ΤΕΛΟΣ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ

   Τα πράγματα φίλε μου είναι σοβαρά, όσο και αν κάνεις τα στραβά μάτια, όσο και αν πλανιέσαι πως θα περάσει και αυτό και όλα θα φτιάξουν όσο και αν ελπίζεις τυλιγμένος σε μια κουβέρτα εθνικής προστασίας πως θα βγεις αλώβητος από όλο αυτό. Υπάρχουν οι ανέμελοι καιροί και οι καιροί των μεγάλων αποφάσεων. Η Ελλάδα, δεν είναι μόνο παρελθόν, δεν είναι ξεπερασμένοι αγώνες, μικρές φλόγες συμπόνιας και τρύπια ξεφούσκωτα μπαλόνια σε λεζάντες πολιτισμού αλλά ένας σταθμός όπου ο κόσμος βρίσκει τον εαυτό του, στοχάζεται πάνω σε αυτόν και βγαίνει νικητής δίχως πατρίδα. 

Ελλάδα δεν είναι η ονομασία, δεν είναι η θάλασσα αλλά και ούτε η σημαία, είναι η έμπνευση, η αγωνία, τα φώτα σε ένα τούνελ που δεν έφτασε ακόμα. Η Ελλάδα είναι ένα τίποτα, μια μάσκα που φοράμε σε μια αφηρημένη έννοια που μας οδηγεί στην ελευθερία. Δεν έχουμε σχέση με την ιστορία, δεν έχουμε σχέση με τον αρχαίο πολιτισμό, δεν έχουμε καν ιδέα τι προσπαθούν να μας πουν οι επιγραφές του τόπου μας, όχι, και άλλωστε δεν έχουμε και αυτό το δικαίωμα. Στην πράξη χτίζονται οι Ελλάδες, στους αγώνες γεννιούνται οι συνειδήσεις και η ώρα του δικού σου αγώνα έχει φτάσει από καιρό. Σταμάτα επιτέλους να τον αγνοείς.

   Εθνικός διχασμός, μάλιστα, ο καθένας να δεχθεί τις ευθύνες που του αναλογούν. Τα απολίτικ υστερικά παιδάκια να μεγαλώσουν και να αποφασίσουν σε ποια πλευρά θα σταθούν, σε ένα κατεστραμμένο παρελθόν με υποφερτό για ελάχιστους παρόν ή σε ένα δύσκολο παρόν με ένα λαμπρό μέλλον. Το μέλλον ανήκει σε εμάς, το μέλλον ανήκει στους νέους, στους νέους όλου του κόσμου και κανένας δημόσιος υπάλληλος, κανένας βολεμένος συνταξιούχος δεν έχει το δικαίωμα να το αρνείται. Οι ίδιοι άνθρωποι που με την ψήφο τους οδηγούσαν τη χώρα στην καταστροφή μέχρι που τελικά τα κατάφεραν θέλουν τώρα να ρουφήξουν και τα τελευταία συντρίμμια. Τα συντρίμμια όμως δεν είναι για να ξαπλώνουμε σε αυτά, δεν είναι για να περιμένουμε στο σώμα τους άπρακτοι το τέλος. Είναι για να τα κατακτήσουμε, να τα τροποποιήσουμε, να ζωγραφίσουμε πάνω σε αυτά, να τα στήσουμε ανόμοια, να χέσουμε τους παλιούς παρθενώνες και να χτίσουμε δικούς μας. Τώρα θα διαλέξεις λοιπόν, τέρμα η απρόσωπη ονείρωξη, τέρμα οι σταγόνες οξυγόνου, θέλουμε να αναπνεύσουμε. Άσε στην άκρη τα μικροκομματικά παιχνίδια, ξέχνα τις προβλέψεις, τις προτροπές, τον φόβο, είσαι μόνος σου, είμαστε μαζί. Στο διάολο τα κόμματα, στο διάολο οι βολεμένοι καρκίνοι, στο διάολο οι γερασμένοι δολοφόνοι. Ψηφίζουμε ΟΧΙ αυτή την Κυριακή και την επόμενη και κάθε Κυριακή για εμάς, για όλους αυτούς που θυσιάστηκαν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, για όλους αυτούς που έχασαν το δικαίωμα να φτιάξουν όπως ονειρευόντουσαν τη ζωή τους, για αυτούς που αναγκάστηκαν να κρυώσουν, για αυτούς που πείνασαν, για αυτούς που έκλαψαν. 

    Αυτή τη φορά δεν φταίει κανένας άλλος παρά μόνο εσύ, ψηφίζοντας ναι κάθε δολοφονία είναι στα χέρια σου, κάθε κατεστραμμένο όνειρο στο κρεβάτι σου, κάθε ματωμένη ελπίδα στη σκέψη σου. Αν είσαι γέρος σταμάτα να μαχαιρώνεις τα παιδιά, αν είσαι νέος σταμάτα να πυροβολείς τον εαυτό σου.

Καμία Ευρώπη, καμία Ελλάδα, καμία εθνική ενότητα δεν είναι πάνω από τον άνθρωπο. Δεν θέλουμε εθνική ενότητα, το ίδιο μας το έθνος μας πούλησε από καιρό, θέλουμε ανθρώπινη ενότητα, όσοι είναι άνθρωποι ας ενωθούν γύρω από ένα τεράστιο ΟΧΙ, που θα ξεκινήσει την Κυριακή και θα σέρνει καθημερινά το χορό στο πανηγύρι της ελπίδας και της δημιουργίας. 

( Μη φοβάστε να πείτε στα παιδιά σας πως σήμερα δεν έχουν να φάνε γιατί πολεμούν, φοβηθείτε να τους πείτε πως δεν έχουν πια κανένα μέλλον γιατί φανήκατε αδύναμοι την πιο κρίσιμη στιγμή)