Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Τίγκα στον σαρκασμό και στην ειρωνεία το κειμενάκι μου, αλλά δεν θα μπορούσε να γραφτεί αλλιώς.
Λίγο μετά που το έγραψα, έβαλα να δω «Ελληνοφρένεια» -να κάνουμε και λίγη μαύρη διαφήμιση στα παιδιά.
Πρώτη Χρονιά Αριστερά.
Δεν ξέρω αν το καταλάβαμε, πέρασε άλλος ένας χρόνος και ζούμε τα ίδια και χειρότερα, αλλά δεν βλέπω και να προβληματιζόμαστε.
Εξάλλου, ο Καζαντζάκης έλεγε η ζωή δεν είναι παρά μια αστραπή, αλλά προλαβαίνεις.
Το πήραμε κυριολεκτικά και αυτό.
Καλά περίμενε να φτάσεις στα 90 που δεν θα σε τραβάνε τα πόδια σου για να το κάνεις.
Τι έλεγα;
Α, Ελληνοφρένεια.
Το φινάλε τους ήταν ίσως η καλύτερη στιγμή.
Πήγε ο τσολιάς στο μνημείο των πεσόντων στην Καισαριανή, για να «πάρει» τα λουλούδια που άφησε εκεί ο Αλέξης Τσίπρας λίγο μετά τις εκλογές του περασμένου Γενάρη.
Πήγε να τα πάρει και να τα πετάξει, για να μην τρίζουν άλλο τα κόκκαλα των νεκρών.
Συγχωρώ τον Αλέξη Τσίπρα για όλες του τις κωλοτούμπες και όλα τα ψέμματα που είπε στον ελληνικό λαό, αλλά δεν θα του συγχωρέσω ποτέ την Καισαριανή.
Ποτέ.
Το ΕΑΜ ήταν η σημαντικότερη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Και είναι κρίμα απ’ όλο το ΕΑΜ να έχει μείνει ένα μνημείο στην Καισαριανή.
Στήθηκε τρομερή προπαγάνδα απ’ όλες τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις μέχρι τις μέρες μας, για να μην μάθουμε ποτέ τι έκανε το ΕΑΜ και τι έκαναν όλοι οι «πατριώτες» στον πόλεμο.
Και βασανίστηκαν χιλιάδες άνθρωποι από το ’45 μέχρι το ’74, επειδή σχετίστηκαν με το ΕΑΜ αυτοί ή οι συγγενείς τους, για να σβηστεί το έπος του ΕΑΜ.
Έχουν καταφέρει σε τεράστιο βαθμό να μην ξέρουν οι περισσότεροι τι ήταν το ΕΑΜ.
Και κάποιοι άλλοι κοιτάνε να εξαργυρώσουν το παρελθόν τους.
Από την άλλη, μπορείς να φανταστείς τι θα έλεγαν πολλοί νεοέλληνες αν ζούσαν τότε.
‘Ενα από τα επιχειρήματα των συριζαίων σε όποιον τους κράζει: «δηλαδή τι θέλετε, να φύγουμε εμείς για να έρθει πάλι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ;».
Τότε θα έλεγαν: «δηλαδή τι θέλετε, να φύγουνε οι Γερμανοί για να έρθουν οι ‘Αγγλοι και οι Αμερικάνοι;»
70 χρόνια μετά και ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι ήταν το ΕΑΜ.
Να μου πεις εδώ δεν ξέρουν τι συμβαίνει τα τελευταία έξι χρόνια, θα ήξεραν τι συνέβη το ’40-45;
Με αφορμή αυτό το φινάλε της «Ελληνοφρένειας» έγραψε ένας χρήστης μια ρήση του Γιάννη Ρίτσου: «Αν η ελευθερία δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα».
Είπα να μην γράφω… επαναστατικά, αλλά με λύγισε αυτή η στιγμή.
Μου θύμισε και μια κουβέντα της ‘Εμμυς Χριστούλα -κόρη του Δημήτρη Χριστούλα, που αυτοκτόνησε το 2012 στο Σύνταγμα- ότι αυτός ο λαός γονατίζει μόνο μπροστά στους νεκρούς του.
Δυστυχώς φοβάμαι πια ότι διαψεύστηκε πανηγυρικά.
Κάποιοι βλέποντας τους αγρότες και τους δικηγόρους, έφτασαν να μιλάνε για παλλαϊκό ξεσηκωμό, για νέο Κιλελέρ, αλλά δεν είδα κάτι τέτοιο ως τώρα.
Εκτός από κάποιους κλάδους που βγήκαν για να φέρουν τον Κούλη -με ελάχιστες εξαιρέσεις-, τους υπόλοιπους δεν φαίνεται να τους πειράζει το νέο ασφαλιστικό και γενικότερα το μακρύτερο μνημόνιο από τα τρία.
Οι πολίτες δεν θέλουν να αντισταθούν.
Δεν υπάρχει τίποτα αυτή τη στιγμή που να υποδεικνύει το αντίθετο.
Αν θέλετε, έξι χρόνια μετά, να συνεχίσουμε να λέμε τις ίδιες φανφάρες περί αντίστασης και ξεσηκωμού, τότε πάω πάσο.
Εγώ, πάντως, ξέρω ότι πράξεις στο μιλητό δεν υπάρχουν.
Μακάρι να κάνω λάθος…
Πάντως, η ζωή θα δώσει όλες τις απαντήσεις, όπως τις δίνει όταν κάποιος έχει κοκκαλώσει μπροστά σε μια επερχόμενη καταστροφή: κάποια στιγμή, τον βρίσκει.
Κάτι αντίστοιχο θα γίνει και με τη χώρα μας.
Τουλάχιστον, να έχει ο Αλέξης Τσίπρας το τέλος που του αξίζει, μόνο και μόνο γιατί αμέσως μετά την Καισαριανή έπεφτε στα τέσσερα στα eurogroup.
Ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου μπορεί να υπέγραψαν μνημόνια, ο πρώτος μετά από κωλοτούμπα, αλλά δεν πήγαν ποτέ στην Καισαριανή να βεβηλώσουν μνήμες.
Και κλείνω με ένα άλλο του Γιάννη Ρίτσου:
Άρης
ΥΓ: Δεν ήθελα να σου γράψω στο καπάκι, αλλά το… επιβάλλει η απάντησή σου. Μην ανησυχείς, το έχω καταλάβει προ πολλού για ποιον λόγο γράφουμε. Βασικά γράφω για να συντροφεύω με τα κείμενα μου εκείνους που νοιώθουν όπως εγώ. Και επειδή μου το ζήτησες όταν σου είπα -κάπου μετά τις εκλογές- ότι κουράστηκα να γράφω συνέχεια τα ίδια πράγματα, οπότε γράφω για να συντροφεύω και σένα μπας και σε στείλω Τενερίφη, χαχα. Αν οι πολίτες κουράστηκαν να ζουν την ημέρα της μαρμότας -νομίζω ο Ηλίας το είχε πρωτοθέσει έτσι εύστοχα (χώρα της μαρμότας)- τότε νομίζω πως ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, έξι ολόκληρα χρόνια μετά τη χρεοκοπία.
Τέλος, δεν μπορώ να γράφω περί ανέμων και υδάτων και -σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν αρκετοί και με ό,τι ισχυρίζομαι- δεν εκτονώνομαι όταν γράφω, αλλά αντιθέτως εκνευρίζομαι. Γράφω για να μην ξεχάσω όλα αυτά που συνέβησαν και ας λέει ο ‘Οσκαρ Ουάιλντ ότι δεν φτάνει μια ζωή για να ξεχάσεις, φοβάμαι μην γίνω σαν όλους αυτούς που κατάφεραν να ξεχάσουν σε λιγότερο από μια πενταετία.
Βλέπω ότι νοιώθεις το ίδιο κομπανιέρο, κάνω λάθος; Φαντάζομαι έχεις και δεκάδες ανθρώπους να αναρωτιούνται γιατί δεν γράφεις γι’ αυτό ή για το άλλο, λες και είσαι υπάλληλός τους, πέραν αυτών που σου ορμάνε όπως η ομάδα αλήθειας παλιότερα και η… σέχτα συριζαίων τώρα. Τράβα αγόρι μου στην Τενερίφη, εγώ χάρη σε όλους αυτούς είμαι με το ένα πόδι στην αυτοεξορία. Δεν παλεύονται. Και δεν θα παλεύεται ακόμα περισσότερο να συνυπάρχεις σε μια ισοπεδωμένη χώρα με όλους αυτούς. Το κορυφαίο είναι όταν σου λένε να μην τσουβαλιάζεις, αλλά, άμα τους πεις να πάνε σε μια μουσουλμανική χώρα, τότε φαντάζονται όλους τους κατοίκους της ως τζιχαντιστές. Μπορείς να λες ό,τι θες για τους άλλους λαούς, αλλά μην πιάσει το στόμα σου αυτόν εδώ. Κατάντησε υπερφυσικό. Τέλος πάντων, είπα να σου απαντήσω και ελπίζω να μην έκανα λάθος. Venceremos.
(Αγαπητέ Άρη, ήταν πολύ συγκινητικό το τέλος της χτεσινής Ελληνοφρένειας με την διπλή εικόνα της Καισαριανής και τους αντάρτες πάνω στα άλογα. Εμείς ξεχνάμε σήμερα πως οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν αγωνίστηκαν ούτε για χρήματα, ούτε για διορισμούς, ούτε για σύνταξη. Αγωνίστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας και τις ιδέες τους, και έδωσαν και τις ζωές τους χωρίς να ζητήσουν ποτέ τίποτα για αντάλλαγμα. Και τότε, χάθηκε η μεγαλύτερη ευκαιρία να γίνει η Ελλάδα ανεξάρτητο κράτος. Το κομμένο κεφάλι του Βελουχιώτη είναι όλη η αλήθεια για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Άρη, ο Τσίπρας είχε πει πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου πως θα πάει ξανά στην Καισαριανή, αν νικήσει. Του είχα γράψει στο Twitter «Δεν ντρέπεσαι;». Δεν πήγε. Αλλά δεν ντρέπεται. Η επίσκεψη Τσίπρα στην Καισαριανή -και τα όσα ακολούθησαν- με έκαναν να καταλάβω πως ο Τσίπρας είναι αδίστακτος και σάπιος. Γνήσιο τέκνο της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Άρη, κοιτάω αυτούς που είναι σήμερα στους δρόμους -κυρίως για τις ανάγκες της τηλεόρασης- και στα πρόσωπά τους δεν βλέπω τίποτα καλό. Στα πρόσωπα πολλών από αυτούς βλέπω χυδαιότητα. Λυπάμαι, δεν μπορώ να γράφω ψέματα. Άρη, θα ήθελα πολύ να πάω μόνιμα στην Τενερίφη. Πάρα πολύ. Αλλά, δυστυχώς, δεν μπορώ. Και μάλλον, δεν θα προλάβω. Αλλά μπορώ να το ονειρεύομαι. Αυτό και άλλα πολλά. Η έφοδος στον ουρανό θα γίνει σε κάθε περίπτωση. Να είσαι καλά, Άρη.)
Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Τίγκα στον σαρκασμό και στην ειρωνεία το κειμενάκι μου, αλλά δεν θα μπορούσε να γραφτεί αλλιώς.
Λίγο μετά που το έγραψα, έβαλα να δω «Ελληνοφρένεια» -να κάνουμε και λίγη μαύρη διαφήμιση στα παιδιά.
Δεν ξέρω αν το καταλάβαμε, πέρασε άλλος ένας χρόνος και ζούμε τα ίδια και χειρότερα, αλλά δεν βλέπω και να προβληματιζόμαστε.
Εξάλλου, ο Καζαντζάκης έλεγε η ζωή δεν είναι παρά μια αστραπή, αλλά προλαβαίνεις.
Καλά περίμενε να φτάσεις στα 90 που δεν θα σε τραβάνε τα πόδια σου για να το κάνεις.
Τι έλεγα;
Α, Ελληνοφρένεια.
Το φινάλε τους ήταν ίσως η καλύτερη στιγμή.
Πήγε ο τσολιάς στο μνημείο των πεσόντων στην Καισαριανή, για να «πάρει» τα λουλούδια που άφησε εκεί ο Αλέξης Τσίπρας λίγο μετά τις εκλογές του περασμένου Γενάρη.
Πήγε να τα πάρει και να τα πετάξει, για να μην τρίζουν άλλο τα κόκκαλα των νεκρών.
Συγχωρώ τον Αλέξη Τσίπρα για όλες του τις κωλοτούμπες και όλα τα ψέμματα που είπε στον ελληνικό λαό, αλλά δεν θα του συγχωρέσω ποτέ την Καισαριανή.
Ποτέ.
Το ΕΑΜ ήταν η σημαντικότερη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Και είναι κρίμα απ’ όλο το ΕΑΜ να έχει μείνει ένα μνημείο στην Καισαριανή.
Στήθηκε τρομερή προπαγάνδα απ’ όλες τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις μέχρι τις μέρες μας, για να μην μάθουμε ποτέ τι έκανε το ΕΑΜ και τι έκαναν όλοι οι «πατριώτες» στον πόλεμο.
Και βασανίστηκαν χιλιάδες άνθρωποι από το ’45 μέχρι το ’74, επειδή σχετίστηκαν με το ΕΑΜ αυτοί ή οι συγγενείς τους, για να σβηστεί το έπος του ΕΑΜ.
Έχουν καταφέρει σε τεράστιο βαθμό να μην ξέρουν οι περισσότεροι τι ήταν το ΕΑΜ.
Και κάποιοι άλλοι κοιτάνε να εξαργυρώσουν το παρελθόν τους.
Από την άλλη, μπορείς να φανταστείς τι θα έλεγαν πολλοί νεοέλληνες αν ζούσαν τότε.
‘Ενα από τα επιχειρήματα των συριζαίων σε όποιον τους κράζει: «δηλαδή τι θέλετε, να φύγουμε εμείς για να έρθει πάλι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ;».
Τότε θα έλεγαν: «δηλαδή τι θέλετε, να φύγουνε οι Γερμανοί για να έρθουν οι ‘Αγγλοι και οι Αμερικάνοι;»
70 χρόνια μετά και ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι ήταν το ΕΑΜ.
Να μου πεις εδώ δεν ξέρουν τι συμβαίνει τα τελευταία έξι χρόνια, θα ήξεραν τι συνέβη το ’40-45;
Με αφορμή αυτό το φινάλε της «Ελληνοφρένειας» έγραψε ένας χρήστης μια ρήση του Γιάννη Ρίτσου: «Αν η ελευθερία δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα».
Είπα να μην γράφω… επαναστατικά, αλλά με λύγισε αυτή η στιγμή.
Μου θύμισε και μια κουβέντα της ‘Εμμυς Χριστούλα -κόρη του Δημήτρη Χριστούλα, που αυτοκτόνησε το 2012 στο Σύνταγμα- ότι αυτός ο λαός γονατίζει μόνο μπροστά στους νεκρούς του.
Δυστυχώς φοβάμαι πια ότι διαψεύστηκε πανηγυρικά.
Κάποιοι βλέποντας τους αγρότες και τους δικηγόρους, έφτασαν να μιλάνε για παλλαϊκό ξεσηκωμό, για νέο Κιλελέρ, αλλά δεν είδα κάτι τέτοιο ως τώρα.
Εκτός από κάποιους κλάδους που βγήκαν για να φέρουν τον Κούλη -με ελάχιστες εξαιρέσεις-, τους υπόλοιπους δεν φαίνεται να τους πειράζει το νέο ασφαλιστικό και γενικότερα το μακρύτερο μνημόνιο από τα τρία.
Οι πολίτες δεν θέλουν να αντισταθούν.
Δεν υπάρχει τίποτα αυτή τη στιγμή που να υποδεικνύει το αντίθετο.
Αν θέλετε, έξι χρόνια μετά, να συνεχίσουμε να λέμε τις ίδιες φανφάρες περί αντίστασης και ξεσηκωμού, τότε πάω πάσο.
Εγώ, πάντως, ξέρω ότι πράξεις στο μιλητό δεν υπάρχουν.
Μακάρι να κάνω λάθος…
Πάντως, η ζωή θα δώσει όλες τις απαντήσεις, όπως τις δίνει όταν κάποιος έχει κοκκαλώσει μπροστά σε μια επερχόμενη καταστροφή: κάποια στιγμή, τον βρίσκει.
Κάτι αντίστοιχο θα γίνει και με τη χώρα μας.
Τουλάχιστον, να έχει ο Αλέξης Τσίπρας το τέλος που του αξίζει, μόνο και μόνο γιατί αμέσως μετά την Καισαριανή έπεφτε στα τέσσερα στα eurogroup.
Ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου μπορεί να υπέγραψαν μνημόνια, ο πρώτος μετά από κωλοτούμπα, αλλά δεν πήγαν ποτέ στην Καισαριανή να βεβηλώσουν μνήμες.
Και κλείνω με ένα άλλο του Γιάννη Ρίτσου:
«Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο.»
Με εκτίμησηεκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο.»
Άρης
ΥΓ: Δεν ήθελα να σου γράψω στο καπάκι, αλλά το… επιβάλλει η απάντησή σου. Μην ανησυχείς, το έχω καταλάβει προ πολλού για ποιον λόγο γράφουμε. Βασικά γράφω για να συντροφεύω με τα κείμενα μου εκείνους που νοιώθουν όπως εγώ. Και επειδή μου το ζήτησες όταν σου είπα -κάπου μετά τις εκλογές- ότι κουράστηκα να γράφω συνέχεια τα ίδια πράγματα, οπότε γράφω για να συντροφεύω και σένα μπας και σε στείλω Τενερίφη, χαχα. Αν οι πολίτες κουράστηκαν να ζουν την ημέρα της μαρμότας -νομίζω ο Ηλίας το είχε πρωτοθέσει έτσι εύστοχα (χώρα της μαρμότας)- τότε νομίζω πως ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, έξι ολόκληρα χρόνια μετά τη χρεοκοπία.
Τέλος, δεν μπορώ να γράφω περί ανέμων και υδάτων και -σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν αρκετοί και με ό,τι ισχυρίζομαι- δεν εκτονώνομαι όταν γράφω, αλλά αντιθέτως εκνευρίζομαι. Γράφω για να μην ξεχάσω όλα αυτά που συνέβησαν και ας λέει ο ‘Οσκαρ Ουάιλντ ότι δεν φτάνει μια ζωή για να ξεχάσεις, φοβάμαι μην γίνω σαν όλους αυτούς που κατάφεραν να ξεχάσουν σε λιγότερο από μια πενταετία.
Βλέπω ότι νοιώθεις το ίδιο κομπανιέρο, κάνω λάθος; Φαντάζομαι έχεις και δεκάδες ανθρώπους να αναρωτιούνται γιατί δεν γράφεις γι’ αυτό ή για το άλλο, λες και είσαι υπάλληλός τους, πέραν αυτών που σου ορμάνε όπως η ομάδα αλήθειας παλιότερα και η… σέχτα συριζαίων τώρα. Τράβα αγόρι μου στην Τενερίφη, εγώ χάρη σε όλους αυτούς είμαι με το ένα πόδι στην αυτοεξορία. Δεν παλεύονται. Και δεν θα παλεύεται ακόμα περισσότερο να συνυπάρχεις σε μια ισοπεδωμένη χώρα με όλους αυτούς. Το κορυφαίο είναι όταν σου λένε να μην τσουβαλιάζεις, αλλά, άμα τους πεις να πάνε σε μια μουσουλμανική χώρα, τότε φαντάζονται όλους τους κατοίκους της ως τζιχαντιστές. Μπορείς να λες ό,τι θες για τους άλλους λαούς, αλλά μην πιάσει το στόμα σου αυτόν εδώ. Κατάντησε υπερφυσικό. Τέλος πάντων, είπα να σου απαντήσω και ελπίζω να μην έκανα λάθος. Venceremos.
(Αγαπητέ Άρη, ήταν πολύ συγκινητικό το τέλος της χτεσινής Ελληνοφρένειας με την διπλή εικόνα της Καισαριανής και τους αντάρτες πάνω στα άλογα. Εμείς ξεχνάμε σήμερα πως οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν αγωνίστηκαν ούτε για χρήματα, ούτε για διορισμούς, ούτε για σύνταξη. Αγωνίστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας και τις ιδέες τους, και έδωσαν και τις ζωές τους χωρίς να ζητήσουν ποτέ τίποτα για αντάλλαγμα. Και τότε, χάθηκε η μεγαλύτερη ευκαιρία να γίνει η Ελλάδα ανεξάρτητο κράτος. Το κομμένο κεφάλι του Βελουχιώτη είναι όλη η αλήθεια για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Άρη, ο Τσίπρας είχε πει πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου πως θα πάει ξανά στην Καισαριανή, αν νικήσει. Του είχα γράψει στο Twitter «Δεν ντρέπεσαι;». Δεν πήγε. Αλλά δεν ντρέπεται. Η επίσκεψη Τσίπρα στην Καισαριανή -και τα όσα ακολούθησαν- με έκαναν να καταλάβω πως ο Τσίπρας είναι αδίστακτος και σάπιος. Γνήσιο τέκνο της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Άρη, κοιτάω αυτούς που είναι σήμερα στους δρόμους -κυρίως για τις ανάγκες της τηλεόρασης- και στα πρόσωπά τους δεν βλέπω τίποτα καλό. Στα πρόσωπα πολλών από αυτούς βλέπω χυδαιότητα. Λυπάμαι, δεν μπορώ να γράφω ψέματα. Άρη, θα ήθελα πολύ να πάω μόνιμα στην Τενερίφη. Πάρα πολύ. Αλλά, δυστυχώς, δεν μπορώ. Και μάλλον, δεν θα προλάβω. Αλλά μπορώ να το ονειρεύομαι. Αυτό και άλλα πολλά. Η έφοδος στον ουρανό θα γίνει σε κάθε περίπτωση. Να είσαι καλά, Άρη.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου