Εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας…

Γράφει οΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ

Οι άνθρωποι που σώζουν λόγο καλό για τους άλλους έχουν μέσα τους περίσσευμα καρδίας, θησαυρό αδαπάνητο, λευκό αγιότητας. «Εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα ομιλεί». Σπέρνουν σπόρο καλό σε άλλα λιβάδια γης αγαθής δρέποντας καρπόν εκατονταπλασίονα, προσεγγίζοντας μιαν άλλη ζωή ομορφιάς, μια καινούρια αίσθηση ύπαρξης. Δεν ζητούν απ' τον συνάνθρωπο το άφταστο της τελειότητας, αλλά δωρίζουν χαμόγελα καλής πρόθεσης που συχνά γίνονται φτερά αγγέλου.
Έτσι μάλλον προετοιμάζεται η οδός προς παράδεισον, ήρθαν όμως δίσεκτες εποχές και άνθρωποι δύστροποι και ο καλός λόγος φιμώθηκε, ενώ περίσσεψε η διαρκής ταραχή και κριτική και αμφισβήτηση. Σαν να έπρεπε να ζούμε διαρκώς με ενοχές, μετρήσεις και ελέγχους και όχι με τη βεβαιότητα ότι κάπου μπορούμε να τα καταφέρουμε και να κάνουμε τη μέρα μας να ευχαριστηθεί και να γελάσει κι ένα ελάχιστο λουλουδάκι ν’ ανθίσει για χάρη μας. Κάθε τι που κάνει κανείς γίνεται γεφύρι για να περάσουν κι άλλοι μέχρι να ‘ρθει κοντύτερα ο ουρανός.

Και είναι αυτό που πάντα με εντυπωσιάζει, αυτή η χωρητικότητα της καρδιάς, η άπλα της δικής σου καρδιάς, η ετοιμότητά της να δεχθεί την προσπάθεια του άλλου ανθρώπου, η τόλμη να την επαινέσει. Σπάνια και δύσκολα έγιναν όλα, γιατί κάποιο πνεύμα όχι τόσο ευρύχωρο, κάτι σαν ψυχή Προκρούστη, ή τέρας με κεφάλια πολλά και χέρια εκατό, θέλησαν να μας στενέψουν να τους μοιάσουμε, επιχείρησαν να μας κάνουν όλους άσχημους, να μη λέμε καλημέρα, να μην επικοινωνούμε, να μη χαιρόμαστε, να μην απαντούμε, να μην αγαπούμε, να μην ενδιαφερόμαστε. Να μην μιλούμε λες και η χαρά μας για τη χαρά του άλλου ήταν να μας λιγοστέψει και όχι να μας ανεβάσει σε δυσθεώρητα ύψη, λες και το χαμόγελο ήταν να μας πλήξει και όχι να ενθαρρύνει αγγέλους να φτεροκοπούν δίπλα μας.

Μου αρέσει!

Σχολιάστε

Κοινοποιήστε