Συγκυβερνώντας με την τρόικα

Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη

 

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος, efsyn

 

Ακουγα τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Μανιό, να μιλάει στην τηλεόραση και να αποδέχεται αβίαστα ότι η κυβέρνησή του δεν είναι ακριβώς κυβέρνηση αλλά συγκυβέρνηση.
Ο εταίρος δεν είναι το κόμμα του Καμμένου μόνο, όχι, συγκυβερνήτης είναι και η τρόικα.

Ντρέπεται μεν γι’ αυτό -ντρέπεται και στο τετράγωνο ακόμη, είπε στο πνεύμα μιας ειρωνικής αυτοκριτικής (που δεν είναι αυτοκριτική!)- αλλά ο ελληνικός λαός έδειξε εμπιστοσύνη, τρεις φορές και λοιπά, τα γνωστά.
Είναι λυπηρό για τον ίδιο και τη συγκυβέρνησή του όπως και για όλους μας, ειδικά για όσους λέγαμε -μερικοί το λέμε ακόμη- ότι είμαστε αριστεροί να γίνεται φυσιολογικά σχεδόν αποδεκτό ότι δεν υφίσταται εθνική κυριαρχία, ότι δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με τον ελεύθερο, ανεξάρτητο τρόπο, είτε ελληνικός είναι αυτός, είτε ευρωπαϊκός, είτε παγκόσμιος.
Ευτυχώς να λέμε που μιλάμε ακόμη ελληνικά και οι οδηγίες και τα μέτρα που συγκλονίζουν το πόπολο είναι στην ελληνική γλώσσα.
Ας μην επαναπαυόμαστε, ωστόσο, διότι ουδείς μπορεί να προβλέψει τι τέξεται η επιούσα, τι μας ξημερώνει, διάολε, έτσι που λέμε «ναι» σε όλα, γιατί, τι να κάνουμε, συγκυβερνάμε, δεν είμαστε κυρίαρχοι (του εαυτού μας, της ιδεολογίας μας, του εδάφους μας).
Και εκείνη η περιβόητη αξιοπρέπεια; Και αυτή θύμα της συγκυβέρνησης; Μα τότε ποιος ο λόγος να είμαστε στην εξουσία; Τι ακριβώς εξουσιάζουμε αφού δεν μπορούμε ούτε τον εαυτό μας να (καθ)ορίσουμε;
Απ’ ό,τι φαίνεται αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους συμμετέχουν στο κυβερνητικό αριστεροδεξιό -τώρα και εταιροαριστεροδέξιο- συνονθύλευμα.
Μου ‘λεγε τις προάλλες ένας σοβαρός άνθρωπος, που έχει σπουδάσει στην Εσπερία και λοιπά, σύμβουλος (δεν ξέρω τι ακριβώς συμβουλεύει) κάποιου υπουργού, ότι νιώθει τυχερός που συμμετέχει στην υπεράνθρωπη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να επαναποκτήσει η χώρα την ανεξαρτησία της και να επέλθει οικονομική τις αποκατάστασις.
Βεβαίως και τον άκουσα με προσοχή. Εύκολα διαπίστωσα ότι η συζήτηση δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Αμα νομίζεις ότι εκτελείς ιεραποστολικό έργο αλλά πράττεις άλλα από ‘κείνα που ευαγγελίζεσαι, τότε κάτι δεν πάει καλά με τη συνείδηση· μάλλον παραμυθιάζεσαι ότι θα σώσεις τη χώρα επειδή κάποτε ήσουν αριστερός (εντάξει, και ακόμη είσαι) και έχεις φτιάξει μια δική σου νοητή πραγματικότητα, ζώντας στις ψευδαισθήσεις σου (και στον φανατισμό σου;).
Με ψέγουν φίλοι διότι -λένε- δεν έχει νόημα να ασχολείσαι με τελειωμένες υποθέσεις.
Λένε ακόμη -το ‘χω ξανασημειώσει νομίζω- ότι πρέπει να χρωστάμε χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ (εμείς, οι πολύ αριστεροί, που δεν ανεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας...) επειδή μας απέδειξε ότι η εξουσία είναι αναλλοίωτη εδώ και αιώνες, ότι δεν έχει σχέση με ιδεολογίες.
Το ξέρουμε δα (Τσέζαρε Παβέζε, Το επιτήδευμα της ζωής) ότι «πρώτα υπηρετούσε η εξουσία τις ιδεολογίες, τώρα οι ιδεολογίες υπηρετούν την εξουσία».
Η κατάσταση είναι ακόμη πιο τραγελαφική εάν αναλογιστούμε ότι πιθανόν όλες οι ιδεολογίες έχουν πλέον συμπηχθεί - και άντε να βρεθεί άκρη.
Μεταξύ του φανατικού ιδεολόγου και του ρομαντικού αμφισβητία προτιμάμε, σαφώς, σαφέστατα, τον δεύτερο. Ναι, αλλά η εναλλακτική πρότασις; Πού ‘ν’ την;