Εμπλοκή στη συμπλοκή με τη Διαπλοκή

Ο Στάθης στον enikoΠράκτορας της Μοσάντ ο Σκορτσένυ; Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν μπορώ να αναφωνήσω το γνωστόν: γιατί δεν εκπλήσσομαι; διότι εκπλήσσομαι! Επίλεκτος μαχητής των Ες Ες ο Σκορτσένυ, μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Μουσολίνι στην Ιταλία, το 1943, μετέφερε τον φασίστα δικτάτορα από την αιχμαλωσία στην αγκαλιά του Χίτλερ. Λαϊκό ίνδαλμα made by Γκαίμπελς, αλλά και από τα ίδια του τα κατορθώματα ο Σκορτσένυ, έμεινε πιστός στον Χίτλερ ως τις τελευταίες ημέρες του στο μπούνκερ των τεράτων. Αυτόν λοιπόν τον αμετανόητον, ως το τέλος της ζωής του, αρχιναζί προσέλαβαν μισθοφόρο τα θύματα των ναζί, οι Ισραηλινοί, για να εκτελεί για λογαριασμό τους δολοφονίες άλλων ναζί, όπως στην περίπτωση ενός πυρηνικού φυσικού, που μετά τον πόλεμο δούλευε για λογαριασμό της Αιγύπτου (όπως άλλοι δούλευαν για λογαριασμό των Αμερικανών και άλλων)...

Παράξενο; Οχι! οι ναζιστικές θηριωδίες των Ισραηλινών εναντίον των Παλαιστινίων έχουν από καιρό αποκαλύψει τον δρόμο που πήραν τα πράγματα, αλλά ιστορίες όπως αυτή του Σκορτσένυ δίνουν μια αλλόκοτη παράμετρο στο αεικίνητον της ανθρώπινης τραγωδίας. Οπως και να ’χει, όλα όσα συμβαίνουν στο εκάστοτε παρόν έρχονται από τη σκουληκότρυπα της ιστορίας τους. Λόγου χάριν, η «αγαπημένη» σήμερα Βοσνία της Μέρκελ και της Δύσης προμήθευσε στον Χίτλερ δύο μεραρχίες μουσουλμάνων Βάφεν Ες Ες, όπως άλλωστε η Κροατία ή η Σλοβενία - σ’ αυτές τις χώρες τα Ες Ες ήταν από καθολικούς με την ευλογία του τότε Πάπα, όπως ορθόδοξοι ήταν οι Σέρβοι Τσέτνικοι και οι δικοί μας Αγιορείτες μοναχοί, που στο πρόσωπο του Χίτλερ είδαν έναν προστάτη, καθ’ όμοιον τρόπον που οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι είχαν δει το ίδιο στη φάτσα του Μωάμεθ του Πορθήτη, του πατέρα του και του παππού του.
Ομως, καλημέρα σας, ας έρθουμε στα δικά μας, στο βαθμό που είναι δικά μας όσα γίνονται σ’ αυτήν τη χώρα υπό τις διαταγές του Βερολίνου, των Τραπεζών και του ΔΝΤ. Η κάθαρση
ήταν ένα αίτημα της Αριστεράς με το οποίο συμφωνούσε η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού ή, για να το πω αλλιώς, η κάθαρση ήταν ένα αίτημα του ελληνικού λαού που με σθένος και ενάργεια υποστήριξε η Αριστερά. Σε όλες της τις εκδοχές.
Η κάθαρση ήταν (και είναι) αναγκαία, όχι μόνον για την απόδοση της δικαιοσύνης, αλλά και ως μια λυτρωτική πολιτική διαδικασία που θα έδινε νέες και καλύτερες παραγωγικές παραμέτρους στην οικονομία. Με ευεργετικές συνέπειες στην κοινωνία.
Η κάθαρση αφορούσε υποθέσεις όπως το άγος του Χρηματιστηρίου, τη μακροχρόνια καταλήστευση των Ασφαλιστικών Ταμείων, τις μίζες στα εξοπλιστικά, τις μίζες από μεγάλες εταιρείες προς ορισμένα κόμματα και ορισμένα πολιτικά πρόσωπα, τον τρόπο που διεξήχθησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, την υπεξαίρεση των αποταμιεύσεων από τους μικροομολογιούχους και (αν δεν μου διαφεύγει κάτι) τη διαπλοκή, τη διασύνδεση δηλαδή του κεφαλαίου (εγχώριου και εξωχώριου) με μέσα ενημέρωσης και πολιτικά κόμματα.
Η κάθαρση ήταν (και είναι) μια υπόθεση ζωτικής σημασίας για την ανόρθωση της χώρας. Είναι εκ των ων ουκ άνευ, και ως τέτοια ο ΣΥΡΙΖΑ την είχε υψώσει σημαία. Τουλάχιστον ώσπου αντί να σκίσει το μνημόνιο, έσκισε το προεκλογικό του πρόγραμμα και άρχισε τους ευφημισμούς και τις μετονομασίες - δεν έχει μείνει ψάρι στις ρηχές θάλασσες ή στα ανοιχτά πελάγη που ο αντι-ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα να μην έχει βαφτίσει σε κρέας για να το τρώνε με τέσσερα στόματα οι... θεσμοί! (Μια
ακόμα ανίερη παρένδυση, να ονομάζεις τώρα «θεσμούς» εκείνους που έλεγες δολοφόνους, ιμπεριαλιστές και αποικιοκράτες). Τους τυράννους, τους κάπο και τους γκαουλάϊτερ. Ή μήπως δεν είναι; πώς θα τους έλεγαν σήμερα οι ομιλούντες τη γλώσσα του κ. Φάμελλου; Ουρσουλίνες;
Η κάθαρση λοιπόν αυτή, όπως και η διερεύνηση για τη δημιουργία του χρέους ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ δύο βασικά προτάγματα μιας συντεταγμένης πολιτικής. Ειδικώς ο αγώνας κατά της διαπλοκής φαινόταν ότι θα είναι ανένδοτος. Και
πάντως όχι ένας αντιπερισπασμός, ένα πυροτέχνημα, ένας αντικατοπτρισμός. Οι αράδες αυτές γράφονται πριν από τη (χθεσινή πλέον) συζήτηση στη Βουλή και, αναλόγως της εξέλιξής της, θα επανέλθουμε. Ορισμένα πράγματα όμως βοούν εκ προοιμίου. Η διαπλοκή αντιμετωπίζεται με νέους νόμους και οι νέοι νόμοι με αυτόν τον σκοπό (πλην από κάτι κουτοπόνηρα σοφίσματα για τις άδειες) δεν έχουν έλθει στη Βουλή. Η διαπλοκή επίσης δεν αντιμετωπίζεται με την καταστρατήγηση της διάκρισης των εξουσιών. Ούτε διαπλοκή είναι μόνον ο κ. Ψυχάρης, με τον οποίον ο κ. Τσίπρας συγκρούεται μετά την αποτυχία της συνάντησης των γάτων.
Αγώνας κατά της διαπλοκής με τις ευλογίες της κυρίας Μέρκελ και του κ. Σουλτς δεν γίνεται. Αναδιάρθρωση, αναδόμηση, ανασχηματισμός της διαπλοκής μπορεί, υπό το άγρυπνο βλέμμα τέτοιων προστατών, να επισυμβεί, αλλά εξάρθρωση και διάλυση αυτού του καρκινώματος, όχι!
Ο κ. Τσίπρας διαπράττει μία από τις τελευταίες αμαρτίες του, φέρνει την ανάγκη για κάθαρση στη Βουλή υποταγμένη σε πρόχειρες, πρόσκαιρες και οπορτουνιστικές σκοπιμότητες. Και κατά τούτο το αίτημα για κάθαρση ξεπέφτει στο επίπεδο μιας φάρσας, όπως θα την όριζαν οι ξακουστοί αγώνες κατά της διαπλοκής που έχει δώσει ως τώρα η κυρία Τζάκρη ή ο κ. Στουρνάρας.
Μπορεί σ’ αυτήν τη Βουλή να μην παρίσταται ο αργόμισθος των Ολυμπιακών Αγώνων και επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσουκαλάς, αλλά παρίσταται ο κ. Κουρουμπλής που κυνηγούσε τον κ. Ψυχάρη από ραχούλα σε ραχούλα και δεν τον έπιανε - λαγός ο γάτος!
Δεν απέχουμε πολύ από τη μετατροπή της ανάγκης για Κάθαρση σε Υβριν. Διότι η ασέβεια στη νοημοσύνη του λαού είναι τρισχειρότερη από την αλαζονεία απέναντι στους θεούς. Μια αλαζονεία μάλιστα πτωχοπροδρομική τύπου Παππά και... Ινστιτούτου της Φλωρεντίας!
Ο λαός χειμάζεται με τρόπους ειδεχθείς, πολύ μακριά από τους μισθούς της κυρίας Κατσέλη (γνωστής Πασιονάριας του αγώνα κατά της διαπλοκής) και οι κοκορομαχίες δικομματικού τύπου στη Βουλή, μόνον αλάτι στις πληγές του προσθέτουν. Στα χέρια της Αριστεράς (έτσι όπως αυτοπροσδιορίζεται η ομάδα των υποτακτικών του Σόιμπλε) ο λαός αποξενώνεται ακόμα περισσότερο από το πολίτευμα
και την πολιτική, με τα καραγκιοζιλίκια της δεύτερης και τον εξευτελισμό του πρώτου να τον ταλανίζουν. Διότι ό,τι ιερότερο έχει μια δημοκρατία, οι θεσμοί της, έχει εκπέσει σήμερα σε μια ακόμα παρένδυση, όταν με τη λέξη αυτή έχουμε ονομάσει τα ίδια τα στρατεύματα κατοχής στη χώρα μας. Οταν θεσμούς ονομάζουμε ακριβώς αυτά τα τροϊκανά εκτρώματα που κατατρώγουν τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Ο κ. Τσίπρας έχει αποδειχθεί εξπέρ στα ψέματα (για το μνημόνιο, το χρέος, τον ΕΝΦΙΑ, την επαναφορά των μισθών και των συντάξεων, τον ΦΠΑ, τις εργασιακές σχέσεις, το αφορολόγητο, τη φορολόγηση, τις αποκρατικοποιήσεις και τόσα άλλα) - εκτός όμως από τα ψέματα, έχει αναδειχθεί και σε ζογκλέρ του άδικου λόγου. Διότι όπως θα σας διαβεβαίωναν οι κύριοι Καρανίκες που ο κ. Τσίπρας δημιουργεί κατ’ εικόναν και ομοίωσίν του, αν όχι στην Αριστερά αλλά πάντως καθ’ οδόν προς τα Σούσα της Σοσιαλδημοκρατίας, όσα σας
γράφω σήμερα ο κ. Τσίπρας δεν τα... έχει πει ποτέ! Απλώς όταν τα έλεγε, δεν τα έλεγε...