Ολγα Παπαμήτσιου: Ωδή στους πρόσφυγες

Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της,
με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη,
με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω,
να επαναστατήσω αποτελεσματικά,
να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό.
Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα
από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής,
ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν.
Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου
και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται.
Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά,
την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη.
Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους…

Λιλή Ζωγράφου

(Από το βιβλίο της »Επάγγελμα: Πόρνη» )

Σύνθεση (πίνακας και απόσπασμα) Όλγας Παπαμήτσιου
ΠΗΓΗ: Ατέχνως