Δημήτρης Μπελαντής
Κάποιο απόγευμα του Μαρτίου 1933…
Ίσως, αυτό το γεγονός να διαφεύγει κάπως από την μνήμη ή την
γνώση πολλών συμπολιτών μας, αλλά η παραχώρηση απόλυτης δημοσιονομικής εξουσίας
στον Υπουργό Οικονομικών και σε όργανα όπως το Δημοσιονομικό Συμβούλιο ή την
ΓΓΔΕ, απόλυτα ελεγχόμενα από τους Θεσμούς ή τον ESM όπως και η γενικευμένη
παραχώρηση με νόμο όλης της δημόσιας περιουσίας στην Εταιρεία Συμμετόχων
και Περιουσίας ΑΕ για 99 χρόνια με το ψηφισθέν πολυνομοσχέδιο, διαθέτουν ένα ενδιαφέρον
ιστορικό ανάλογο ή προηγούμενο πριν από ογδόντα χρόνια περίπου.
Όπως τώρα ουσιαστικά αφαιρέθηκε η νομοθετική και κανονιστική
εξουσία από το ελληνικό κοινοβούλιο επ’αόριστον στον ευρύτατο και
ουσιαστικά κύριο χώρο άσκησης της νομοθετικής πολιτικής, την
δημοσιονομική πολιτική, έτσι και τότε -κάπως γενικότερα είναι η αλήθεια-
αφαιρέθηκε κάθε νομοθετική εξουσία από το γερμανικό κοινοβούλιο και αποδόθηκε
στον γερμανό καγγελάριο/πρωθυπουργό, τον τελευταίο καγγελάριο της Δημοκρατίας
της Βαϊμάρης, τον πρώτο και τελευταίο καγγελάριο του επόμενου καθεστώτος, του
ναζισμού. Το όνομα αυτού του καγγελαρίου, που
θα συντάραζε τον κόσμο ήταν Άντολφ Σικλγκρούμπερ ή ορθότερα, κατά το
αυστροουγγρικό ληξιαρχείο, Άντολφ Χίτλερ.
Τα επόμενα χρόνια, η νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία
θα ανήκαν στον καγγελάριο, που εφεξής προτίμησε να εκφωνείται όχι πια με το
αξίωμα του καγγελαρίου αλλά με το αξίωμα του «Φύρερ». Στην διαδικασία αυτήν,
κάποιο μελαγχολικό απόγευμα του Μαρτίου 1933, λίγο μετά τις νόθες εκλογές του
Μαρτίου 1933, όπου το Ναζιστικό Κόμμα έλαβε, παρά την τρομοκρατία, γύρω στο 45
% και μόνο, η γερμανική Βουλή συνεδρίασε και αποφάσισε, προσέξτε: με
πλήρη σχεδόν και ευλαβική τήρηση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας κατά το
Σύνταγμα, την παραχώρηση της νομοθετικής εξουσίας πλήρως στον νέο καγγελάριο. Εκτός από το ναζιστικό
κόμμα, την «παραχώρηση εξουσίας» ή «εξουσιοδότηση»
(“Ermaechtigungsgesetz”) στον καγγελάριο ψήφισαν όλα τα δημοκρατικά αστικά
κόμματα καθώς και αρκετοί σοσιαλδημοκράτες. Οι κομμουνιστές βουλευτές σίγουρα
θα καταψήφιζαν την «εξουσιοδότηση» αλλά δεν είχαν την τύχη να είναι εκείνες τις
ημέρες στο Ράιχσταγκ. Οι περισσότεροι «έκαναν διακοπές» ήδη στα
κολαστήρια των γερμανικών φυλακών και στο νεοσύστατο Νταχάου και έχυναν
ηρωϊκά το αίμα τους. Με την παραχώρηση εξουσιών, η Βουλή (Ράιχσταγκ) έπαψε
ουσιαστικά να λειτουργεί. Ο Φύρερ πια θα την καλούσε μόνο όταν ήθελε να τον
επευφημήσουν οι « ναζί βουλευτές» για τα μεγάλα έργα του. Είναι ιστορικά γνωστό
ότι δύο σημαντικές συνεδριάσεις της Βουλής (πάντοτε πανηγυρικές) έλαβαν
χώρα κατά την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (Σεπτέμβριος 1939) και κατά την
περίοδο που ο Χίτλερ κάλεσε την Βρετανία σε συνθηκολόγηση, ενώ προετοίμαζε την
απόβαση στις βρετανικές ακτές, την επιχείρηση «Θαλάσσιος Λέων», που χάρη στην
αεροπορική άμυνα του βρετανικού λαού δεν έλαβε χώρα ποτέ (Ιούλιος 1940).
Και οι σημερινές «παραχωρήσεις εξουσιών»: Κρίσιμες αναλογίες και
διαφορές
Όμως, τι σχέση έχουν αυτά τα φοβερά γεγονότα με το 2016; Σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν έχουμε ναζιστικό καθεστώς στην
Ελλάδα, αλλά απλώς ένα καθεστώς κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού,
που όλο και θωρακίζεται απέναντι στον λαό και διαφεύγει από τον λαϊκό έλεγχο
και δημοκρατική νομιμοποίηση. Ότι πρόκειται για μια «ήπια» (;;;) αυταρχική
αντιδημοκρατική εξέλιξη, που την βλέπουμε, μετά την Γαλλία, να αναπτύσσεται
και στην ΕΕ αλλά και γενικότερα στον υποτίθεται «φιλελεύθερο δημοκρατικό»
κόσμο του καιρού μας, μια πολιτική ενός «πεφωτισμένου δεσποτισμού», όπως
θα την ονόμαζε ο ακραίος νεοσυντηρητικός αναλυτής Ρόμπερτ Κάπλαν το 2001.
Επίσης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το Ναζιστικό Κόμμα ούτε ο Αλέξης Τσίπρας ο
Έλληνας Φύρερ του καιρού μας, δεν έχει ούτε την αγριότητα και απανθρωπιά
ούτε την θέληση, ισχύ και ικανότητα για κάτι τέτοιο.
Όμως, πέρα από τις ουσιώδεις και εξόφθαλμες ιστορικές διαφορές,
υπάρχει κάτι κοινό, κάτι συγκλονιστικά κοινό,
μια αναλογία που μπορεί να γίνει κατανοητή και πέραν των παρανοϊκών ή
ευφάνταστων ή συνωμοσιολόγων που διαβιούν στην χώρα μας. Όταν η Βουλή εξουσιοδοτεί
κάποιον ανώτατο κρατικό αξιωματούχο της εκτελεστικής λειτουργίας (τον Πρόεδρο Δημοκρατίας, τον Υπουργό Οικονομικών κλπ) να ασκεί
ανεξέλεγκτα τον πυρήνα της νομοθετικής κρατικής λειτουργίας
στην εποχή μας αλλά ίσως και γενικότερα, το ύψος άμεσα ή έμμεσα των
μισθών, συντάξεων, φόρων, επιδομάτων, προνοιών για την υγεία και την
παιδεία, το ύψος ουσιαστικά του τιμαρίθμου και τόσα, άλλα και
περαιτέρω, όταν «δεν εμφανίζεται ο αξιωματούχος να νομοθετήσει», όπως θα έλεγε
και ο Καβάφης, σε όργανα ουσιαστικά δυνάμεων εκτός της χώρας,
όργανα contra και extra constitutionem, τότε έχουμε, βεβαίως, αποικία χρέους αλλά,
εκτός της αποικίας, έχουμε πολιτειολογικά και κάτι άλλο βαρύτερο.
Κατάλυση με νόμο του Συντάγματος και των λειτουργιών του και μετάβαση των
λειτουργιών σε μη συνταγματικά όργανα, μετάβαση σε ένα μη κοινοβουλευτικό
καθεστώς μέσω συνταγματικών τυπικά κοινοβουλευτικών διαδικασιών.
Εξουσιοδοτήσεις πάντοτε υπάρχουν εντός του κοινοβουλευτισμού προς
την εκτελεστική εξουσία, αλλά τόσο γενικές, τόσο αόριστες και τόσο υπερχρονικές
και αιώνιες ως τώρα σχεδόν ποτέ. Όπως είχε γράψει κάποτε ένας ενδιαφέρων
βρετανός συγγραφέας πολιτικής επιστημονικής φαντασίας, ο Simon Louvish, στο
μυθιστόρημά του “Resurrections” (1988) το πρόβλημα των ναζιστών, που οδήγησε
στην ιστορική τους ήττα, δεν ήταν το γεγονός ότι ήταν βίαιοι ή αιματηροί ή εν
γένει σατανικά αντιδημοκρατικοί και αυταρχικοί. Αν ο γιός του Χίτλερ κατέβαινε
στις εκλογές των ΗΠΑ με το Δημοκρατικό Κόμμα και όχι με την Κου Κλουξ
Κλαν, η έξοδος των ΗΠΑ από τον κοινοβουλευτισμό θα ήταν ευχερέστερη. Η
αδυναμία του ιστορικού φασισμού ήταν το γεγονός ότι οι ναζί ήταν
στην βία τους και στην αντιδημοκρατική τους στάση αιματηρά ακραίοι
και φυσιογνωμικά γκροτέσκοι, αισθητικά και πολιτιστικά πολύ «πέραν του
ανθρώπινου», όπως αυτό είχε παγιωθεί ως ουσία μετά το 1789 στην Δύση.
Όμως, η τεχνολογία μετάβασης στον φασισμό/ναζισμό (και αυτό διαφοροποιούσε τα
κινήματα αυτά από μια βίαιη στρατιωτική δικτατορία, από ένα πραξικόπημα) ήταν
αρχικά μια διαδικασία λεγκαλιστική, μια τεχνολογία που βασισμένη στο
αντιδραστικό κίνημα και στην ισχύ του εντός του κράτους έκανε την
«αντεπανάσταση» αρχικά νόμιμα, με μια κρατική πράξη «παραχώρησης εξουσιών» του
ιδίου του διαλυόμενου κοινοβουλίου. Το κοινοβούλιο με αυτές τις πράξεις υπέγραφε την
ληξιαρχική του πράξη θανάτου.
Όμως, εδώ, δεν υπάρχει τουλάχιστον το αντιδραστικό μαζικό κίνημα.
Αλήθεια, είστε σίγουροι; Όλοι αυτοί οι «αριστεροί» που καλούν τον λαό να
πεθάνει, γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση, δεν είναι ναζί. Είναι, όμως, το έμβρυο
ενός αντιδραστικού μαζικού ρεύματος και κινήματος, όπως και άλλοι αντίστοιχοι
σε άλλους πολιτικούς χώρους. Το ριζοσπαστικό Κέντρο, που κρίνει τους
άξιους ζωής όχι με βάση το αίμα αλλά την ικανότητα να είσαι καλός μάνατζερ του
εαυτού σου είναι και αυτό ένα μαζικό αντιδραστικό κίνημα, που δεν χρησιμοποιεί
τον φυλετικό ρατσισμό ως όπλο αλλά κυρίως τον οικονομικό ρατσισμό του
χρήματος. Αυτό δεν είναι ή δεν μπορεί να γίνει μια άλλου τύπου
Ακροδεξιά;
Για τον ολοκληρωτισμό της εποχής μας
Ο τεχνοκρατικός και αγοραίος ολοκληρωτισμός της εποχής μας,
που μπορεί να μεταμφιεσθεί και ως ένα καθεστώς φιλελεύθερο, δικαιωματικό,
κεντρώο, και πάντως σαφώς «κοινοβουλευτικό», έχει διδαχθεί από το 1922 ή
το 1933 και ακολουθεί, τώρα με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, αύριο ίσως και
με ακόμη πιο σκληρούς και αποφασιστικούς τύπους, μια ακόμη πιο νομιμόφρονα και νομότυπη διαδικασία
πορείας προς την κοινοβουλευτική δικτατορία.
Τύπους ή ηγέτες που θα σας απαγορεύουν με ειδικά φύλλα πορείας να
διαδηλώνετε, θα σας κρατάνε σε οικιακό περιορισμό, θα ακούνε τα τηλέφωνά σας,
θα διαβάζουν τα μέιλ σας, θα γνωρίζουν και θα διαρρέουν την σεξουαλική σας ζωή,
θα επιβάλλουν ατομικές συμβάσεις εργασίας και μόνο, θα ψυχαναλύουν την
οργή σας, θα ελέγχουν τα συνδικάτα σας, θα παρακολουθούν το
πλαστικό χρήμα σας ως το μόνο νόμιμο και θα επιβλέπουν αν ζείτε υγιεινά
σωματικά και ψυχικά, ώστε να μην πέφτει η παραγωγικότητα, και αντίθετα, θα σας
επιβάλλουν υπερυγιεινιστικό φόρο, (όπως το είπε και η κ. Θεοπεφτάτου με
αφοπλιστική ειλικρίνεια και υγιεινιστικό ζήλο), θα σας στέλνουν το ΣΔΟΕ ή τους
κοινωνικούς λειτουργούς, αν παραφέρεστε πολιτικά. Θα σας στέλνουν σε
ψυχιατρεία, αν είστε μονίμως αντιπολιτευτικοί (σπάνια πια νόσος αλλά
θεραπεύσιμη). Όταν συμβεί αυτό και αν/όταν δεν θα το έχουμε
εμποδίσει (τετελεσμένος μέλλων), ίσως χρειαστεί να θυμηθείτε αγαπητοί
αναγνώστες και αναγνώστριες, εσείς ή τα παιδιά σας, ότι όλα αυτά άρχισαν
νόμιμα την άνοιξη του 2010 και επιταχύνθηκαν πάντοτε νόμιμα ακόμη,
κάποιο μελαγχολικό κυριακάτικο απόγευμα του Μαίου 2016, με έναν
νόμο (δεν γνωρίζουμε ακόμη τον αριθμό του στο ΦΕΚ) που παραχώρησε την
λειτουργία της Βουλής στον ESM και την περιουσία της χώρας στο άγνωστο
ακόμη συμβούλιο της ΕΣΠ ΑΕ, του ΤΑΙΠΕΔ, του ΤΧΣ και της ΕΔΗΣ (του υποαποικιακού
συμβουλίου, που θα πουλήσει όλες ανεξαιρέτως τις δημόσιες επιχειρήσεις).
Τελικά, οι αποτρόπαιοι ναζί μάλλον μας κάνανε κάποιο «καλό» ιστορικά,
που ήτανε τόσο γκροτέσκοι, αν και τόσο «καθημερινά και κοινότυπα
κακοί» -μας βοήθησαν να τους καταστρέψουμε. Επίσης, είχανε ένα τυραννικό πρόσωπο
που προσωπικά έπαιρνε το χρίσμα και θα κατέληγε σχεδόν με μαθηματική
βεβαιότητα να συγκεντρώσει την πανανθρώπινη οργή και μίσος, τον
Φύρερ.
Σήμερα, το τέρας της καπιταλιστικής απολυταρχίας είναι
απρόσωπο – καλό για την νόμιμη αλλά και αυθαίρετη εξουσία, πολύ κακό για εμάς. Το κύριο προσόν ενός αγώνα είναι το να «γνωρίζεις το
πρόσωπο του εχθρού».
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου