[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /ARti news / 23.05.16 ]
Προς τι η έκπληξη από την άνοδο της ακροδεξιάς στην Αυστρία και στην Κύπρο; Μήπως το δίκτυο του ευρωπαϊκού νέο-φασισμού δεν στηρίζει και δεν στηρίζεται από την αυταρχική ολιγαρχία της Ευρώπης; Είναι πασίδηλο ότι τα ακροδεξιά καθεστώτα στις χώρες της μεσευρώπης και του βορρά υποστηρίζονται από την ηγεσία του Βερολίνου. Το ίδιο ισχύει για τις ΗΠΑ που υποστηρίζουν δικτατορίες, ενώ καταδικάζουν προοδευτικά καθεστώτα όπως αυτά του Εκουαδόρ, της Βολιβίας κ.ά. Αλλά επιβεβαιώνονται και εκείνοι που επισημαίνουν ότι οι αναπτυγμένες χώρες έχουν εισέλθει ήδη σε μια προ-φασιστική κοινωνική κατάσταση. Ο φασισμός εγγράφεται, πλέον, στην «καρδιά» των αναπτυγμένων κοινωνιών. Γιατί για να λειτουργήσει ο νεοφιλελεύθερος «ανταγωνισμός» χωρίς τριβές απαιτείται η απάλειψη της προσωπικότητας των εργαζομένων, χρειάζεται η εξαχρείωσή τους, η «ψυχολογική αθλιότητα της μάζας», όπως έγραφε ο Χένρι Μίλερ από το 1940. Το «όραμα» της απελευθέρωσης του κεφαλαίου από την εργασία εξαπλώνεται παντού μέσω της νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης, του αυταρχισμού και της αφήγησης της ψηφιακής επανάστασης.
Για να νομιμοποιηθεί ο αυταρχισμός και ο νεοφασισμός είναι αναγκαία η επιβολή στην κουλτούρα των ευρωπαϊκών λαών ο ρατσισμός, η ισλαμοφοβία και εν γένει η ανασφάλεια, στο έδαφος της οποίας θα φυτρώσει ο «εμφύλιος των κάτω». Αλλά εδώ πρέπει να σημειώσουμε και την υπεροχή της ακροδεξιάς ρητορικής έναντι εκείνης της Αριστεράς, καθώς η πρώτη επιβάλλει τη δική της σαφή πολιτισμική, ρατσιστική εξήγηση (για την κρίση φταίνε οι «κακοί» από την φυλετική τους κούνια μετανάστες), ενώ η δεύτερη αδυνατεί να αντιπαραθέσει τη δική της πολιτική εξήγηση, να αποκαλύψει το ρόλο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και να πείσει ότι υπάρχει ζωή έξω από το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πλανητικής μαφίας, και, κυρίως, να αντιμετωπίσει το σημερινό νέο-φασιστικό φαινόμενο ως ανεστραμμένο είδωλο και λειτουργικό παρακολούθημα του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Να καταδείξει, δηλαδή, ότι οι σημερινοί νεοφιλελεύθεροι δήθεν αντι-φασίστες είναι στην ουσία φασίστες, όταν δεν διστάζουν να στείλουν κόσμο και κοσμάκη στον Καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης, στο συμβολικό θάνατο για χάρη εκείνου του ειδωλολατρικού ξόανου που λέγεται Κέρδος και το οποίο πίνει το νέκταρ από τα κρανία των δολοφονημένων. Ότι υποκρίνονται, όταν, τάχα, ανησυχούν για την άνοδο της Marine Le Pen στη Γαλλία, του Nigel Farage στο Ηνωμένο Βασίλειο, του κινήματος Jobbik στην Ουγγαρία, των Ολλανδών και των Αυστριακών φασιστών, της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, όπως συνεργάζονται με τους νεοναζί εγκληματίες της Ουκρανίας ή τους φασίστες της Ουγγαρίας και της Πολωνίας. Η υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ (άσχετα αν υπήρχε ή όχι εναλλακτική) επιτείνει την υπεροχή του νεοφιλελευθερισμού ως μονόδρομου, ενισχύοντας τον νέο-φασισμό, καθώς πλήττε την αριστερή εναλλακτική.
Η έκπληξη, συνεπώς, για την Αυστρία ή την Κύπρο (κι εκεί η αποτυχία του ΑΚΕΛ) δείχνει την έλλειψη πληροφόρησης ή απλώς στρουθοκαμηλισμό. Γιατί από το 2010, το ακροδεξιό FPÖ στην Αυστρία είχε ως υποψήφια στις προεδρικές εκλογές την Barbara Rosenkranz, η οποία είχε εμφανιστεί μιλώντας πολλές φορές υπέρ του ναζισμού. Απλώς τώρα επέλεξαν μια πιο επικοινωνιακή προσωπικότητα, τον Norbert Hofer, έναν 45χρονο χαμογελαστό αεροναυπηγό, γόνο μιας μεσοαστικής οικογένειας από το καταθλιπτικό Μπούργκενλαν, μιας περιοχής στα σύνορα της Αυστρίας με την Ουγγαρία, και οπαδό της Μάργκαρετ Θάτσερ. Με αυτό το νέο πρόσωπο, άγνωστο στο ευρύ κοινό, το ακροδεξιό μόρφωμα αποκτά μια επίφαση σοβαρότητας και ηπιότητας, που έχασε τις εκλογές από τις επιστολικές ψήφους.
Πολλοί, όμως, πιστεύουν ότι ο Norbert Hofer είναι στην πραγματικότητα μια μαριονέτα του 46χρονου Heinz-Christian Strache, ο οποίος διαδέχτηκε τον Jorg Haider ως επικεφαλής του FPÖ το 2005. Ο Norbert Hofer είναι γνωστό πως ήταν σύμβουλος του Strache. Ο τελευταίος δεν επιθυμεί τη θέση του προέδρου καθώς δεν έχει αυξημένες εξουσίες (παρότι είναι αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, διορίζει και παύει την κυβέρνηση). Γι΄ αυτό έχει ως στόχο την εκτελεστική εξουσία, δηλαδή την καγκελαρία, εφόσον γίνουν πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο.
Ο Heinz-Christian Strache, ήταν αυτός που διαμόρφωσε το πρόγραμμα του κόμματος το 2011, που περιλαμβάνει ένα λαϊκίστικο λόγο κατά της συνεχούς μείωσης της αγοραστικής δύναμης, κατά της ΕΕ, και πάνω απ’ όλα εναντίον του Ισλάμ και των προσφύγων.
Αλλά πέραν των παραπάνω εκείνο που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι, σήμερα, το FPÖ έχει πλέον απενεργοποιήσει τον πανγερμανισμό (Pangermanism) από τον πολιτικό του λόγο. Είναι γνωστό ότι, όπως εξάλλου πολλά στελέχη του κόμματος, ο Herbert Hofer ήταν μέλος ως φοιτητής ενός συλλόγου, που ήθελε την Αυστρία αναπόσπαστο μέρος της Μεγάλης Γερμανίας.
Να, λοιπόν, με τι θα αντικατασταθεί η… κακή ΕΕ. Ή καλύτερα, να ποια θα είναι η εξέλιξή της: Η Μεγάλη Γερμανία. Θυμάται κανείς το όραμα της Μέρκελ για μία «γερμανική Ευρώπη» χωρίς την προβολή ιδεολογικών προταγμάτων που θα αναμόχλευαν το παρελθόν και θα αποκάλυπταν το μέγεθος του σχεδίου για ένα Δ΄ Ράιχ; «Το σχέδιο θα έρθει ‘’σαν τον κλέφτη τη νύχτα’’», σημειώνει η καθηγήτρια Γκέρτρουντ Χέλερ, στέλεχος διαφόρων ομίλων και της Deutsche Bank, στο βιβλίο της για την Α. Μέρκελ που φέρει τον τίτλο «Η Νονά»(εκδ. Λιβάνης)!
Πάντως, όπως λέει και ο καθηγητής Ρίτσαρντ Έβανς, «τα κόμματα της σύγχρονης ακροδεξιάς δεν διατηρούν ενεργούς δεσμούς με τον ναζισμό. Έχουν, όμως, αναπτυχθεί στην Ευρώπη αυταρχικά καθεστώτα (Ουγγαρία και Πολωνία) με στρατοκρατική και εθνικιστική νοοτροπία, που διώκουν την ελευθερία του Τύπου. Παράλληλα βρισκόμαστε μπροστά σε μια ραγδαία εξάπλωση της Ακροδεξιάς…».
Φαίνεται πως αν κατά το μεσοπόλεμο ήταν οι Εβραίοι αυτοί στους οποίους θα προβάλλονταν η αποτυχία του καπιταλιστικού συστήματος. Σήμερα το ρόλο αυτό θα τον επωμιστούν οι μετανάστες και οι μουσουλμάνοι.
«Οι μετανάστες φέρνουν στη χώρα μας παράσιτα και προτώζωα» δήλωσε πρόσφατα ένας ηγέτης χώρας της μεσευρώπης, θυμίζοντας περισσότερο σχιζοφρενή τηλε-ευαγγελιστή παρά πολιτικό. Στην Τσεχία το δρόμο του αντι-προσφυγικού παροξυσμού χαράσσει ο ίδιος ο πρόεδρος της χώρας Μίλος Ζέμαν, ο οποίος θεωρεί ότι οι ροές προσφύγων και μεταναστών εντάσσονται σε ένα οργανωμένο σχέδιο κατάληψης της Ευρώπης. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα μέλη του φασιστικού Λαϊκού Κόμματος της Εσθονίας (EKRE) που πραγματοποιούν συχνά λαμπαδηδρομίες κάνοντας τους δρόμους του Ταλίν να θυμίζουν τις χιτλερικές πορείες στη Νυρεμβέργη του 1933.
Στη Δανία, τη χώρα που επανέφερε με τον χειρότερο τρόπο τη μνήμη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ζητώντας την κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των προσφύγων, ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό μετατοπίστηκε βίαια προς τα δεξιά. Το ακροεξιό Λαϊκό Κόμμα εκτινάχθηκε στο 21,1% στις εκλογές του Ιουνίου του 2015 και παρά το γεγονός ότι δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση έχει μετατραπεί σε ρυθμιστή.
«Η ακροδεξιά μετατόπιση του ευρωπαϊκού βορρά κάνει φαινομενικά την πολιτική της καγκελαρίου Μέρκελ να μοιάζει με ανθρωπιστικό παράδεισο για τους πρόσφυγες», σημειώνουν αναλυτές. Στην πραγματικότητα ο διάλογος στη Γερμανία έχει περιοριστεί πλέον ανάμεσα στην άκρα Δεξιά που θέλει να κλείσει τα σύνορα της Γερμανίας στους πρόσφυγες και την Δεξιά που θέλει να κλείσει τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης. Περιορίζεται δηλαδή στις αποχρώσεις.
Οι μετανάστες χρησιμοποιούνται παντού ως το ανοίκειο, το ξένο που δήθεν απειλεί πραγματικά και πολιτιστικά. Στο επίπεδο της πραγματικότητας απειλεί τους «κάτω», καταλαμβάνοντας θέσεις εργασίας, αλλά συμφέρει τους «πάνω», που εκμεταλλεύονται τη φθηνή εργασία των μεταναστών και συγχρόνως «σπάνε» τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Όμως, στο ιδεολογικό και πιο συγκεκριμένα στο πολιτιστικό επίπεδο οι νέοι μετανάστες ως «ξένοι» απειλούν και τους «κάτω» και τους «πάνω» (ως φορείς μιας διαφορετικής κουλτούρας από την κυρίαρχη). Συνεπώς, οι νέοι μετανάστες «απειλούν» τόσο τους «πάνω» όσο και τους «κάτω» και, άρα, η απειλή ενώνει τα δύο ετερόκλητα ταξικά συστήματα. Οι μετανάστες θα γίνουν ο μεγάλος Άλλος, ο εχθρός που θα συνέξει μέσω του ρατσισμού και του νέο-φασισμού τις διαλυμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Κι αυτό ακόμα κι αν οι «κάτω» των κοινωνιών αυτών λιμοκτονούν. Μάλιστα, οι πιο φανατικοί ρατσιστές και νεοφασίστες θα προέρχονται από τους «κάτω», καθώς στο μίσος θα βρουν έναν τρόπο να υπάρχουν. Ακόμα και σκοτώνοντας. Όπως ο φασίστας Ρουπακιάς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου