Πολιτικός λόγος

Γκογκέν, νεκρή Φύση, πορτοκάλια

Συντάκτης: 

Γιώργος Σταματόπουλος

Επιμένοντας κανείς να σκάβει (σ)την πραγματικότητα και (σ)το νόημα των επικείμενων εκλογών όλω και κάτι ανακαλύπτει· ελάχιστο μεν ικανό δε· να προσελκύσει κάποιο ενδιαφέρον εκ μέρους των πολιτικών αναλυτών (δουλειά κι αυτή...). Το πείσμα λ.χ. των παλιών πολιτικών δυνάμεων να μας ταλαιπωρούν ακόμη με άθλιες διακηρύξεις και προτροπές να τους ξαναψηφίσουμε. Και να που έχουν δίκιο.

Από τη μια ο αφανισμός των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ παλιών και νέων κομμάτων, όλοι ίδιοι είναι και λοιπά, κάτι που, βεβαίως, εμπεριέχει τον κίδνυνο να εξαπλωθούν ολοκληρωτικές αντιλήψεις και να επικυριαρχήσουν. Ναι, αλλά δεν φταίνε οι ψηφοφόροι γι’ αυτό. Από την άλλη η δύναμη της κοντής μνήμης, δος ημίν σήμερον και άλλα τέτοια, μικροσυμφέροντα, βόλεμα και ας υπάρχει γύρω χαλασμός.
Το θέλουμε είτε όχι κινούμαστε οι περισσότεροι σ’ αυτή τη ζώνη του μικροσυμφέροντος. Λίγοι είναι αυτοί που το έχουν πάρει κατάκαρδα επειδή έχασαν το «όχι» τους ή μάλλον επειδή κάποιοι αδίστακτα το μετάλλαξαν σε «ναι», για να μην οδηγηθούμε τάχα σε χρεοκοπία, τα γνωστά.
Τα παλιά κόμματα βρίσκουν την ευκαιρία και ανασκουμπώνονται διεκδικώντας μάλιστα (εάν συγκεντρωθούν όλα μαζί) την κατάκτηση της κυβέρνησης. Και ξέρουν καλά να κυβερνάνε οι βρικόλακες· ε, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι θα ήταν αστείο εάν δεν ήταν τόσο θλιβερό, να ξαναδούμε δηλαδή τον Αδωνι και τον Βορίδη να μας κουνάνε το δάχτυλο από υπουργικές καρέκλες.
Μαζί τους ένα ΠΑΣΟΚ «απαλλαγμένο» (;) από βοναπαρτισμούς και προσωπικά κόμπλεξ, σηκώνει λίγο το κεφάλι του προσδοκώντας να πάψει να είναι σκορποχώρι. Το ίδιο και η ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι. Τελικά οι ελπίδες που τρέφουν για επανάκαμψη στην κυβερνητική ζωή θα αποδειχτούν φρούδες, ανατατώνουν ετούτοις το προεκλογικό κλίμα.
Χαμογελά κάπως, το ΚΚΕ, με το δίκιο του, αλλά κι εκείνη η Λαϊκή Ενότητα που φιλοδοξεί να γίνει το έναυσμα για τη δημιουργία ενός γνήσιου αντιμνημονιακού αγώνα... λόγο έχει (;) και λόγο δεν αρθρώνει. Βλέπεις τους εκπροσώπους της στην τηλοψία και στενοχωριέσαι. Είναι αυτός αντιστασιακός ή εγερτήριος λόγος; Λόγος προσκλητήριο για μια όντως αριστερή συσπείρωση; Δεν το βλέπω.
Βέβαια η Λαϊκή Ενότητα έχει το τεράστιο πλεονέκτημα ότι συνεργάζεται μαζί της η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο λόγος της οποίας, τόσο θεσμικά όσο και κοινωνικά-κινηματικά (υπέρ φτωχών και αδυνάμων), είναι ο καλύτερος λόγος που έχω ακούσει εδώ και δεκαετίες τόσο εντός όσο και εκτός Βουλής.
Ο τρόπος που τον εκφέρει ίσως να ενοχλεί μερικούς, ας δώσουν όμως προσοχή στο περιεχόμενό του και είναι βέβαιο ότι μετά το άκουσμά του θα νιώσουν βελτιωμένοι πολίτες.
Το ‘χω ξαναγράψει νομίζω: λόγος αυστηρός, βαθύς, βαθύρριζος θα έλεγα, λιτός, αποκαλυπτικός, ισχυρός, γενναίος, ωραίος και επιστημονικός, ίσως λίγο ατιθάσευτος αλλά έτσι πρέπει να είναι ο σωστός λόγος· να διαχέεται γενναιόδωρα. Μιλάμε πάντα για τα όρια και περιθώρια που έχει ένας τέτοιος λόγος στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Εξακολουθούμε βέβαια να πιστεύουμε ότι η αποχή είναι μια σοβαρή πολιτική πράξη, έτσι, όμως, όπως είμαστε ζωσμένοι από παντού, εχθρούς και φίλους, το καταπίνουμε· όχι ακριβώς, αλλά περίπου.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών