Εορτή για τα πανηγύρια

Ο Στάθης στον eniko

Λάμπει, όσον οι ημέρες, κατάκορφα στο στερέωμα η κυρία Ραχήλ Μακρή. Χθες αποφάνθηκε ότι η Βουλή είναι «οίκος ανοχής», ρισκάροντας να της απαντήσει κάποιος ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον χωρίς την παρουσία της ίδιας ή όποιου άλλου αμολάει φασίζοντα, αντικοινοβουλευτικά και σεξιστικά σχόλια
εναντίον του ενός από τους τρεις πυλώνες του πολιτεύματος, σε μια περίοδο μάλιστα που το πολίτευμα δυσπραγεί, ευρισκόμενο υπό Καθεστώς Εντολής (του Βερολίνου), που το Σύνταγμα έχει υποκατασταθεί απ’ το Μνημόνιο και που στα έγκατα της κοινωνίας σαλεύουν χρυσαυγίτικα σερπετά. Η αποχή, οι ελαφρόμυαλες επιλογές (Λεβέντης), οι απολίτικες επιλογές (Ποτάμι), η υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ με κρύα καρδιά από πολλούς πολίτες, η απόρριψη (όχι της πρότασης, διότι δεν πρόλαβε να γίνει ευρέως γνωστή, αλλά της προοπτικής) της ΛΑΕ, η στασιμότητα του ΚΚΕ, σηματοδοτούν την κούραση, την αποξένωση, ακόμα και την απόρριψη που ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος νιώθει για την πολιτική, το πολίτευμα, τα κόμματα και τους πολιτικούς.

Υπάρχει ένα μούδιασμα στο εκλογικό σώμα, ό,τι κι αν ψήφισε ο καθένας. Αισθανόμαστε οι περισσότεροι «στο ίδιο έργο θεατές» με θύματα εμάς τους ίδιους,
Το φαινόμενο των ημερών (που μπορεί να προεκταθεί ως το εγγύς μέλλον) είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποίησε με τη δεξιά στροφή του τη δεξιά πολιτική και με τη σειρά του ένα μεγάλο μέρος του λαού νομιμοποίησε τη δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Διπλό το κακό.
Μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διέψευσε μόνον την «παλιά» αριστερή του ρητορική, αλλά διαψεύδει σε χρόνο ντε τε και τη «νέα» του (απολίτικη και πιασάρικη) ρητορική. Διότι μη μου πείτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεμπέρδεψε με το «παλιό» ανασύροντας από το πιο φαύλο παρελθόν το «νέο» στο πρόσωπο της κυρίας Τζάκρη;
Λίγη σημασία έχει αν η κυρία Τζάκρη ωρυόταν για τον «λαϊκιστή Τσίπρα» που μας «πάει κατευθείαν στη δραχμή», έχει όμως μεγάλη σημασία να φέρεται η Αριστερά σαν να έχει φάει λωτό, σαν «όλοι να είμαστε το ίδιο», τροφοδοτώντας έτσι την πιο επικίνδυνη γενίκευση.
Αλλά, αν η σημειολογία της δεξιάς στροφής του ΣΥΡΙΖΑ τεκμαίρεται απ’ τη ρητορική του (ακούς πλέον πολλούς πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ να λένε ό,τι έλεγαν οι δεξιοί μόλις χθες), η δεξιά στροφή στην πράξη τεκμαίρεται από το έργο του. Εως
την προηγουμένη των εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε ότι οι συντάξεις δεν θα πειραχθούν, ότι θα βρεθούν (αυτά τα καταραμένα) ισοδύναμα. Την επομένη των εκλογών και πριν να ξυπνήσει ξενύχτης απ’ τα πάνελ ο κόκορας, βγήκε στο κλαρί ο κ. Κατρούγκαλος προκειμένου να προϊδεάσει για τα επερχόμενα (αλλά προ πολλού, μνημόνιο γαρ, συμπεφωνημένα). «Μπορούμε να εγγυηθούμε τις κατώτατες και τις μεσαίες συντάξεις». Στη συνέχεια, το επόμενο βήμα (πάλι Κατρούγκαλος): «Πιθανόν να μειωθούν οι υψηλές συντάξεις». Λάου-λάου κόβεται το σαλαμάκι - κατά την ίδια επαίσχυντη τακτική της δεξιάς.
Και κατά την ίδια επαίσχυντη λογική της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, εκείνην της διαρκούς εξίσωσης προς τα κάτω. Και ποια είναι μια «υψηλή» σύνταξη κατά τον κ. Κατρούγκαλο; Οποια υπερβαίνει τα 1.000-1.500 ευρώ. Κι έτσι
η αριστερά που αυτομόλησε στη δεξιά καταφεύγει στο αισχρότερο όπλο του νεοφιλελευθερισμού, την ενεργοποίηση του «κοινωνικού αυτοματισμού» καθώς στη γλώσσα του Οργουελ αποκαλείται το «διαίρει και βασίλευε». Να καεί η σύνταξη του γείτονα, να του ψοφήσει το βίντεο και να του τα κακαρώσει η γίδα, σκέφτεται ο κακομοίρης εκείνος που θα είναι το επόμενο θύμα αυτής της πολιτικής. Λάου-λάου η σαλαμοποίηση,
μέχρι να φθάσει το μαχαίρι στο μυαλό του άμυαλου. Αλλά, αν νομίζουμε πολλοί ότι αυτή μπορεί να είναι η κατάντια μιας αριστεράς που αρνήθηκε τον εαυτό της, μας διαφεύγει ότι είναι ακόμα χειρότερη η κατάντια μιας αριστεράς που κάτι τέτοιο το θεωρεί «αναγκαίο κακό» για να συνεχίσει να μάχεται. Υπέρ τίνος; Υπέρ ποίων μάχεται, όταν μειώνει (με το καλημέρα) συντάξεις και όταν ξεπουλάει (με το καλημέρα) αεροδρόμια, λιμάνια κι ό,τι άλλο εντέλλεται;
Διότι ακόμα και τα ψέματα που λέει ο κ. Κατρούγκαλος για τον τρόπο περικοπής των συντάξεων, υποψέματα είναι εν σχέσει με τις εντολές που έχει συμφωνήσει να εκτελέσει αυτή η κυβέρνηση. Ο Υπερπρωθυπουργός πρώτα-πρώτα είναι που κανονίζει -εν προκειμένω- την ενοποίηση των συντάξεων με τις επικουρικές και την αυτόματη περικοπή κατά 10% και βάλε του «νέου» που θα αντικαταστήσει το «παλιό», για
να έρθει στη συνέχεια ο κ. Κατρούγκαλος (ή όποιος άλλος αυτού του είδους, Βρούτσης ή Χαϊκάλης) να συνεχίσει το ψαλίδισμα,
εξισώνοντας τους πάντες προς τα κάτω, αρκεί αυτοί οι πάντες να μην είναι λαμόγια, νταβατζήδες, διαπλεκόμενοι κι αεριτζήδες, αλλά να είναι εργάτες-μαλάκες, εργαζόμενοι-κορόιδα, τίμιοι άνθρωποι του μόχθου, δηλαδή ζωντόβολα. Εύγε, ω Αριστερά,
που γονάτισες για να συνεχίσεις να μάχεσαι! εναντίον των αδυνάμων, εναντίον της ιδεολογίας σου, εναντίον της ιστορίας σου. Οπως ο κ. Μπαλτάς, όταν ως Υπουργός Παιδείας αφαιρούσε απ’ τη διδακτέα ύλη της Ιστορίας τον «Επιτάφιο» του Περικλή, ας αφαιρέσει τώρα και η κυρία Σία Αναγνωστοπούλου, που πήγε στο εν λόγω υπουργείο, την Επανάσταση του 1821 - μια ιστορία γεμάτη μαύρες κηλίδες, όπως η σφαγή των Τούρκων στη Ντρομπολιτσά (ούτε ελληνικά δεν μιλούσαν τότε οι Ρωμιοί), όπως η αυθάδεια του Ρήγα να βγάζει γλώσσα στην Ιερά Συμμαχία. (Σημ.: Επ’ αυτού και ως παλαίμαχος της συζήτησης για την ασυνέχεια του ελληνικού έθνους, θλίβομαι και συμπαρίσταμαι στην κυρία Ρεπούση - μια μεγάλη αδικημένη! Αντί αυτής, να βλέπει να μεσουρανεί το ισοδύναμό της - η κυρία Σία Αναγνωστοπούλου.)
Οπως και να ’χει, συντρόφισσες και σύντροφοι, εμείς (κι ανάμεσά μας και η αφεντιά μου) ήμασταν υπεύθυνοι, όταν ο κ. Τσίπρας έλεγε στον ελληνικό λαό ότι «αν εφαρμόσουμε το μνημόνιο θα καταστραφούμε», για να
μας λέει τώρα ότι «αν δεν εφαρμόσουμε το μνημόνιο θα καταστραφούμε». Πρόκειται για κάτι πρωτοφανές! Να θέτουμε οι ίδιοι το Μήλιον Δίλημμα στον εαυτόν μας.
Και για μια τέτοια τραγωδία είμαστε όλοι οι περί τον ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο συνυπεύθυνοι. Και αυτοί που κατάλαβαν κατόπιν εορτής και εκείνοι που κάνουν ακόμα πως δεν καταλαβαίνουν...