Φέξε με όλο το φως

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ

Μένει η οσμή του μούστου στο χορταριασμένο πατητήρι, μένει η ζάλη των καιρών που πέρασαν, ακούγονται ακόμα φωνές του τρύγου απ’ τα γειτονικά αμπέλια. Ποια χέρια άγγιξαν αυτές τις πέτρες και τι ονειρεύτηκαν να τρυγήσουν και δεν έστερξε η τύχη ν’ ακούσει;
Γυάλιζαν κάποτε οι πλάκες αυτές του σχιστόλιθου με τα λέπια του μαρμαρυγία, τώρα γέμισαν λειχήνες ή οξειδώθηκαν με τον άνεμο, σταμάτησαν να λαμποκοπούν σπιθοβολώντας με τον ήλιο ή με τις χαρές των ανθρώπων. Κάτι λένε πάντα αυτά τα ερείπια, κοίτα να προλάβεις την ώρα, μίλα τώρα που σ’ ακούνε, χαιρέτα τα πουλιά που επιστρέφουν στο νότο τώρα που βλέπεις. Πριν ο αυγερινός γίνει αποσπερίτης, φέξε με όλο το φως της μέρας, δοκίμασε ποια μουσική ξορκίζει το κακό κι ανοίγει τα μάτια των ανθρώπων.

Από ανάρτηση του φίλου Χρίστου Γεωργούση. Μας άρεσε και το αναδημοσιεύουμε.