Το The Big Short είναι ίσως η πιο κυνική και καταθλιπτική με έναν τρόπο ταινία που έχω δει τελευταία. Ο κόσμος που περιγράφει είναι ο,τι πιο σάπιο και αποκρουστικό έχει γεννήσει η σύγχρονη ιστορία.
Οι ήρωες του The Big Short, όλοι ανεξαιρέτως, κάνουν τον Δον Κορλεόνε στο Νονό ή τους μαφιόζους στα «Καλά Παιδιά» του Σκωρτσέζε να μοιάζουν με μικρά τρυφερά αγγελουδάκια μπροστά στους νεοφιλελεύθερους καρχαρίες με τα κοστούμια της Wall Street.
Η ιστορία, που βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα που οδήγησαν στην κατάρρευση της οικονομίας το 2008, είναι η ιστορία διαφόρων ανθρώπων που ασχολούνται με την οικονομία σε εταιρείες επενδυτικών κεφαλαίων, που «διάβασαν» την κατάρρευση της οικονομίας λίγα χρόνια πριν συμβεί και «τζογάρισαν» πάνω της.
Κανένας από αυτούς τους χαρακτήρες, τους πραγματικούς ανθρώπους δεν σκέφτηκε να καταγγείλει την απίστευτη απάτη των τραπεζών με τα στεγαστικά δάνεια. Να κάνει κάτι, να ειδοποιήσει τους ανθρώπους που πήραν δάνεια, να τους βοηθήσει να γλυτώσουν από την φρίκη που ήρθε το 2008. Απλά πόνταραν στην κατάρρευσή, με σκοπό να βγάλουν τρελά κέρδη όταν η οικονομία θα κατέρρεε.
Οι «σφαίρες» του χρηματιστηρίου είναι όπλα μαζικής καταστροφής, και στην ουσία η ταινία διηγείται πως αυτά τα όπλα, τα κατείχαν διάφοροι ανόητοι, αλλαζόνες τρελοί που δεν πίστευαν ότι μπορεί να χάσουν, να χτυπήσουν οι ίδιοι, ποτέ.
Το εύκολο χρήμα, τα αμύθητα πλούτη, τα πιτσιρίκια που διαχειρίζονται χιλιάδες ζωές πολιτών, η ανθρώπινη βλακεία και η ατέλειωτη απληστία, στο πιο θανατηφόρο πάρτυ των τελευταίων δεκαετιών.
Οι σύγχρονες μαφιόζικες συμμορίες, ο μύθος του καπιταλισμού,τα χρηματιστήρια, οι αγορές, τα ομόλογα, οι τράπεζες και οι εταιρείες επενδύσεων, είναι αδίστακτες και καταστροφικές.
Η ταινία, γρήγορη στον ρυθμό της, στο στυλ του Σκωρτσέζε με έναν τρόπο αλλά χωρίς να είναι βέβαια τόσο δυνατή, έχει ένα καταιγιστικό σενάριο που πολλά από όσα λένε δεν τα καταλαβαίνεις καθώς είναι όροι οικονομίας, αλλά που τελικά εξηγούνται με διάφορα «κόλπα».
Ο Στηβ Καρέλ, όπως πάντα, είναι ενας σπουδαίος πραγματικά ηθοποιός με μια ζεστασιά έμφυτη που ενσαρκώνει έναν από τους ήρωες της ταινίας, τον μόνο με ένα ίχνος συνείδησης…αλλά ίχνος.
Ο Κρίστιαν Μπέηλ παίζει εξαιρετικά τον εκκεντρικό, τον μύθικό ήρωα του χρήματος, έναν από αυτές τις διάνοιες που οι εταιρείες τους συμπεριφέρονται σαν να είναι μικροί θεοί, καθώς κάνουν τις εταιρείες να πλουτίζουν και να πλουτίζουν και να πλουτίζουν.
Η Αμερική έχει παράδοση σε αυτού του είδους τις πολιτικές ταινίες, βασισμένες συνήθως σε αληθινές ιστορίες, ταινίες που μιλούν για πρόσφατα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά σκάνδαλα, και το The Big Short είναι μια τέτοια ταινία.
Η βασική διαφορά της με τις υπόλοιπες, είναι ότι σε αντίθεση με τον χρυσό κανόνα του σεναρίου που θέλει να υπάρχει και κάποιος «συμπαθητικός» χαρακτήρας να ταυτιστείς, στο The Big Short δεν υπάρχει κανένας…και σωστά!
Ευτυχώς, που δεν προσπάθησαν να δείξουν και την ανθρώπινη πλευρά των καρχαριών, αλλά έμειναν στην παρατήρηση της πιο αδίστακτης μερίδας ανθρώπων στον κόσμο.
Το The big short, είναι ακριβώς αυτό που λέμε «μια ταινία της εποχής μας», και γι αυτό πρέπει νομίζω να το δουν όλοι.
ΠΗΓΗ: Hit & Run
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου