Λες, δεν είναι δυνατόν· μετά το ανοσιούργημα του υπουργού Εθνικής Αμυνας περί εγκληματικότητας και αντισυνταγματικότητας του νόμου τον οποίο ο ίδιος ψήφισε, δεν θα ξανακούγαμε ανάλογη ανοησία. Α μπα. Στην παρδαλή μας κυβέρνηση αυτά όχι μόνο δεν είναι απορριπτέα (θου κύριε... και λοιπά), αλλά παραδόξως αναπαράγονται από τους ανώτατους μάλιστα θεσμούς, εν προκειμένω από τον τρίτο τη τάξει πολίτη της χώρας.
Παραδέχτηκε ο πρόεδρος της Βουλής ότι η άρνηση της νησιωτικότητας κινείται στα όρια της αντισυνταγματικότητας, επιρρωνύοντας ουσιαστικά τον λόγο του Καμμένου.
Μάλλον έχουν κόψει καπίστρι οι κυβερνώντες. Προφανώς δεν έχουν επίγνωση των όσων εκστομίζουν· εάν τα λόγια τους θυμώνουν τον κοινό νου ουδόλως φαίνεται να τους απασχολεί.
Αυτό, όμως, αποδεικνύει ανεπάρκεια της ratio και κατά συνέπεια της ευθύνης τους απέναντι στην κοινωνία, την πολιτεία και τον λόγο. Ανήξεροι; Ανεπαρκείς; Απληροφόρητοι; Εν συγχύσει; Αμοιροι ακριβολογίας; Καυχησιάρηδες; Ξεχειλωμένες ασημαντότητες; Τεχνουργοί αλλήθωρης επικοινωνίας; Κακοδαίμονες; Τι, διάβολε;
Δεν αμφισβητείται το παρελθόν τους (αγωνιστικό και λοιπά), προς Θεού, δεν είναι δυνατόν όμως να ανέχεται ο κοινός νους τον βιασμό του από τάχα μου κάποτε αριστερούς. Η στιγμή μετράει, το διά ταύτα· όχι;
Ούτε μπορεί κανείς να ξεχάσει τον σκαιό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την προκάτοχο της έδρας του. Το ολίσθημά του («στα όρια της αντισυνταγματικότητας») απλώς δεικνύει τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς του.
Ενας πρόεδρος της Βουλής όφειλε να εκφράζει την κοινωνία (κατ’ εμέ την κοινωνική Αριστερά), να ξεπεράσει κομματισμούς και όλους τους -ισμούς, να υπερυψωθεί, να αγκαλιάσει τους κατατρεγμένους, όλους τους Ελληνες, να ανοίξει τις θύρες της Βουλής και να μπουν μέσα όλοι: μαθητές, εργάτες, αγρότες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι.
Ο κύριος Βούτσης περί άλλα τυρβάζει, ή, απλώς, είναι ένα πειθήνιο κομματικό όργανο. Τι δουλειά, όμως, έχουν τα κομματικά όργανα με την υπερεθνική συνείδηση; Ενας ταπεινός υπηρέτης των συμφερόντων του κόμματος (και όποιων το υποβοηθούν), αυτός είναι ο πρόεδρος της Βουλής, ανίκανος να καλύψει το γνωστικό κενό κυβερνώντων και παρατρεχάμενων.
Είναι λυπηρό -και οδυνηρό- να βλέπεις έτσι τον πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, οι πράξεις του όμως και ο λόγος του δεν αφήνουν περιθώρια για άλλη, θετική ματιά. Γιά να εξετάσουμε -θεσμικά- τους τρεις πρώτους πολίτες της χώρας. Καλύτερα, όμως, να μην το κάνουμε (για πολλούς λόγους...).
Θα πει κάποιος ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να ασχολούμαστε με τους κυρίως υπεύθυνους της σημερινής τραγωδίας (ΗΠΑ, Ε.Ε.) και να αφήσουμε κατά μέρος τη μικροψυχία για το πόσο ελλειπτικό είναι το ποιόν των κυβερνώντων. Δεν έχω αντίρρηση, αλλά έχει και η υπομονή τα όριά της. Κοινός νους, διάβολε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου