[ Κατέ Καζάντη / ARti news 27.05.16 ]
Όταν, εν έτει 2006, η τότε κυβέρνηση της Ν.Δ., διά της υπ. Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου, εισήγαγε τη βάση του 10 για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ, μες στην ιδεοληψία ότι δι’ αυτού θα φτιάξει καλύτερα πανεπιστήμια, γνώριζε πως το μέτρο είχε ταξικό πρόσημο. Και πως, εφόσον η εποχή της καπιταλιστικής ευωχίας δεν είχε παρέλθει, δώριζε πελατεία στους σχολάρχες - εμπόρους κάθε λογής, περίπου 60.000 νέους –τόσοι έμειναν τότε εκτός των δημόσιων πανεπιστημίων. Ποιος λίγο, ποιος πολύ, τω καιρώ εκείνω, είχε να καταβάλει το αντίτιμο των ιδιωτικών, αμφίβολης ποιότητας, σπουδών. Κατόπιν, η ίδια κυβέρνηση, με την ίδια υπουργό, προσπάθησε, τάχατε, να καθαρίσει την κόπρο από τις αυλές των εμπόρων με έναν άλλο νόμο. Ο οποίος ουδέποτε εφαρμόστηκε.
Η μικρή αυτή ιστορία, στην μεγάλη ιστορία του καπιταλισμού, δεν θα έπρεπε να εντυπωσιάζει. Ακολουθεί την πασίγνωστη συνταγή του χαϊδολογήματος του ιδιωτικού κεφαλαίου απ’ όπου κι αν προέρχεται και σε ό,τι κι αν επενδύει: διαφυλάσσουμε πρωτίστως το αζημίωτο, τουτέστιν το υπερκέδρος, και νομοθετούμε, δευτερευόντως, για μια κάποια κάθαρση, μοναχά όμως για τα μάτια. Οι δε πολίτες – πελάτες δεν είναι παρά μιας χρήσης προϊόντα.
Το ενδιαφέρον της ιστορίας μας με τούτα ακριβώς τα συστημικά υποζύγια έχει να κάνει και με τη συνείδησή τους: είναι κοινός τόπος πως οι καπιταλιστικές κοινωνίες επενδύουν όχι στις συλλογικότητες αλλά στα πρόσωπα όπως επίσης και ότι η ατομική ευζωία, με το «όλο και περισσότερα προϊόντα», έγινε το μέσο εκμαυλισμού των πολιτών. Όσο δε ο ιμπεριαλισμός της ευζωίας γινόταν επιθετικότερος, τόσο το ενδιαφέρον για τον Άλλον έμπαινε στην άκρη. Ο ιδιώτης που προέκυψε από την κρίση του συστήματος, όσο κι αν ενίοτε παρουσιάζεται αλληλέγγυος σε πεινώντες και διψώντες, εύκολα στρέφεται εναντίον του αδελφού του του ελάχιστου. Οι αλλοτριωμένες συνειδήσεις, ευεπίφορες στον κοινωνικό αυτοματισμό, λησμονούν τον άνθρωπο ως τέτοιον. Η σκιά του οντολογικού εαυτού τους απαιτεί εδώ και τώρα εκδίκηση για την κατ’ άτομο δυστυχία. Τιμωρούνται οι ένοχοι; Όχι, το συνηθέστερο. Η μήνι πέφτει στο κεφάλι του εύκολου θύματος. Οργανωμένο κράτος αλλά και κυρίαρχος λαός στρέφονται ομοιότροπα εναντίον του αδύναμου κρίκου.
Ξαναγυρίζοντας στη μικρή ιστορία με τα παράτυπα πτυχία, ο πτωχευμένος Έλλην δεν μπαίνει στον κόπο να αναζητήσει, και να τιμωρήσει, τους όντως υπεύθυνους. Ζητεί επί πίνακι την κεφαλήν του γείτονα.
Έτσι, με περισσή σπουδή, καταπίνοντας αμάσητη τη δήθεν πληροφορία, περίπου 24.000 πολίτες, αριστεροί τε και δεξιοί, ψηφίζουν στο avaaz.org «για να απολυθούν οι 2.500 πλαστογράφοι». Ποιος ωφελείται από όλα τούτα; Μα, προφανώς, οι υπεράνω των νόμων αστοί κατεργάρηδες, που δεν έχουν ανάγκη ούτε από παράτυπο πτυχίο ούτε, φυσικά, από μια θεσούλα οπουδήποτε.
/secure.avaaz.org/el/petition/Elliniki_kyvernisi_Ypoyrgeio_paideias_Na_apolythoyn_kai_na_diohthoyn_poinika_oi_2500_
plastografoi_toy_Dimosioy/?sJrHKeb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου