Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ
Εκεί που πάνε τα νερά πάμε κι εμείς, στον ίδιο κύκλο γυρίζουμε, στις
ακτές που ανοίγεται ο κόσμος, στις όχθες που κλείνεται ο κόσμος, παντού
αθησαύριστα δάκρυα, χαράς ή λύπης που εκβάλλει στη θάλασσα. Ιερείς και
ψάλτες και λαός πολύς ξεχύνεται στις πηγές ακούγοντας τα ξωτικά να
μιλούν και βλέποντας τα πνεύματα ως αληθινά πουλιά εν είδει περιστεράς.
Στον ίδιο κυματισμό του νερού πάλλεται η ψυχή σου, εδώ γεννήθηκε σαν από θαύμα η πρώτη ζωή, εδώ άρχισαν τα έργα της δικής σου αγάπης που δεν καταλαγιάζει. «Η θάλασσα που σ’ έφερε σε πήρε», έννοια σου και θα βρεθούμε ξανά στον ίδιο υδάτινο δρόμο, στις ίδιες κατηφοριές των χειμάρρων, στις ίδιες ωδύνες προσδοκιών. Μακριά νιώθεις πάντα και ξένος, ενώ είναι κοντά και διακρίνονται οι απέναντι όχθες, τίποτα δεν διεκδικείς, κι όμως ολοένα σε νέες εξορίες αράζεις. Πού σε έσπρωχναν και πού με πήγαιναν ξωπίσω σου αυτά τα νερά; Ήταν θάλασσα τάχα, ήταν χείμαρρος ή καταρράχτης, ήταν ξαφνική νεροποντή, τι ήταν και με χτύπαγαν καταπάνω σου θεόρατα κύματα και σ' εύρισκα και σ' έχανα και χανόμουν και η ζωή μου χυνόταν μπροστά ταπεινό ρυάκι στα μούσκλια, κυλούσε και ξοδευόταν και μύριζε δυόσμο παντού κι εγώ έτρεχα να προλάβω και λιγόστευα διαρκώς και δεν μπορούσα να σε κρατήσω; Α, βροχές που θησαυρίζετε νερά σε απόκρυφους διαδρόμους, ένας προσκυνητής των πηγών σας είμαι, σαλιγκάρι ταπεινό που ικέτευσε την ελάχιστη δρόσο και σεις το ποντίσατε στο απέραντο πέλαγος.
Στον ίδιο κυματισμό του νερού πάλλεται η ψυχή σου, εδώ γεννήθηκε σαν από θαύμα η πρώτη ζωή, εδώ άρχισαν τα έργα της δικής σου αγάπης που δεν καταλαγιάζει. «Η θάλασσα που σ’ έφερε σε πήρε», έννοια σου και θα βρεθούμε ξανά στον ίδιο υδάτινο δρόμο, στις ίδιες κατηφοριές των χειμάρρων, στις ίδιες ωδύνες προσδοκιών. Μακριά νιώθεις πάντα και ξένος, ενώ είναι κοντά και διακρίνονται οι απέναντι όχθες, τίποτα δεν διεκδικείς, κι όμως ολοένα σε νέες εξορίες αράζεις. Πού σε έσπρωχναν και πού με πήγαιναν ξωπίσω σου αυτά τα νερά; Ήταν θάλασσα τάχα, ήταν χείμαρρος ή καταρράχτης, ήταν ξαφνική νεροποντή, τι ήταν και με χτύπαγαν καταπάνω σου θεόρατα κύματα και σ' εύρισκα και σ' έχανα και χανόμουν και η ζωή μου χυνόταν μπροστά ταπεινό ρυάκι στα μούσκλια, κυλούσε και ξοδευόταν και μύριζε δυόσμο παντού κι εγώ έτρεχα να προλάβω και λιγόστευα διαρκώς και δεν μπορούσα να σε κρατήσω; Α, βροχές που θησαυρίζετε νερά σε απόκρυφους διαδρόμους, ένας προσκυνητής των πηγών σας είμαι, σαλιγκάρι ταπεινό που ικέτευσε την ελάχιστη δρόσο και σεις το ποντίσατε στο απέραντο πέλαγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου