Σκίτσο του Κώστα Γρηγοριάδη
Εχει δίκιο ο Βαρουφάκης: Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι οι δύο όψεις του ίδιου ανάλγητου νομίσματος. Είναι η «φιλοσοφία» του δυτικού νεωτερικού πολιτισμού, ο πυρήνας του οποίου έχει προσβληθεί από δύο καινούργια φρούτα (που είναι πολύ παλιά, ας όψεται ο ορθός λόγος): λησμονιά της κοινωνικής δικαιοσύνης και τυφλή υποταγή στην εκάστοτε κυρίαρχη δύναμη.
Αυτό σημαίνει ότι έχουμε επιστρέψει, παρά τα όσα -πομπωδώς- αντίθετα λέγονται, σε μια ανόητη και επικίνδυνη πίστη στις φυσικές δυνάμεις· όποιος είναι πιο ισχυρός επικρατεί· όλα τα άλλα ουδένα ενδιαφέρουν! Για τους ισχυρούς δεν υπάρχουν νόμοι, κανόνες, όρια που η κοινωνία αναγκάστηκε να επινοήσει ακριβώς για να αποτρέψει τη φυσική δύναμη.
Τα θεμελιώδη όρια της ίδιας της κοινωνίας, που απορρέουν από τους στόχους που η ίδια οριοθετεί, έχουν καταπατηθεί βάναυσα και αυτό το γνωρίζουν καλά και οι κυβερνώντες και οι κυβερνώμενοι· άριστοι γνώστες και οι δύο. Γι’ αυτό και δεν κουνιέται φύλλο.
Η ιδέα της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης μόνο γέλωτα προκαλεί στους ισχυρούς οι οποίοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, έχουν μεταλλαχθεί σε όντα χωρίς ψυχή και πνεύμα. Πώς αλλιώς όταν όλα τα μετράνε με κριτήριο και γνώμονα την ισχύ του κάθε κράτους, οργανισμού, πολυεθνικής και τα συναφή (τράπεζες, χρηματιστήρια...);
Εχει λοιπόν δίκιο ο Βαρουφάκης, αλλά μήπως άργησε και αυτός να το συνειδητοποιήσει, βασισμένος ίσως στην επιστημονική του ιδιαιτερότητα; Πού πήγε ξυπόλυτος στ’ αγκάθια τόσους μήνες; Τι ακριβώς διαπραγματεύτηκε;
Δεν ήξερε τότε; Εμαθε (και σωστά μιλάει) τώρα στ’ απότρυγα; Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν υπάρχει πνευματικός κόσμος - αυτό, όμως, πρέπει να το κατανοήσουμε άπαντες, ειδικά όσοι κρατάνε τα ηνία των χωρών τους αλλά και τις τύχες των πολιτών τους.
Δεν είναι δύσκολη η κατανόηση αυτών των οχληρών πράγματι διαπιστώσεων. Η αλαζονεία ΔΝΤ και Επιτροπής κραυγάζει, επιδεικνύεται ασύστολα αφού έτσι έχουν τα πράγματα - και βουλώστε το αν θέλετε να επιζήσετε· και θα ζήσετε με ψίχουλα, τέλος.
Εάν δεν επιβληθούν περιορισμοί (αλλά πότε και από ποιους;) στην κυριαρχία της δύναμης, οι ανθρώπινες σχέσεις όλο και θα εκφυλίζονται και οι άνθρωποι θα εθιζόμαστε στον συμβιβασμό και την υποτέλεια, ανεξάρτητα αν είμαστε άνεργοι, μικρομεσαίοι ή ανήκουμε σε ανώτερα και ανώτατα κοινωνικά στρώματα.
Θα πείτε, πάντα οι φτωχοί την πληρώνουμε αφού οι ελίτ δεν έχουν πατρίδες. Εντάξει, δεν έχουν πατρίδες, μανάδες και παιδιά όμως που διαβιούν σε συνθήκες ξένης κατοχής δεν έχουν; Τόση διάβρωση, τόσος κυνισμός, τόση απανθρωποποίηση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου