Κομμουνιστής: Μαχητής, πλατωνικός αριστοκράτης ή ολοκληρωμένη ατομικότητα

Στην  πολιτεία του ο Πλάτωνας – περισσότερο ρεαλιστής- από πολλούς παλαιούς και  οπαδούς του, μίλησε για μια τρισυπόστατη ταξική κοινωνία, στην οποία ο καθένας θα πραγματώνει αυτό που είναι: ο Φιλόσοφος την ιδέα του, ο φύλακας τα δικά του καθήκοντα, και ο παραγωγός την παραγωγή του. Θα πραγματώνει αυτό που αργότερα ο Σπινόζα θα ονομάσει conatus, δηλαδή την δύναμη να εμμένουμε στο είναι μας.

Η κοινωνία μας είναι σαφώς πιο πολύπλοκη από μια ταξική διάρθρωση καστών, σαφώς ανατολίτικης προέλευσης, ενώ η μαζική της διάρθρωση σε ένα πολιτιστικό επίπεδο, φαίνεται να ισοπεδώνει τις ταξικές διαφορές, ενώ στην πραγματικότητα τις οξύνει.  Μπορεί να μην εκφράζονται ως συγκροτημένες ταξικές δομές ανταγωνιστικές η μία με την άλλη, μόνο που αυτό δεν απαλύνει την ταξική διαφοροποίηση, την οξύνει σε ένα  απίστευτο  βαθμό. Έτσι φτάσαμε το 1% του πληθυσμού να ελέγχει το 50 του πλούτου.  Μπροστά σε αυτό το χαμό και τον οδυρμό ακόμη και  η Πολιτεία του Πλάτωνα με τον  κομμουνιστικό αριστοκρατισμό των φιλοσόφων να καθοδηγεί την πολιτεία, φαντάζει και είναι ανατρεπτικός.
Αυτός ο- πλατωνικού τύπου- κομμουνιστικός   αριστοκρατισμός ήταν που θα καθοδηγούσε το Λενινιστικό  κόμμα νέου τύπου ή τα συστήματα που γεννήθηκαν από τις σοσιαλιστικές,  αντικαπιταλιστικές και αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις του 20^ου αιώνα, τουλάχιστον  στις πρώτες φάσεις τους. Ήταν ενδόμυχα και απόρρητα αυτός ο πλατωνικός κομμουνιστικός αριστοκρατισμός που επέτασσε τον κομμουνιστικό ασκητισμό των πρώτων ηγετών της επανάστασης των Σοβιέτ. Και μιλάμε σε ένα οντολογικό και  φιλοσοφικό επίπεδο και όχι άμεσα σε ιδεολογικό και πολιτικό.
Στην συνέχεια αυτής της οντολογικής μεταφοράς – πλατωνικότερα του Πλάτωνα- ο μεταμαοϊστής Μπαντιού με βάση την κομμουνιστική ιδέα, μιλάει για μια γενίκευση του πλατωνικού κομμουνιστικού αριστοκρατισμού, από αυτή την οπτική ο νεαρός του Μαοϊκός και ακόμη ριζοσπαστικότερα, ο Πολποτικός εξωτισμός δεν έχει φύγει από την σκέψη του φιλοσόφου, απλά έχει μεταμορφωθεί σε ένα πλατωνικού τύπου ιδεόγραμμα, παρα την γοητευτική  ριζοσπαστική- ρομαντικού τύπου- αντικαπιταλιστική θεώρηση,  περαστικά του.

Η κομμουνιστικού- εξισωτικού τύπου- διαφάνεια μάλλον αποτελεί μια φενάκη ή μια ουτοπία που ακόμη δεν έχουν γεννηθεί οι δυναμικές της, για αυτό και την μεταμορφώνει σε κομμουνιστική ιδέα. Προτιμώ το φενάκη, με ένα απλό συλλογισμό: Μες στην καθολική κίνηση, το κάθε όμοιο είναι διαφορετικό, η κάθε ατομικότητα είναι μια διαφορετική ποιοτική μονάδα, πως θα εξισώσεις διαφορετικές ποιοτικές μονάδες;  Και όσο αναπτύσσεται αυτό το σύστημα και αυξάνονται οι δυνατότητες και οι δυναμικές του, τόσο  πιο πολύ θα διαφοροποιούνται οι ανάγκες και το πλέον σημαντικό οι επιθυμίες μας.
Στο βιβλίο μου: «οι δυναμικές της χειραφέτησης..» (2015) μίλησα για μια πολυεπίπεδη και πολύμορφη χειραφετική διαδικασία με πρωτοπορία- οντολογική πρωτοπορία- τους «ελεύθερους συνεταιρισμένους παραγωγούς», που θα ζούνε από τα τώρα,  σε μεγάλο βαθμό κομμουνιστικά. Μόνο που θα επρόκειτο για μια οντολογική μειοψηφία  για ένα μακρό διάστημα, μες στο ταξικό κοινωνικό γίγνεσθαι. Παράλληλα,  για μακρόν θα υπάρχουν και άλλες εκφράσεις, στάσεις, συμπεριφορές, οντολογικής φύσεως. Και σε αυτό το σημείο κατανόησα- πως από μια οπτική- βρίσκομαι πιο κοντά στον  πλατωνικό ρεαλισμό της πολιτείας.
Ενώ προσωπικά το θεωρώ αμφίβολο και μάλλον αντιδραστικό ακόμη και στο οργανωμένο- αναπτυγμένο και ώριμο κομμουνισμό, η θρησκεία του κοινού, να διέπει και να καθορίζει όλες μας ή καλύτερα όλες τις εκφράσεις των ολοκληρωμένων ατομικοτήτων που θα τον παράγουν ως αντικείμενα- υποκείμενα της χειραφετικής διαδικασίας.

Ακόμη και η σημασιολογία της έννοιας «ελεύθεροι συνεταιρισμένοι παραγωγοί», αποκτά μια πολυδιάστατη εικόνα, διαφορετικών ποιοτικών χαρακτήρων, λειτουργιών και κυρίως διαδικασιών….με άλλα λόγια,  ο κάθε «ελεύθερος συνεταιρισμένος παραγωγός» θα είναι διαφορετικός από τον άλλον, άρα θα κινείται τόσο αυτόνομα, ατομικά ή και συλλογικά. Σίγουρα βέβαια μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια που σήμερα είναι ζητούμενα, μα τότε θα είναι κατάκτηση, οντολογικά κατακτημένο υπόβαθρο.
Ο κομμουνισμός χρειάζεται κομμουνιστές και οι κομμουνιστές δεν θα χουν να κάνουν με τους πλατωνικούς αριστοκράτες ή τους Αριστοτελικούς Αριστοδημοκράτες, ούτε βέβαια με τους κομμουνιστές μαχητές, της ηρωικής φάσης του κομμουνιστικού κινήματος του 20ού αιώνα.   Με τι θα χει σχέση, άγνωστο, και  αυτό είναι ίσως το πλέον γοητευτικό…
Για ένα ίσως είμαι σίγουρος: Η εικόνα της ολοκληρωμένης ατομικότητας, για την οποία παθιάστηκαν οι φιλελεύθεροι και οι νεοφιλελεύθεροι, για να οδηγηθούμε στον αλλοτριωμένο ιδιώτη του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, θα είναι η γενική εικόνα του σύγχρονου κομμουνιστή.
Ολοκληρωμένη ατομικότητα που θα εμπεριέχει διαλεκτικά τόσο την στιγμή του πλατωνικού αριστοκράτη, του Αριστοτελικού αρστοδημοκράτη, του  μεσσιανικού χριστιανού  επαναστάτη, του διαφωτιστή, του κομμουνάριου, και του μπολσεβίκου. Μιλάω για μια γενική εικόνα που είναι ακόμη νωρίς να την δούμε πλαισιωμένη από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

ΠΗΓΗ: Sufir3d