Ο ποιητής Αντώνης Μπουντούρης δεν είναι άγνωστος στους αναγνώστες και τους φίλους του περιοδικού Ατέχνως, εφόσον έχουν ξαναδημοσιευθεί ποιήματα του, με κοινωνικό κι ιστορικό περιεχόμενο. Αλλά νομίζω πως αξίζει από την πλευρά μας ένα μικρό σχόλιο για την ποίηση του μαζί με τα νέα ποιήματα που δημοσιεύουμε σήμερα, κάτω από τον γενικό τίτλο «Εμφύλιος εσωτερικού».
Η ιστορία κατέχει βασικό ρόλο στην ποίηση του Αντώνη Μπουντούρη, αποτελεί συστατικό στοιχείο της, όπου οι απλοί άνθρωποι πρωταγωνιστούν, είτε ως νικητές, είτε ως ηττημένοι. Για να επιτελέσουν το μεγάλο έργο, το ύψιστο καθήκον, να προστατέψουν την πατρίδα ή την ζωή τους (και όχι μόνο). Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο ποίημα του Οι Άλλοι (αφιερωμένο στον ποιητή κι αγωνιστή Φώτη Αγγουλέ)
[…]
Αφήναν πάντα το παραγώνι του χειμώνα
πότε κλαδεμένοι-πότε ορθοί
και πότε κρεμασμένοι.
Όλοι αφανείς.
Που αθέατα εσώζαν
Τη μία και μοναδική Τιμή
πούχει αυτή η Πατρίδα.
Η ποίησή του αποτελεί μια αποκάλυψη για τον αναγνώστη με τη δωρικότητα και τη λιτότητα που τη διακρίνει, στέλνοντας αυστηρά και ευαίσθητα μηνύματα σε κάθε παραλήπτη ό,τι κανείς δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος από σκέψεις, ιδέες και γεγονότα και πως όλοι πρέπει να λάβουμε θέση απέναντι στα προβλήματα.
Εμφύλιος Πόλεμος, 1948. Ελαιογραφία Ν. Εγγονόπουλου
Οι ποιητικές καταγραφές του Αντώνη Μπουντούρη μπορούμε να πούμε πως έρχονται από το μέλλον, αν και τα θέματα τους βασίζονται κι εδράζονται, στην διαχείριση του ιστορικού και κοινωνικού παρελθόντος, της μνήμης και άλλων πολλών. Αλλά καταφέρνουν με αυτό τον τρόπο να είναι διαχρονικές και επίκαιρες για πολλές γενιές. Η ομάδα του Ατέχνως χαίρεται που έχει φιλοξενήσει ποίησή του μέσα από τις σελίδες της και ευελπιστεί σε πολλά περισσότερα.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ
Αν κατάλαβα καλά
ο Ίσκιος εκυρτώθη πάλι
βαρύς από αναβολές, διλήμματα και λύπες.
Τη τάφρο με τα κόκκαλα που χάσκει εντός σου
δε λες να τη διαβείς.
Κι όλο γέρνεις για να δείς.
υπόδητες ιδέες ισορροπούν με βία σ
το παλιό σπίτι με τους εκτελεσμένους.
Σαν αποτοίχισες το αίμα
ίσιωσες με ταραχή τη πλάτη.
Άλογο σε τροχασμό
όταν διστάζει να καλπάσει.
ΣΕ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ
Αυτοί που ρίχνουν στο πηγάδι
αρμαθιές φωνές
ζεσταίνονται απ τον αντίλαλο της ουτοπίας.
Οι άλλοι που δε γύμνωσαν το μέταλλό τους
δε βούλιαξαν ποτέ τα πέλματά τους
κουκούτσια φτύνουν χαιρέκακα απ τα μπαλκόνια.
Οι κοντινοί αναρωτιούνται
τι θ απογίνουμε με τόσους σκλάβους.
Τώρα που γεμίζει η όχθη λείψανα
κι ανεβαίνει η στάθμη του νερού…
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ…
Λογοβροντές και κεραυνοί από τα περασμένα.
Παλιοί Ληστές και Ήρωες
Ταχυδακτυλουργοί.
Στα χνάρια που πισωπατάς
Πρωτοκαπεταναίοι
Λάδι για το καντήλι τους κι αν είναι μπορετό
λίγη ρακή ζητούν.
ΣΚΙΑ ΠΟΥ ΣΑΛΕΥΕΙ
Να βρεθεί πλαταγιασμένη μια Ιδέα
που να μπορεί να κατοικηθεί
ώστε
ν ακροβολιστούμε γύρω της με προσδοκία
τώρα που
σκιά αφίδας πλησιάζει.
Μες στα φατνώματα των προπατόρων
και τα καλπάκια των καπεταναίων
τεντώνεται το χέρι σε στάση προσμονής.
Το σώμα σε στάση προσευχής.
Ξανοίγεται νωπό το θυμίαμα
Χτυπάει τη μνήμη στη λεπτή της καρωτίδα.
Ο χρόνος είναι στ αλήθεια λιγοστός
Για μάς τους κλαδεμένους
αλλά Ορθόπλωρα στημένους.
ΤΡΟΠ
Μίλα μου αργά
Τύλιγε απαλά τα λόγια
γύρω απ τους καρπούς μου.
Για μένα ο τρόπος
υπήρξε πάντοτε ο Τόπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου