- Η σύγχρονη Τουρκία είναι σε μεγάλο βαθμό δημιούργημα του Κεμαλισμού και του στρατού που από τα «πάνω» και μέσα από το κράτος, ένα αυταρχικό κράτος, δημιούργησαν μια σύγχρονη Τουρκία.
- Η αστική τάξη της Τουρκίας σε μεγάλο βαθμό ήταν δημιούργημα του στρατού και των κεμαλιστών, οπότε εξαρχής ήταν αντεπαναστατική και εκμαυλισμένη. Μια αστική τάξη, που μέσα από το κράτος της, και σε συνεργασία με τους ιμπεριαλιστικούς κύκλους περιφρουρούσε τα συμφέροντα της. Για αυτό το λόγο τόσο η ίδια, όσο και το κράτος της ήταν εξαρχής αντεπαναστατικό, μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού και ειδικότερα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή.
- Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η αστική δημοκρατίας της Τουρκίας να μην ολοκληρώσει τα αστικοδημοκρατικά της χαρακτηριστικά, και ούτε θα το πράξει, στο βαθμό που την εξουσία την έχουν αυτοί που την έχουν.
- Όπως και άλλα κράτη έτσι κι αυτό φλέρταρε με τον ολοκληρωτισμό, αλλά όπως και στα άλλα η ταξική πάλη έπαιξε και παίζει το δικό της διαβρωτικό και ανατρεπτικό της ρόλο. Τόσο στην σχέση και τον ανταγωνισμό των «πάνω» και των «κάτω», όσο και μεταξύ της αστικής τάξης, σε σχέση και με τις διεθνείς εξελίξεις. Έτσι τμήμα της αστικής τάξης από την δεκαετία του 1950 επιχείρησε να αυτονομηθεί από το κράτος και τον Κεμαλισμό, η ιστορία με το Μεντερές, μια τέτοια απόπειρα ήταν. Παράλληλα σε σχέση και αντιπαράθεση με τον κοσμικό Κεμαλισμό αναπτύχθηκε μια σουνίτικη ισλαμική αστική τάξη, σε συνεργασία και με άλλα ισλαμικά κέντρα και χώρες, και τις περίφημες αδελφότητες.
- Η χούντα που γεννήθηκε από το πραξικόπημα του 1980, γρήγορα ανάγνωσε μια στρατηγική αδυναμία του Κεμαλισμού να αναπαραχθεί και να κρατήσει τις κοινωνικές της συμμαχίες. Και μπροστά στο αριστερό και προλεταριακό κίνδυνο, ξαναθυμήθηκε το οθωμανικό και ισλαμικό παρελθόν της χώρας, δίνοντας λόγο στις ισλαμικές αδελφότητες.
-
- Παράλληλα ύστερα από το πέρας του ψυχρού πολέμου και την κυριαρχία του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, ο κρατικισμός της θρησκείας του Κεμαλισμού άφησε χώρο σε μια φιλελεύθερη και εξωστρεφής ευρωπαίζουσα αστική τάξη και πνεύμα.
- Στην βάση αυτή οικοδομήθηκαν κοινωνικές συμμαχίες που ηγεμόνευσαν και πήραν την εξουσία με τον Ερντογάν, που για καιρό θεωρήθηκε προοδευτικότερος από τους Κεμαλιστές, ένας ήπιος ισλαμιστής που ήθελε να τα βρει ακόμη και με τους Κούρδους, στα πλαίσια του κοινού ισλαμικού πνεύματος. Ακόμη και η αριστερά- τουλάχιστον ένα τμήμα της- βρήκε λόγο στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας. Γρήγορα όμως φάνηκε ο ισλαμικός βοναπαρτίστικος χαρακτήρας τόσο του ίδιου Ερντογάν, όσο και του συστήματος του, που επιθυμούσε να ράψει ένα κράτος στα μέτρα του. Και σε ένα βαθμό το έπραξε στηριζόμενος σε μια ευρεία κοινωνική πλειοψηφία, και με βάση μια οικονομική ανάπτυξη που οικοδομούσε συμμαχίες.
- Μόνο που ούτε ο στρατός ήθελε να χάσει ολότελα την εξουσία, ούτε το τμήμα της αστικής τάξης που επέμενε σε ένα κοσμικό κράτος κεμαλικού τύπου. Ενώ σε ένα διεθνές πλαίσιο οι ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις έφεραν την χώρα σε αντιπαράθεση τόσο με τις ΗΠΑ, όσο και με την Ρωσία, με τον αναβαθμισμένο ρόλο των Κούρδων να υποσκάπτει τα θεμέλια του Τουρκικού κράτους. Ήταν η σειρά του Ερντογάν να ζητήσει βοήθεια από τους Κεμαλιστές, ερχόμενος σε ρήξη με τμήματα του ισλαμιστών όπως ο Φ. Γκιουνέλ και με την αδελφότητα Χιζμέτ που ήθελε μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας, από τι της επέτρεπε ο Ερντογάν και ο στρατός. Η Χιζμέτ λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ως μια σούφικη αδελφότητα[1] με ήπια ισλαμικά χαρακτηριστικά σε αντίθεση με τα σαλαφικά, φονταμενταλιστικά, κινήματα.
- Το πραξικόπημα ήταν μια φάρσα που σε μεγάλο βαθμό ήταν γνωστό πως θα συμβεί, άρα γνωστό και στον ίδιο Ερντογάν. Ένα πραξικόπημα που δεν στηρίχθηκε από την πλειοψηφία του στρατού και της αστικής τάξης, αλλά σίγουρα σε ένα βαθμό οι Αμερικάνοι να έβαλαν το χέρι τους, υπενθυμίζοντας στον Ερντογάν πως συνεχίζουν να έχουν λόγο στα πράγματα.
- Ο λαός της Τουρκίας αντιστάθηκε; Ο λαός του Ερντογάν σίγουρα που σε μεγάλο βαθμό συνεχίζει να έχει την ηγεμονία και την πλειοψηφία. Από την άλλη το πραξικόπημα και οι πραξικοπηματίες δεν στηρίχθηκαν από καμιά πολιτική δύναμη και φαίνεται πως δεν είχαν ούτε κάποια σημαντική κοινωνική υποστήριξη. Ενώ το γεγονός πως συνεχίζει ο Ερντογάν να φανατίζει τον λαό του δείχνει πως συνεχίζει να φοβάται για την εξουσία του. Είναι ανόητο να πιστεύουμε πως ο άοπλος λαός ήταν αυτός που έσωσε
- την δημοκρατία, τον Ερντογάν και όχι την δημοκρατία, τον έσωσε η αδυναμία των πραξικοπηματιών, να πάρουν με το μέρος τους το σύνολο του στρατεύματος και να πάρουν με το μέρος τους την αστική τάξη.
- Από την μια ο φόβος και από την άλλη η επιθυμία του Βοναπάρτη Ερντογάν να φτιάξει ένα κράτος στα μέτρα του, το οδηγήσει- χάρη του αποτυχημένου πραξικοπήματος- να εκκαθαρίσει το κράτος και να κηρύξει την χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, καταργώντας προσωρινά τα ανθρώπινα δικαιώματα, παίρνοντας στα χέρια του την εξουσία, μετατρεπόμενος από Βοναπάρτη σε Χαλίφη. Μόνο που αυτό από την μια δείχνει αμετροέπεια και από την άλλη αδυναμία.
- Τα προβλήματα, οι αντιθέσεις και οι αντιπαραθέσεις οξύνονται και όταν αυτά οξύνονται δυο δρόμοι ανοίγουν, ο δρόμος της κοινωνικής επανάστασης, κομμάτι δύσκολο- ή του φασισμού, της αντεπανάστασης και του πολέμου. Από την δική μας πλευρά ας ετοιμαστούμε γιατί πάντα το Αιγαίο- αν και ανήκε στα ψάρια του- μετατρέπονταν σε θέατρο πολεμικών συγκρούσεων, και η σύγκρουση Ελλάδας- Τουρκίας παραμένει πάντα ανοικτή.
- Το ζήτημα των 8 που αιτήθηκαν άσυλο, είναι ζήτημα διεθνούς δικαίου
πόσο μάλλον που κινδυνεύουν με θανατική καταδίκη. Και είναι άτοπο,
ανόητο και αντιαριστερο να μην παίρνουμε υπόψιν μας το διεθνές δίκαιο.
Δεν ισοπεδώνουμε τους πάντες και τα πάντα, άλλο οι 8 στρατιωτικοί , άλλο
ο Οτσαλάν, άλλο ο κούρδος μαχητής, άλλο ο Τούρκος αριστερός αντάρτης
πόλης. Αν όμως από αριστερή οπτική, αρνηθούμε σε κάποιους αυτό το
δικαίωμα, τότε ανοίγουμε τον ασκό του Αιόλου για όλους μας. Πόσο μάλλον
όταν δεν έχουμε να κάνουμε και με το πιο δίκαιο αστικό κράτος του
κόσμου, το αντίθετο μάλλον. Ενώ όσο για
το επιχείρημα ναι στους μετανάστες, όχι στους πραξικοπηματίες είναι επιχείρημα απίστευτης δυιστικης βλακείας. Από την μια οι καλοί μετανάστες και πρόσφυγες και από την άλλη οι κακοί πραξικοπηματίες. Λες και γνωρίζουμε τι κουβαλάει ο κάθε μετανάστης και πρόσφυγας, και αν οι μετανάστες είναι αγιλοι, τότε ποιοι εκφόβισαν στο Κατσικά τους Γεζίντι; Όλοι είναι άνθρωποι και τίποτε το ανθρώπινο δεν μας τρομάζει, και κατά συνέπεια υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα του καθενός, όπως επιθυμούμε να πράξουν και αυτοί για εμάς.
- Η δύναμη της αλλαγής στην Τουρκία όσο και εδώ, η δύναμη που θα αποτρέψει ένα πόλεμο και θα ανοίξει το δρόμο για μια προοδευτική διέξοδο, για μια πραγματική δημοκρατία και ριζοσπαστική αλλαγή, δεν είναι η αστική τάξη, ο στρατός , οι αδελφότητες ή τα σούφικα τάγματα. Δεν είναι γενικά και αόριστα ο λαός και η εργατική τάξη, ούτε ο λαός του Ερντογάν ή του -συμπαθητικού σε μένα, μέσα από τα βιβλία του, Φ. Γκιουνέλ[2]– ούτε ο λαός των Κεμαλιστών, ακόμη καν ο λαός της Τουρκικής και Κουρδικής- πολύπαθης- αριστεράς.
- Είναι ο οργανωμένος αγωνιζόμενος λαός, η ταξικά συνειδητοποιημένη εργατική τάξη, ο λαός που επαναστατεί ή δύναται να επαναστατήσει σε μια κατεύθυνση αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική, διεθνιστική, σε κοινό μέτωπο, μαζί με τους Κούρδους μαχητές και το αντιφασιστικό κίνημα είναι η πολύπαθη επαναστατική αριστερά, που θα πρέπει να εξάγει τα συμπεράσματα της για τις μέχρι τώρα μεγάλες ήττες της, υπερβαίνοντας τον σεχταρισμό, το σοβιετικό μαοσταλινισμό της. Από μια οπτική, η ελευθεριακή, κοινοτίστικη μετάλλαξη των Κούρδων δείχνει ένα δρόμο, δίχως να αποτελεί καθολικό παράδειγμα και ούτε είναι αναγκαίο να αποτελέσει κάτι καθολικό παράδειγμα. Πάντως, για να μην γίνομαι άδικος, η επαναστατική αριστερά της Τουρκίας και βήματα έχει κάνει και αποτελεί το πλέον ηρωικό και αγωνιστικό της κομμάτι.
[2] Γκιουνέλ. Φ(2013). Αγάπη και ανεκτικότητα – προς ένα παγκόσμιο πολιτισμό- εκδ: Ι Σιδέρης
ΠΗΓΗ: Sufir3d_by admin on 22 Ιουλίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου