«Αναμφισβήτητα», γράφει ο Ατούλ Γκουάντε, καθηγητής Ιατρικής στο Χάρβαρντ, «δεν έχει υπάρξει καλύτερη εποχή στην Ιστορία για να είσαι γέρος» και θεωρεί ότι η εξέλιξη, ο εκσυγχρονισμός δεν υποβίβασε τους ηλικιωμένους αλλά την ίδια την οικογένεια. «Μπορεί να έχει χαθεί η εξιδανίκευση των ηλικιωμένων και ο σεβασμός προς αυτούς -συνεχίζει- αλλά όχι επειδή αντικαταστάθηκε από την εξιδανίκευση των νέων.
Εχει αντικατασταθεί από την εξιδανίκευση του ανεξάρτητου εαυτού» («Εμείς οι θνητοί -τα όρια της Ιατρικής και τι έχει πράγματι σημασία όταν το τέλος πλησιάζει», Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης - Προοπτικές).
Καλή και άγια η ανεξαρτησία των ηλικιωμένων, τι γίνεται, όμως, όταν αυτή αργά ή γρήγορα αδύνατίζει; Οταν ο εγκέφαλός τους συρρικνώνεται π.χ. και πάει κι έρχεται μες στο κρανίο, όταν η ταχύτητα επεξεργασίας των δεδομένων μειώνεται δραματικά, όταν η ικανότητα για μάσηση ελαττώνεται, όταν η μύες, τα αιμοφόρα αγγεία, οι αρθρώσεις χάνουν την ελαστικότητά τους;
Επίσης: ποια θα είναι η τύχη τους όταν οι αιτήσεις για ειδικότητα στη γηριατρική στην πρωτοβάθμια περίθαλψη ενηλίκων έχουν πέσει κατακόρυφα; Ποιος να ασχοληθεί με τις παραξενιές των ηλικιωμένων, με το ετοιμόρροπο σώμα τους;
Ιδού επίσημη γνώμη γηριάτρου: «ο γεροξεκούτης είναι κουφός, δεν βλέπει καλά, η μνήμη του μπάζει· δεν έχει μια βασική πάθηση -έχει 15 βασικές παθήσεις. Πώς στο καλό θα τα καταφέρεις να τις φέρεις όλες βόλτα; Σε πιάνει απελπισία».
Το βιβλίο θίγει ένα σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα που είναι, όμως, ταυτόχρονα, βαθύτατα πολιτισμικό. Αποφεύγουμε ως κοινωνία να το θίξουμε διότι τότε θα φανεί πόσο μικρή σχέση έχουμε με την οικογένεια (με την ιερότητά της), με τη συμπάθεια και την κατανόηση, με την αλληλεγγύη, με όλες εκείνες τις έννοιες που όφειλαν να χαρακτηρίζουν μια κοινότητα αλλά και τον καθένα μας προσωπικά.
Αντί για μέριμνα προς τους ηλικιωμένους, πολλοί επιδίδονται σε μια λυσσασμένη προσπάθεια να επιμηκύνουν αυτοί οι ίδιοι τη νεότητά τους (δεν υπάρχει πιο απεχθές θέαμα...), προσποιούμεθα ότι είμαστε άτρωτοι (οι φτωχοί) και στρέφουμε την πλάτη στον χρόνο (οι ανόητοι...). Και να που τα μνημόνια ήρθαν κι έφεραν τα πάνω κάτω.
Μισθοί μειώθηκαν δραματικά, δουλειές χάθηκαν, πολλοί βρέθηκαν στον δρόμο· καταστροφή για την ελληνική κοινωνία, που κάποια στιγμή όδευε στην απώλεια της συνοχής της. Η συνοχή δεν χάθηκε εντελώς. Στην κρίσιμη στιγμή όρθωσαν το ανάστημά τους οι ηλικιωμένοι, οι συντάξεις τους εννοείται. Αυτοί έσωσαν τη χώρα. Κι εκεί που τούς είχαμε στην περιφρόνηση, τώρα τούς έχουμε στα ώπα ώπα, ακόμη και με κουτσουρεμένες τις συντάξεις τους.
Είναι ένα γερό σκαμπίλι στις παρειές όλων εκείνων που νόμισαν ότι θα μπορούσαν να (νεο)πλουτίσουν εξορίζοντας την ανθρωπιά, τους βαθμούς συγγένειας, συναγελαζόμενοι με επιτυχημένους τάχα, μακριά από τις ρίζες και τον ουμανιστικό πολιτισμό.
«Αν ζούμε για να είμαστε ανεξάρτητοι, τι κάνουμε όταν δεν μπορούμε πια να διατηρήσουμε την ανεξαρτησία μας;» Ελα, ντε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου