Οι πανελλαδικές και η (αυτ)απάτη του ιδιωτικού

[ Κατέ Καζάντη /ARti news / 13.04.16 ]

To φαινόμενο παγκοίνως γνωστό επί σειρά ετών, ίσως ίσως και δεκαετιών, δεν εκπλήσσει κανέναν: δυο τρεις βδομάδες πριν από τις πανελλαδικές –ή όπως αλλιώς λέγονται- εξετάσεις για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ, οι σχολικές αίθουσες αδειάζουν από τους μαθητές της Γ’ Λυκείου, οι οποίοι συνωστίζονται στις αυλές των σχολαρχών – φροντιστών. Η δημόσια φοίτηση αντικαθίσταται, απολύτως φυσικά, από την ιδιωτική, δίχως κανείς να ενοχλείται. Όλα υπακούουν σε μια κανονικότητα διαμορφωμένη από καιρό.

Οι ιδεολογικές αυταπάτες που ο υπαρκτός καπιταλισμός επιβάλλει, μαζί με τις περιορισμένες ελευθερίες, μοιάζουν ακατανίκητες. Ούτε καν η κοινωνικοποίηση της φτώχειας υποβοήθησε στην ανατροπή τους, αφού, ακόμα κι αν το βαλάντιο κονταίνει, η εμμονή στις επί χρήμασι παροχές παραμένει. Η, άνωθεν εντέχνως καλλιεργούμενη, διάρρηξη των σχέσεων εμπιστοσύνης, με το δημόσιο αγαθό είναι οριζόντια, κάθετη, διαγώνια κ.ο.κ. Ξεκινά από τους ενηλίκους, που σπρώχνονται σε άτυπες ενδοταξικές διαμάχες –κοινωνικός αυτοματισμός- και καταλήγει στη διαμόρφωση της συνείδησης και των νεότερων γενιών. Πλείστοι όσοι των γονέων, ροκανίζουν, από κούνιας του παιδιού, τη σχέση εκπαιδευτικού – μαθητή, επιτρέποντας ανεπίτρεπτα, αξιώνοντας ανεκδιήγητα. Έτσι, η σύγκρουση διαιωνίζεται.
Οι φτωχοποιημένες μεσο-μικροαστικές τάξεις, που κατά τις εποχές των παχιών αγελάδων βίωναν την  παρωδία της αταξικής κοινωνίας, χρυσοπληρώνοντας τα φύκια της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», ενσωματώνουν στην κουλτούρα τους την επιβαλλόμενη αποστροφή προς το δημόσιο και τους φυσικούς φορείς τους. Και δεν την αποβάλλουν, ούτε όταν το σύστημα, διά της πρωταρχικής συσσώρευσης, επιδεικνύει το πιο σκληρό του πρόσωπο.
Έτσι, η ηγεμονία του καπιταλισμού, σε διανοητικό επίπεδο, εμβολίζει και διασπά τους από κάτω: ακόμα και πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως –ή αναγνωρίζονται σαν- αριστεροί, καταφάσκουν στο πρόταγμα της απαξίωσης των δημόσιων αγαθών, υπονομεύοντας τη λειτουργία του κράτους πρόνοιας. Έτσι, ο δάσκαλος  στο δημόσιο σχολείο είναι ο αντι-προοδευτικός σελέμης, άχρηστος για τους φιλομαθείς. Αν, φυσικά, αν η μαθητιώσα νεολαία, με τις ευλογίες των γονέων, δεν του δίνει –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- την ευκαιρία να αποδείξει οτιδήποτε άλλο, τούτο ούτε καν συζητείται.
Εάν, όμως, η διέλευση της  Αριστεράς –με ή χωρίς εισαγωγικά-, από τη διακυβέρνηση, δεν δύναται, από τις συνθήκες, να αφήσει κατιτίς άλλο, η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας, και μες στη φτώχεια τους ακόμα, των δημόσιων αγαθών ανήκει στα εκ των ων ουκ άνευ. Και τούτο δεν αποτελεί, προφανώς, ηθική δικαίωση, χριστιανικού τύπου, χρήσιμη για την επουράνια ζωή, αλλά πολιτική πράξη για το εδώ και το τώρα. Η αποκατάσταση της χαμένης τιμής του εκπαιδευτικού συστήματος αφορά, με όρους στυγνού οικονομισμού, όλες τις συμβαλλόμενες πλευρές: γονείς και μαθητές, αφού θα εξοικονομήσουν τα δέοντα από όσα δίνουν στους σχολάρχες – φροντιστές, και εκπαιδευτικούς, αφού πλέον θα αποκτήσουν μαθητές με ανοιχτά αφτιά για να δουλέψουν μαζί τους.