Μεταξύ αυλοκολάκων

Ντιέγο Ροδρίγκεθ ντε Σίλβα ι Βελάθκεθ, Las Meninas, 1656-1657, Λάδι σε μουσαμά, 318x276 εκ., Μαδρίτη, Πράδο

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος

Συνέστησε ο Γιούνκερ, χωρίς να ντρέπεται φυσικά, να ψηφίσουμε οι Ελληνες «ναι». Είπε επίσης: «Είμαι απογοητευμένος από το δημοψήφισμα που αποφάσισε απροειδοποίητα η ελληνική κυβέρνηση. Δεν μπορεί μία Δημοκρατία να στρέφεται εναντίον άλλων δεκαοχτώ Δημοκρατιών».
Δεν είναι -άκουσον- οι δεκαοχτώ «δημοκρατίες» που περιφρονούν τη μία -την ελληνική· είναι το αντίθετο! Χειροκροτάνε τα τσιράκια της ευρωζώνης και οι εδώ υποστηρικτές του ευρωπαϊσμού, επικαλούμενοι άπαντες το ευρωπαϊκό πνεύμα «της αλληλεγγύης και της κατανόησης»!
Εχουν χάσει όλοι τούτοι την ψυχραιμία τους (τη βολή τους, εννοείται) και δεν μπορούν να συγκρατήσουν το μίσος τους και τη χολή τους στα λόγια τους και στα γραπτά τους. Κατάντησαν ουτιδανοί υβριστές, απροκάλυπτα πια χλευαστές της κοινωνίας και της όντως δημοκρατίας. Συνωμότες, ψεύτες, θρασύδειλοι.
Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι η κοινωνία, για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια (την περίοδο δηλαδή που ολιγάρχησαν), αποκτά οιονεί θεσμικό ρόλο, παρεμβαίνει στο άβατον της πολιτικής, στην εξουσία (κράτος) δηλαδή και στην αγορά, που όλα αυτά τα χρόνια την απαξίωσαν και την είχαν πεταμένη στη σύγχυσή της και στην εξαναγκαστική αδράνειά της.
Θα συναποφασίζει η πλέμπα; Α, πα, πα... Και τι θα κάνουν αυτοί, οι «σωτήρες», οι επαγγελματίες της πολιτικής, οι «γνώστες», οι «εκλεκτοί»; Τι ρεζιλίκια είναι αυτά για τη δική τους (στα αποκλειστικά δικά τους μέτρα) «δημοκρατία»; Το πόπολο στην εξουσία; Θεός φυλάξοι. Το, προφανώς θολωμένο, μυαλουδάκι τους αδυνατεί να κατανοήσει ότι μπορεί αυτό το πόπολο να αποκτήσει, έστω κατ’ ελάχιστον, θεσμική υπόσταση στην πολιτική ζωή.
Οι μέρες φαίνονται ίδιες μ’ αυτές της κατάπνιξης των παθών στις αυλές των Λουδοβίκων. Προκειμένου να μη δυσαρεστηθούν οι βασιλείς, οι υπήκοοι έπαψαν να νιώθουν· στη θέση των συναισθημάτων οι αυλικοί έβαλαν «χαριτωμένους, ρηχούς, παιχνιδιάρικους τρόπους», οι προσβολές γίνονταν δεκτές και ανταποδίδονταν με εξαιρετική φιλοφροσύνη. Ολες οι εποχές έχουν τους αυλικούς τους και όλες χρησιμοποιούν έννοιες προσκείμενες στο πολιτικώς ορθόν, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αντιστροφή της πραγματικότητας την οποία κατασκευάζουν οι τύραννοι, οι αυλές, η εξουσία...
Το ενδιαφέρον (που κρύβει πολλούς κινδύνους και πολλές αυταπάτες) είναι ότι όλοι αυτοί οι λακέδες νομίζουν ότι έχουν δίκιο στην ανάλυσή τους και στην εξ αυτής συμπεριφορά τους.
Αυτό, όμως, είναι εκλογίκευση, μία εκ των υστέρων ερμηνεία, της δουλικότητας που επικρατεί στο είναι τους· βαφτίζουν δηλαδή τη δουλικότητα ρεαλισμό και καθάρισαν...
Οι αυλοκόλακες ζουν και βασιλεύουν, κάτι σαν νομοτέλεια, σαν έκφραση της ατελούς ανθρώπινης φύσης...
Υπάρχουν τέτοιοι και στην «αριστερή» κυβέρνηση, δεν λέω, ημιεγγράμματοι και ιδεοληπτικοί, ανέπαφοι με τον ιστορικό ρουν και την πραγματικότητα. Είμαστε κοινωνία αυλοκολάκων; Λοιπόν. Την πραγματικότητα την κατασκευάζουν οι κατέχοντες τη θεσμική (;) εξουσία. Τούτη η κυβέρνηση ψέλλισε ότι την πραγματικότητα μπορούμε να τη θεμελιώσουμε μόνοι μας, εμείς οι φτωχούληδες του λαού, η πλέμπα. Το ψέλλισμα από μόνο του δεν αρκεί· απαιτούνται οξύκοοι και εύψυχοι ακροατές. Είμαστε; Αμ, δεν είμαστε.
Τα ψελλίσματα καλύπτονται από τις κραυγές των κολάκων. Λοιπόν, χωρίς ερωτηματικό: είμαστε (μπόλικοι) κοινωνία αυλοκολάκων. Απλώς μερικοί είναι καλύτερα εκπαιδευμένοι, διότι το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί. Ιτε, ταλαντούχοι. Μη χάσετε την ευκαιρία για εκπαίδευση και μετεκπαίδευση: στην κοινωνία, στη δουλειά μας, παντού, όπου λείπει ο στοχασμός και το σθένος.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών