[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου ARti news/ 29.05.16 ]
Το FB, όχι το FBI, αλλά το Face Book μου υπενθύμισε το παρακάτω σημείωμα που έγραψα στις 29 Μαΐου 2013! Και αναρωτιέμαι: Πως επέλεξε αυτό το άρθρο μεταξύ εκατοντάδων άλλων; Κάνω, λοιπόν, την πρώτη διαπίστωση: Το FB έχει όλα τα άρθρα μου, τουτέστιν με έχει φακελώσει. Δεύτερη διαπίστωση: Κάποιος αξιολογεί τα άρθρα και τα σχόλιά μου. Ο ναρκισσισμός μου θα κολακευόταν, αν η λογική δεν μου έλεγε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν τεράστιο μηχανισμό παρακολούθησης, που δημιουργεί τις συνθήκες ενός απόλυτου ολοκληρωτισμού.
Ναι, οι νέες τεχνολογίες και το διαδίκτυο δημιουργούν νέες συνθήκες επικοινωνίας και απελευθέρωσης του ανθρώπου, αλλά και νέους όρους υποδούλωσης, μεγαλύτερης κι από αυτή των φασισμών του παρελθόντος, όπως αυτοί που περιγράφει το άρθρο, το οποίο μου... θύμισαν οι του FB! Ή μήπως δεν υπάρχουν άνθρωποι-αξιολογητές και αυτό γίνεται αυτόματα από ένα μηχάνημα; Φαντάζεστε να μας αξιολογεί, ακόμα και να μας κρίνει ή να μας δικάζει ένα μηχάνημα-δικαστής που θα έχει το κατάλληλο λογισμικό με τον αστικό και τον ποινικό κώδικα; Ο Όργουελ θα ωχριά μπροστά σε μια τέτοια εξέλιξη που δεν φαίνεται πολύ μακριά. Αλλά ας δούμε τι ανέσυρε από το φάκελό του το Face Book:
..."Ο φασισμός προϋπήρχε του Χίτλερ και του Μουσολίνι και εξακολουθεί να υπάρχει, έκδηλα ή άδηλα, και μετά την ήττα τους στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παντού, στον κόσμο, όπου αρχίζουμε με την κατάπνιξη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και του δικαιώματός του στην ισότητα, ολισθαίνουμε ταχύτατα στο σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης...». Ο συγγραφέας Πρίμο Λέβι, αυτός που έζησε το ναζισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αναφέρει στο παραπάνω εδάφιο τις πολιτικές αιτίες του φασισμού, καταδεικνύοντας ότι το φαινόμενο δεν είναι νομικό αλλά πολιτικό. Είναι πρόδηλο κατά συνέπεια πως η νομική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής αποκρύπτει τις πολιτικές αιτίες του φασισμού, όπως είναι η κατάπνιξη των εργασιακών και των πολιτικών δικαιωμάτων, της διεκδίκησης της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Πίσω από την ακραία εκδοχή, άρα, των φασιστικών μορφωμάτων τύπου Χρυσής Αυγής κρύβονται εκείνοι οι πολιτικοί σχηματισμοί που ψηφίζουν τους αντεργατικούς νόμους, ή τα διατάγματα που στέλνουν στην εξαθλίωση 1,5 εκ. ανέργους. Επιτέλους, ο πιο ακραίος φασισμός, σήμερα, χειρότερος, ενδεχομένως, κι απ’ αυτόν της Χ.Α. είναι αυτός των γερμανικών ελίτ που θέλουν την Ελλάδα ένα απέραντο Μπούχενβαλντ, εκεί όπου οι άνθρωποι δεν πέθαιναν στους θαλάμους αερίων αλλά στα καταναγκαστικά έργα. Αυτόν τον φασισμό δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει ο «ηρωισμός της λογικής», τον οποίο επικαλούνταν για την αντίστοιχη κρίση του 1935 ο γερμανός φιλόσοφος Ε. Χούσερλ, αλλά η καρδιά. Χωρίς «καρδιά» αυτός ο κόσμος και συγκεκριμένα η ΕΕ θα χαθεί. Γιατί η μεγαλύτερη διαφθορά, που έχει επισυμβεί στις δυτικές κοινωνίες, είναι ο πληθωρισμός από υπερβολικό εαυτό, από υπερδιόγκωση του Εγώ, από υπερσυσσώρευση πλούτου και από μία άγρια ναρκισσιστική ατομικότητα, που καταλήγει στον αυτισμό και στον αντίστοιχο υπερ-εθνικισμό. Γι’ αυτό η απάντηση σ’ αυτή την επίθεση του νεοναζισμού (αλλοδαπού και εγχώριο) με ανάλογο εθνικισμό θα ήταν σαν να παίζουμε στο γήπεδο του αντιπάλου. Αντίθετα, εμείς οι Έλληνες –δεν συμπεριλαμβάνονται οι κουίσλιγκς και οι λοιποί κυνικοί-, όπως το έχουμε ξαναγράψει, οφείλουμε να απαντήσουμε με μία νέα συλλογικότητα, μ’ ένα νέο πατριωτισμό συνδυασμένο με έναν νέο ουμανισμό και μια νέα αγωνιστική αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη οφείλει να είναι αγωνιστική και πολιτική και να μην είναι εκείνη η ατομική συμπόνια του φιλόπτωχου ταμείου που ταπεινώνει τον λήπτη και διαφθείρει τον δωρητή. Εν άλλοις λόγοις, ο δημοκρατικός τόπος που ενώνει στον κοινό στόχο της καταπολέμησης της ανεργίας, της πείνας και όλων των άλλων κοινωνικών αδικιών, είναι ο πολιτικός τόπος της κοινής δράσης, εκεί όπου υφαίνεται πιο αποτελεσματικά το αίσθημα του εαυτού μας με το αίσθημα του άλλου, εκεί όπου εξαλείφεται ο μεγάλος φόβος και ανασυστήνεται ο χαμένος εαυτός. Για να υπάρξει, όμως, ο πολιτικός τόπος της κοινής δράσης απαιτείται ένα κοινό πολιτικό πλαίσιο, που θα ενοφθαλμίσει στους ενοποιοημένους θεσμούς μια νέα οραματική και, ναι, μία νέα ιδεολογική "ματιά" (γιατί ιδεολογία είναι η οπτική γωνία από την οποία βλέπουμε τον κόσμο), επιτρέποντας τη δημιουργία πραγματικών και διαρκών αποτελεσμάτων."
ΥΓ. Ο νέος ολοκληρωτισμός μπορεί να λέγεται όχι φασισμός αλλά φέισισμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου