Να μετατρέψουμε την ήττα σε «πρόβα» νίκης!

Γιώργος Σαπουνάς

Η κυβέρνηση πέρασε από την Βουλή τα προαπαιτούμενα πρώτα μέτρα του μνημονίου με τις ψήφους των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι καθώς πάνω από 35 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ διαφοροποιήθηκαν και καταψήφισαν. Το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε σταυροδρόμι μεταξύ της επιλογής στήριξης (της κυβέρνησης) του μνημονίου και της κοινωνικής αντίστασης στο νέο μνημόνιο (και στην κυβέρνηση). 

 Που βα­δί­ζει η κυ­βέρ­νη­ση του Α. Τσί­πρα;

Παρά την υπο­γρα­φή του μνη­μο­νί­ου ο πρω­θυ­πουρ­γός και η κυ­βέρ­νη­ση πα­ρα­μέ­νουν δη­μο­φι­λείς γιατί με­γά­λο κοι­νω­νι­κό κομ­μά­τι τους κα­τα­λο­γί­ζει ει­λι­κρί­νεια και καλές προ­θέ­σεις.  Εντού­τοις το μνη­μό­νιο που υπέ­γρα­ψαν απο­τε­λεί αδιά­σει­στο τεκ­μή­ριο απο­τυ­χί­ας αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής, φέρει σκλη­ρό­τα­τα, τα­ξι­κά μέτρα και σε πολύ σύ­ντο­μο χρόνο θα υπο­σκά­ψει την πα­ρα­πά­νω ει­κό­να.
Το βα­σι­κό υπε­ρα­σπι­στι­κό επι­χεί­ρη­μα του Α. Τσί­πρα είναι πως παρά την δυ­σμε­νή εξέ­λι­ξη πέ­τυ­χε κα­τά­κτη­ση «θέσης» καθώς διε­θνο­ποί­η­σε και ανέ­δει­ξε τα αδιέ­ξο­δα της ΟΝΕ / ΕΕ και ξε­κί­νη­σε μια δια­δι­κα­σία αλ­λα­γής. Το επι­χεί­ρη­μα είναι έωλο. Το μόνο προ­φα­νές συ­μπέ­ρα­σμα από το πε­ντά­μη­νο είναι πως αυτό το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο οι­κο­δό­μη­μα δεν με­ταρ­ρυθ­μί­ζε­ται και μά­λι­στα μέσα στην κρίση, όπου η κυ­ριαρ­χία της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής γί­νε­ται ακόμη πιο αδια­πραγ­μά­τευ­τη για τα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαί­ου (συ­νο­λι­κά και επί μέ­ρους) και η ιστο­ρι­κή, στρα­τη­γι­κή ήττα της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας ακόμη βα­θύ­τε­ρη. Η προ­βο­λή της δήθεν πο­λι­τι­κής διαί­ρε­σης της Ευ­ρώ­πης σε συ­ντη­ρη­τι­κούς και προ­ο­δευ­τι­κούς κύ­κλους, φω­το­γρα­φί­ζο­ντας τον Ολάντ και τον Ρέν­τζι, απο­τε­λεί στρε­ψο­δι­κία  επει­δή οι κυ­βερ­νή­σεις τους εφαρ­μό­ζουν σκλη­ρή τα­ξι­κή λι­τό­τη­τα αλλά και επει­δή οι δια­φο­ρές τους με την Γερ­μα­νία αφο­ρούν τις αντι­θέ­σεις και τα συμ­φέ­ρο­ντα των εθνι­κών κε­φα­λαί­ων και όχι την σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή τους ταυ­τό­τη­τα. Η γερ­μα­νι­κή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία συ­γκυ­βερ­νά αρ­μο­νι­κά με τη Μέρ­κελ και τον Σόι­μπλε.
Η κυ­βερ­νη­τι­κή στρα­τη­γι­κή βα­σί­στη­κε αφε­νός στην προσ­δο­κία ότι μπο­ρεί να εκ­με­ταλ­λευ­τεί τις εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές αντι­θέ­σεις (με­τα­ξύ Γερ­μα­νί­ας – ΗΠΑ και δευ­τε­ρευό­ντως εντός Ευ­ρώ­πης Γαλ­λί­ας – Γερ­μα­νί­ας) και αφε­τέ­ρου στρά­φη­κε στην εγ­χώ­ρια άρ­χου­σα τάξη και τους πο­λι­τι­κούς της εκ­προ­σώ­πους, ως σύμ­μα­χους στην προ­σπά­θειά της. Οδη­γή­θη­κε στο μνη­μό­νιο κάτω από τους εκ­βια­σμούς και τις ευ­λο­γί­ες των αστι­κών κέ­ντρων «εσω­τε­ρι­κού» – «εξω­τε­ρι­κού». Η γραμ­μή του «αρι­στε­ρού ευ­ρω­παϊ­σμού» κα­τέρ­ρευ­σε σαν χάρ­τι­νος πύρ­γος καθώς δεν προ­σέ­φε­ρε λύ­σεις ούτε προς τις δυ­νά­μεις του κε­φα­λαί­ου, ούτε προς τις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας.
Σή­με­ρα ο πρω­θυ­πουρ­γός και η κυ­βέρ­νη­ση βρί­σκο­νται υπό αστι­κή ομη­ρεία με προ­ο­πτι­κή και κίν­δυ­νο να με­τα­τρα­πούν σε μα­ριο­νέ­τες του κε­φα­λαί­ου και των πο­λι­τι­κών του εκ­προ­σω­πή­σε­ων μέχρι το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα να ανα­κάμ­ψει. Αν σ’ αυτή την πο­ρεία ορι­σμέ­να πρό­σω­πα ή και ομά­δες προ­ερ­χό­με­νες από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χρη­σι­μέ­ψουν στην ανοι­κο­δό­μη­ση των «συ­ναι­νέ­σε­ων» και της «κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης», δη­λα­δή στη συ­ντρι­βή των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων, είναι απε­χθές από την σκο­πιά της Αρι­στε­ράς.
Η γρή­γο­ρη προ­σφυ­γή στις κάλ­πες με πα­ράλ­λη­λη εκ­κα­θά­ρι­ση της «αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας» εμ­φα­νί­ζε­ται ως λύση γι’ αυτή την κυ­βέρ­νη­ση. Εξάλ­λου κε­ντρι­κά στε­λέ­χη της ηγε­τι­κής – κυ­βερ­νη­τι­κής ομά­δας δεν δι­στά­ζουν να υπαι­νίσ­σο­νται την κα­τεύ­θυν­ση, υπο­δει­κνύ­ο­ντας και την μέ­θο­δο: «ανοι­χτό» (!) συ­νέ­δριο ή ακόμη και συ­νέ­δριο του «κοι­νω­νι­κού» (!) ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Παρά ταύτα ακόμη και αυτό το σχέ­διο, εκ­κα­θά­ρι­ση και εκλο­γές, θα πε­ρά­σει από τα αστι­κά επι­τε­λεία προς έγκρι­ση, η οποία επί του πα­ρό­ντος δεν δια­φαί­νε­ται.

Το δη­μο­ψή­φι­σμα και η κοι­νω­νι­κή δια­θε­σι­μό­τη­τα

Σο­κα­ρι­σμέ­νος θε­α­τής των εξε­λί­ξε­ων είναι η κοι­νω­νία και μά­λι­στα εκεί­νο το τμήμα που συ­νε­γέρ­θη­κε και πά­λε­ψε για το ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα και έμει­νε εμ­βρό­ντη­το ήδη από το βράδυ των απο­τε­λε­σμά­των με  την σύ­γκλη­ση του Συμ­βου­λί­ου Πο­λι­τι­κών Αρ­χη­γών. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο με το απο­τέ­λε­σμα της δια­πραγ­μά­τευ­σης.
Παρά την κυ­βερ­νη­τι­κή ερ­μη­νεία του απο­τε­λέ­σμα­τος πως ο λαός έδωσε «λευκή επι­τα­γή» στον Α. Τσί­πρα για την τε­λι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση και την συμ­φω­νία, το 61 % κα­τα­νο­ή­θη­κε όχι μόνο απ’ την Αρι­στε­ρά αλλά και από τα εγ­χώ­ρια αστι­κά κέ­ντρα και τους δα­νει­στές ως επί­δει­ξη λαϊ­κής και τα­ξι­κής απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας.
Το συ­ντρι­πτι­κό ΟΧΙ,  το οποίο εν­δε­χο­μέ­νως ο πρω­θυ­πουρ­γός και η κυ­βέρ­νη­ση δεν ανέ­με­ναν, προ­ήλ­θε ως απο­τέ­λε­σμα μιας συ­γκλο­νι­στι­κής εβδο­μά­δας ωμής ανά­δει­ξης της τα­ξι­κό­τη­τας της κοι­νω­νί­ας, γε­μά­της εμπει­ρί­ες εκ­βια­σμών και απει­λών, από τους χώ­ρους δου­λειάς έως την μα­ζι­κή προ­πα­γάν­δα των κα­να­λιών. Ο τα­ξι­κός δια­χω­ρι­σμός εκ­φρά­στη­κε γλα­φυ­ρά ακόμη και γε­ω­γρα­φι­κά, με αντί­στρο­φα πο­σο­στά στην Εκάλη και τα Β. προ­ά­στια από την Δ. Αθήνα και την Β΄ Πει­ραιά. Η συ­γκέ­ντρω­ση στο Σύ­νταγ­μα ήταν μια ει­κό­να από το ’10 και το ’11.
Η αφα­νής, συχνά, δια­δι­κα­σία στο εσω­τε­ρι­κό της κοι­νω­νί­ας έφερε στο φως με το δη­μο­ψή­φι­σμα, μια δυ­να­μι­κή που κα­θο­ρί­στη­κε από τους «φτω­χούς/ες» και τους «αρι­στε­ρούς/ες». Οι «από κάτω» και οι «απ’ τ’ αρι­στε­ρά» λει­τούρ­γη­σαν πρω­το­πό­ρα σ’ ένα ευ­ρύ­τα­το, πλειο­ψη­φι­κό κοι­νω­νι­κό τμήμα. Ήταν όμως ο πο­λι­τι­κός πα­ρά­γο­ντας, η από­φα­ση της κυ­βέρ­νη­σης και του πρω­θυ­πουρ­γού για το δη­μο­ψή­φι­σμα, που έδωσε την δυ­να­τό­τη­τα να εκ­φρα­στεί αυτή δυ­να­μι­κή. Ο λαός συ­στρα­τεύ­τη­κε με την κυ­βέρ­νη­σή του για μια με­γά­λη σύ­γκρου­ση και ανα­τρο­πή. Η οποία όμως δεν συ­νέ­βη.
Η με­τα­στρο­φή και η ερ­μη­νεία της δυ­να­μι­κής του ΟΧΙ σε ΝΑΙ από τον ίδιο τον Α. Τσί­πρα  απο­στοι­χί­ζει τον «κοι­νω­νι­κό συρμό» και δια­κό­πτει την δυ­να­μι­κή. Η ει­κό­να των πρό­σφα­των δη­μο­σκο­πή­σε­ων πι­στο­ποιεί την σύγ­χυ­ση και την υπα­γω­γή στο πλαί­σιο του μο­νό­δρο­μου (ΤΙΝΑ): η με­γά­λη πλειο­ψη­φία απα­ντά πως η συμ­φω­νία δεν αντα­πο­κρί­νε­ται στο απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, εντού­τοις, πλειο­ψη­φι­κά εγκρί­νει την επι­λο­γή.  Η δια­πί­στω­ση για την ωρι­μό­τη­τα των αντι­θέ­σε­ων και την κοι­νω­νι­κή δια­θε­σι­μό­τη­τα είναι πο­λύ­τι­μη. Όμως είναι κα­τα­νοη­τό ότι το πλήγ­μα που δέ­χτη­κε η σχέση «αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση – λαϊκό κί­νη­μα» είναι βαρύ.  Ή για να το πούμε δια­φο­ρε­τι­κά η τα­ξι­κή – ρι­ζο­σπα­στι­κή δυ­να­μι­κή δεν έμει­νε αλώ­βη­τη για να την «πα­ρα­λά­βει» αυ­τό­μα­τα μια δια­φο­ρε­τι­κή πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση, με στρα­τη­γι­κή αιχμή την έξοδο από το ευρώ. 

Δια­χεί­ρι­ση της ήττας με νι­κη­φό­ρα προ­ο­πτι­κή 

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­λεί­ται να δια­χει­ρι­στεί μια ήττα και απ’ αυτή την δια­χεί­ρι­ση θα κρι­θεί το μέ­γε­θός της και η δυ­να­τό­τη­τα της ανα­στρο­φής της. Η απο­τυ­χία της κυ­βερ­νη­τι­κής στρα­τη­γι­κής στην δια­πραγ­μά­τευ­ση κρί­θη­κε από την επι­λο­γή της να μην χρη­σι­μο­ποι­η­θεί η απει­λή του GREXIT, αφή­νο­ντας όλα τα πε­ρι­θώ­ρια η απει­λή αυτή να γίνει το όπλο του αντι­πά­λου (αμ­φί­βο­λης δυ­να­τό­τη­τας υλο­ποί­η­σης). Απ’ την πο­λι­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση της συ­ντρι­βής αυτής της στρα­τη­γι­κής, την άμεση, δη­λα­δή, εξα­γω­γή συ­μπε­ρα­σμά­των και την απο­φα­σι­στι­κή δράση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (και ευ­ρύ­τε­ρα της Αρι­στε­ράς) θα εξαρ­τη­θεί η δυ­να­τό­τη­τα να ανα­τα­χθεί γρή­γο­ρα η σχέση εμπι­στο­σύ­νης της Αρι­στε­ράς με μα­ζι­κά κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα και ιδιαί­τε­ρα με τα πρω­το­πό­ρα, τους «φτω­χούς/ες» και τους «αρι­στε­ρούς/ες», μπρο­στά στη νέα φάση αντι­μνη­μο­νια­κού αγώνα.
Η «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» και το πε­ριε­χό­με­νο της δυ­σφη­μί­ζε­ται στα μάτια της κοι­νω­νί­ας. Όχι όμως από την επι­λο­γή της πα­ρα­μο­νής στο ευρώ – μες στην σύγ­χυ­σή του από την συ­στη­μι­κή προ­πα­γάν­δα ο κό­σμος αυτό το αντι­με­τω­πί­ζει πλειο­ψη­φι­κά θε­τι­κά - αλλά από την υπο­τα­γή στους ιμπε­ρια­λι­στές και τους ντό­πιους συμ­μά­χους τους και την υπο­γρα­φή του μνη­μο­νί­ου. Τα σκλη­ρά, τα­ξι­κά μέτρα του και η ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη χει­ρο­τέ­ρευ­ση της θέσης του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας απέ­να­ντι στο ντό­πιο με­γά­λο κε­φά­λαιο γί­νο­νται και θα γί­νουν άμεσα, απο­λύ­τως κα­τα­νοη­τά στην κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία και ιδιαι­τέ­ρως δρα­μα­τι­κά στα κα­τώ­τε­ρα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα.
Σή­με­ρα η συ­ζή­τη­ση για το εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο γί­νε­ται σε υπο­νο­μευ­μέ­νο έδα­φος για την Αρι­στε­ρά. Η συ­στη­μι­κή προ­πα­γάν­δα πιέ­ζει ώστε να υπο­χω­ρή­σει από το προ­σκή­νιο η στρα­τη­γι­κή αιχμή της αντι­λι­τό­τη­τας και της τα­ξι­κής μο­νο­μέ­ρειας (μνη­μό­νιο για το ντό­πιο κε­φά­λαιο) και να κα­θο­ρι­στεί η συ­ζή­τη­ση για το εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο από την ανα­ζή­τη­ση της «ανά­πτυ­ξης» μέσα στο πλαί­σιο των «μο­νο­δρό­μων» της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και ιδιαί­τε­ρα της ευ­ρω­παϊ­κής κρί­σης χρέ­ους. Οποιο­δή­πο­τε σχέ­διο θέτει ως προ­ϋ­πό­θε­ση την «ανά­πτυ­ξη», την «αύ­ξη­ση της πίτας», για την υπό­σχε­ση κά­ποιας μελ­λο­ντι­κής ανα­δια­νο­μής, για το δι­καιό­τε­ρο «μοί­ρα­σμα της πίτας» κά­πο­τε, μπο­ρεί να πάρει σάρκα και οστά μόνο με την ορι­στι­κή κα­τί­σχυ­ση του κε­φα­λαί­ου επί της ερ­γα­σί­ας, ως διέ­ξο­δος από την κρίση. Αυτό είναι το γε­νι­κό αστι­κό σχέ­διο, ανε­ξαρ­τή­τως νο­μί­σμα­τος, που σή­με­ρα εξυ­πη­ρε­τεί­ται από τα μνη­μό­νια προ­κει­μέ­νου να πα­ρα­μέ­νει η χώρα στην ευ­ρω­ζώ­νη.
Οι δυ­νά­μεις του συ­στή­μα­τος προ­σπα­θούν να κα­θο­ρί­σουν το πλαί­σιο της συ­ζή­τη­σης ως αντι­πα­ρά­θε­ση με­τα­ξύ των κομ­μά­των «του ευρώ» και «της δραχ­μής» θέ­λο­ντας να θά­ψουν την ου­σια­στι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με­τα­ξύ των τα­ξι­κών συμ­φε­ρό­ντων των «από κάτω» και της Αρι­στε­ράς και των «από πάνω» και του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου μο­νό­δρο­μου. Επι­διώ­κουν να προ­κα­λέ­σουν την  σύγ­χυ­ση και την ανα­σφά­λεια γύρω από το εναλ­λα­κτι­κό αρι­στε­ρό σχέ­διο της σύ­γκρου­σης με την ευ­ρω­ζώ­νη και να επι­βάλ­λουν μια προ­σέγ­γι­ση που δεν θα απευ­θύ­νε­ται και δεν θα συ­νε­γεί­ρει τις πρω­το­πο­ρί­ες που κα­θό­ρι­σαν την δυ­να­μι­κή του ΟΧΙ.
Η ανα­γκαία αρι­στε­ρή, ρι­ζο­σπα­στι­κή γραμ­μή σή­με­ρα οφεί­λει να ανα­πλαι­σιώ­σει την συ­ζή­τη­ση. Συ­γκρο­τεί­ται από τον αδια­πραγ­μά­τευ­το στόχο της άμε­σης και τα­ξι­κά μο­νο­με­ρούς ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας και το συ­μπέ­ρα­σμα του ανέ­φι­κτου της με­ταρ­ρύθ­μι­σης της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης ΟΝΕ / ΕΕ. Αυτός ο στό­χος, της ανα­τρο­πής του τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού εντός της χώρας και της ανα­δια­νο­μής πλού­του και ισχύ­ος υπέρ του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, των κα­τώ­τε­ρων λαϊ­κών στρω­μά­των και των κάθε εί­δους απο­κλει­σμέ­νων – της πρω­το­πο­ρί­ας του ΟΧΙ δη­λα­δή- νοη­μα­το­δο­τεί τη σύ­γκρου­ση με τους ιμπε­ρια­λι­στές / δα­νει­στές προ­σφέ­ρο­ντας κί­νη­τρο, ρε­α­λι­στι­κό και άμεσο, σε ευ­ρεία κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα για μια ανα­τρο­πή με σο­σια­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή.
Τα βα­σι­κά ση­μεία αυτού του σχε­δί­ου είναι γνω­στά και επαρ­κή από τις επε­ξερ­γα­σί­ες του κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τις συ­νε­δρια­κές του απο­φά­σεις: δια­γρα­φή χρέ­ους, εθνι­κο­ποι­ή­σεις / κοι­νω­νι­κο­ποι­ή­σεις, διεύ­ρυν­ση της δη­μο­κρα­τί­ας, ανε­ξαρ­τη­σία από τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα και ανα­δια­νο­μή με σκλη­ρό μνη­μό­νιο για το ντό­πιο κε­φά­λαιο. Αυτό είναι το πε­ριε­χό­με­νο της αντι­πα­ρά­θε­σης με τα αστι­κά κέ­ντρα και τους δα­νει­στές και της εν­δε­χό­με­νης εξό­δου από την ΟΝΕ.
Μά­λι­στα αυτή η προ­σέγ­γι­ση απαι­τεί την οι­κο­δό­μη­ση ου­σια­στι­κών σχέ­σε­ων με όλον αυτό τον κόσμο που με­τεί­χε και κα­θό­ρι­σε την δυ­να­μι­κή του ΟΧΙ, πολύ πιο βαθιά από την ρηχή εκλο­γι­κί­στι­κη και εν τέλει «πε­λα­τεια­κή» αντί­λη­ψη που εν πολ­λοίς συ­νέ­βα­λε κα­θο­ρι­στι­κά στην ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση. Η οι­κο­δό­μη­ση και εμ­βά­θυν­ση των σχέ­σε­ων αυτών είναι, στην πα­ρού­σα συ­γκυ­ρία, δυ­να­τή καθώς οι εμπει­ρί­ες του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, του με­γά­λου ΟΧΙ αλλά και της ανά­στρο­φης ερ­μη­νεί­ας του σε ΝΑΙ από την κυ­βέρ­νη­ση, έχουν δη­μιουρ­γή­σει κενό εκ­προ­σώ­πη­σης των πλέον δυ­να­μι­κών, ερ­γα­τι­κών / τα­ξι­κών τμη­μά­των της κοι­νω­νί­ας.

Πάλη για την υπε­ρά­σπι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Αν ο πυ­ρή­νας της αρι­στε­ρής γραμ­μής αφορά στην απεύ­θυν­ση προς τις κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές πρω­το­πο­ρί­ες οφεί­λει ταυ­τό­χρο­να να εξυ­πη­ρε­τεί την υπε­ρά­σπι­ση του κόμ­μα­τος.
Εδώ είναι απα­ραί­τη­τη η πα­ρα­τή­ρη­ση ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο, εν­δε­χο­μέ­νως και ως τί­τλος, δεν είναι το ίδιο απα­ραί­τη­τος και στις δύο αντι­πα­ρα­τι­θέ­με­νες πλευ­ρές. Η επι­λο­γή της δια­χεί­ρι­σης της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας με μνη­μό­νιο, λι­τό­τη­τα και επι­κυ­ρί­αρ­χη τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή όχι μόνο δεν εξυ­πη­ρε­τεί­ται από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά αντί­θε­τα τον απο­στρέ­φε­ται. Απαι­τεί την πλήρη απο­γύ­μνω­ση από τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του και εν­δε­χο­μέ­νως ακόμη και απ’ το ίδιο του το όνομα.
Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, παρά τις πολ­λές αδυ­να­μί­ες του, απο­τε­λεί ιστο­ρι­κό πεί­ρα­μα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και αντι­κει­με­νι­κά δεν μπο­ρεί να είναι «πα­ντός και­ρού». Μπρο­στά στον κίν­δυ­νο της  ακύ­ρω­σής  του από την αστι­κή εξου­σία οφεί­λει να στρα­φεί προς την κοι­νω­νία, τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και τα κι­νή­μα­τα. Να επι­λέ­ξει την «από­δρα­ση» από την μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση προς το στρα­τό­πε­δο του αντι­μνη­μο­νια­κού κι­νή­μα­τος και της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης. Ει­δάλ­λως κιν­δυ­νεύ­ει να πάψει να υπάρ­χει!    
Απαι­τεί­ται άμεσα η συ­γκέ­ντρω­σης δύ­να­μης, εσω­κομ­μα­τι­κά, που θα διεκ­δι­κή­σει την ιστο­ρι­κή πο­ρεία, τις αρχές, τις θέ­σεις και το όνομα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Που θα απαι­τή­σει την δρα­στι­κή αλ­λα­γή της κυ­βερ­νη­τι­κής γραμ­μής σε κα­τεύ­θυν­ση απόρ­ρι­ψης της συμ­φω­νί­ας και σύ­γκρου­σης με τους δα­νει­στές απορ­ρί­πτο­ντας τη στή­ρι­ξη κυ­βέρ­νη­σης μνη­μο­νί­ου. Αυτή η κα­τεύ­θυν­ση μόνο δίνει πε­ριε­χό­με­νο στην «ενό­τη­τα». Ενό­τη­τα για την υπε­ρά­σπι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε αντί­θε­ση με την ενό­τη­τα για την αυ­το­α­κύ­ρω­σή του.
Ήδη από το διά­στη­μα πριν την συμ­φω­νία έχει εκ­φρα­στεί ένα ευ­ρύ­τα­το φάσμα αρι­στε­ρής κρι­τι­κής στις επι­λο­γές της ηγε­τι­κής ομά­δας και πρό­σφα­τα οι εκ­φρά­σεις αυτές κλι­μα­κώ­νο­νται σε όλα τα επί­πε­δα (το κεί­με­νο 109 μελών ΚΕ, τα «όχι» και τα «παρόν» στις ψη­φο­φο­ρί­ες στην Βουλή, αρ­θρο­γρα­φία κ.λ.π.) Στο φάσμα αυτό με­τέ­χουν ομά­δες, συ­σπει­ρώ­σεις και άτομα που, είτε νιώ­θουν δι­καί­ω­ση για τη προη­γού­με­νη στάση τους είτε νιώ­θουν αυ­το­κρι­τι­κά για τις προ­δο­μέ­νες αρι­στε­ρές προσ­δο­κί­ες τους, σή­με­ρα συ­γκλί­νουν αντι­κει­με­νι­κά. Η εκ­πλή­ρω­ση αυτού του στό­χου απο­τε­λεί το μέτρο της ανα­γκαί­ας ηγε­μο­νι­κής γραμ­μής και του εύ­ρους που απαι­τεί­ται.
Η υπε­ρά­σπι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της αντί­στοι­χης ιστο­ρι­κής εμπει­ρί­ας θέτει ως ανα­γκαιό­τη­τα την υπε­ρά­σπι­ση των κε­κτη­μέ­νων θε­τι­κών στοι­χεί­ων του όπως είναι η δύ­να­μη της δη­μο­κρα­τι­κής συ­νύ­παρ­ξης δια­φο­ρε­τι­κών ιστο­ρι­κών ρευ­μά­των υπό τον κοινό στόχο της ισχυ­ρής, μα­ζι­κής, ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, στό­χος που σή­με­ρα ξε­κα­θα­ρί­ζει και ισχυ­ρο­ποιεί­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο, όπως επί­σης και ο στό­χος της με­τα­βα­τι­κής «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» σε αντί­θε­ση με τον κυ­βερ­νη­τι­σμό και την κυ­βέρ­νη­ση ως αυ­το­σκο­πό.
Η εκ­δή­λω­ση που διορ­γά­νω­σε η ιστο­σε­λί­δα Ίσκρα για τα πέντε χρό­νια λει­τουρ­γί­ας της με τίτλο «το Όχι δεν ητ­τή­θη­κε, συ­νε­χί­ζου­με» και ομι­λη­τές τους Πα­να­γιώ­τη Λα­φα­ζά­νη, Μα­νώ­λη Γλέζο, Αντώ­νη Ντα­βα­νέλ­λο και Πέτρο Πα­πα­κω­στα­ντί­νου έδωσε μια πρώτη ευ­και­ρία να εκ­φρα­στεί μα­ζι­κά η άμεση ανά­γκη για τον απε­γκλω­βι­σμό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς από τη μνη­μο­νια­κή πα­γί­δα.
Πα­ρα­μέ­νει σή­με­ρα ανοι­χτή η δυ­να­τό­τη­τα να με­τα­τρέ­ψου­με την ήττα σε πρό­σκαι­ρη και σε πρόβα νίκης. Βα­σι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση η ανα­γνώ­ρι­ση της επι­και­ρό­τη­τας του Σο­σια­λι­σμού, του ρόλου του υπο­δείγ­μα­τος που μπο­ρεί να παί­ξει η εξέ­λι­ξη της προ­σπά­θειας της μα­ζι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στον αδύ­να­μο κρίκο της ευ­ρω­παϊ­κής κρί­σης- στην Ελ­λά­δα- και ταυ­τό­χρο­να η τόλμη, η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και η εμπι­στο­σύ­νη στην δύ­να­μη της δρώ­σας κοι­νω­νί­ας.
ΠΗΓΗ: Project