Συντάκτης: Λίγο το κέφι και το μεράκι, λίγο η προσφορά του διπλανού, κάτι το πάθος να ομορφύνει και να γλυκάνει ο χώρος που κινούμαστε καθημερινά, μπορεί να διαμορφώσουν άλλη ματιά στην καθημερινότητα. Είπαμε: δημιουργία ή θάνατος.
Ας πάψουμε -λένε- ν’ αναρωτιόμαστε για το τι ή ποιος έφταιξε και επήλθε τέτοια μετάλλαξη στον μέσο Ελληνα, όχι μόνο στις κοινωνικές σχέσεις, αλλά και στην ίδια τη συμπεριφορά, στα συναισθήματα, στην οικογένεια, παντού... Και αυτό γιατί πολλά και πολλοί φταίνε για τούτη τη μετάλλαξη.
Να μην ενδιαφερόμαστε δηλαδή για τη ρίζα του κακού ή να κρύβουμε το κακό κάτω από το χαλί. Ετσι όμως δεν κάνουμε χωριό, απλώς αλλάζουμε πλευρό στην ευνήν του νηδύμου μας (στο κρεβάτι της γλυκιάς νάρκωσης).
Καλό είναι βεβαίως να προσπαθεί κάποιος να βρει νόημα μέσα στη γενική ασφυξία, να βρει πόρους (περάσματα) που πιθανώς θα σώσουν τον ίδιο πνευματικά και που ίσως τον οδηγήσουν σε νέες λεωφόρους διαβίωσης στις οποίες παρελαύνουν: η λιτότητα (ολιγάρκεια), η σύνεση, η ευθυμία και η ευφροσύνη. Απουσιάζουν απ’ αυτήν την παρέλαση η ύβρις και η οίησις, το μίσος και ο φανατισμός κ.ά.
Δεν ξαναζωντανεύει η παιδική ηλικία -πώς θ’ αλλάζαμε τη θνητότητα;- μπορούν όμως να ανακληθούν οι γειτονιές των παιδικών χρόνων (η ζωή· οι χαρές και το ατελείωτο παιχνίδι, οι τρυφεροί ανταγωνισμοί που όμως αποδεικνύεται στο μέλλον ότι και τότε υπέφωσκε η σκληρότητα και η μανία της πρωτιάς· τι γήινο κουσούρι και τούτο).
Αλλά κι αυτό απαιτεί σταθερότητα και αποφασιστικότητα, παραίτηση από τον κώδικα των καταναλωτικών και εγωιστικών αξιών. Μετά ίσως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για δημιουργία ή θάνατο... Κομμάτι δύσκολα όλα τούτα με τέτοιον ορθολογισμό και φανατισμό γύρω μας και -κυρίως- με τέτοια ανασφάλεια.
Δεν φτάνει που εμείς οι πάσχοντες νιώθουμε ούτως ή άλλως την ανασφάλεια (της ανεργίας, της επιβίωσης και λοιπά) έχουμε και την ανασφάλεια των κυβερνώντων που βλέπουν παντού εχθρούς και διαβολείς, υποβλέποντες και εποφθαλμιώντες τη θεσούλα τους. Αντε να βρεθεί σημείο επαφής μέσα σ’ ένα τέτοιο εχθρικό κλίμα.
Γι’ αυτό λέμε: δημιουργία, όσο είναι εφικτό, και δεν πάει να νιώθουν ανασφαλείς ή να αυτοχειροκροτούνται οι φτωχοί· αυτοί δεν μπορούν να κοιμηθούν. (Αλλά τέτοιες αγρυπνίες είχαν όλοι οι τύραννοι από τα πολύ παλιά χρόνια -δεν τους φταίει κανείς, η εξουσιομανία τους τα φταίει.)
Σθένος χρειάζεται· οι άνθρωποι είναι εκεί έξω, όπως και ο δημόσιος χώρος, όπως και ο λόγος, και η τέχνη, και η σπορά, το θέρος, το άρμεγμα των αμνοεριφίων, η θάλασσα, το Πανεπιστήμιο. (Αυτό το τελευταίο, πού το πάτε;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου