της οι­κο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νί­ας, η «απο­βο­λή από το ευρώ» απο­τε­λεί από την αρχή της κρί­σης μια κενή πε­ριε­χο­μέ­νου προ­πα­γάν­δα εκ­φο­βι­σμού εκ μέ­ρους του εσω­τε­ρι­κού και διε­θνούς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­τε­στη­μέ­νου. Εντού­τοις, στην προ­ο­πτι­κή αυτή προ­σχω­ρούν εσχά­τως και με­ρί­δες της ελ­λη­νι­κής και διε­θνούς ολι­γαρ­χί­ας (με τους εκ­προ­σώ­πους τους), που δρα­στη­ριο­ποιού­με­νες στο εξω­τε­ρι­κό, ή έχο­ντας την (κι­νη­τή) πε­ριου­σία τους σε διε­θνές νό­μι­σμα, ευ­ελ­πι­στούν να κερ­δο­σκο­πή­σουν από την υπο­τί­μη­ση ενός εν­δε­χό­με­νου νέου ελ­λη­νι­κού νο­μί­σμα­τος.

Συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι,

Βρι­σκό­μα­στε σή­με­ρα μπρο­στά σε μια ιστο­ρι­κή πρό­κλη­ση. Πρέ­πει να αντα­πο­κρι­θού­με στα συμ­φέ­ρο­ντα και τις προσ­δο­κί­ες του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας χωρίς δι­σταγ­μούς και αμ­φι­τα­λα­ντεύ­σεις!

1 “If Greece were, for whatever reason, not to make a payment to the IMF or ECB that would not constitute a default under our criteria as it is ‘official’ sector debt”, http://​www.​ekathimerini.​com/​4dcgi/_​w_​articles_​wsite2_​1_​01/​05/​2015_​549628( Από project)