Ενα λουλούδι για τον Πέτρουλα

 Οι φίλοι και οι συμφοιτητές μαζί με την ΕΜΙΑΝ καλούν όσους αρνούνται να ξεχάσουν να τιμήσουν τη μνήμη του αγωνιστή Σωτήρη Πέτρουλα στο σημείο της δολοφονίας, στη συμβολή των οδών Εδουάρδου Λω και Σταδίου 22, σήμερα στις 8 μ.μ. | EUROKINISSI/ΣΤΟΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Συντάκτης: Γιάννης Μπασκάκης, efsyn

Σήμερα συμπληρώνονται 51 χρόνια από τη δολοφονία του αγωνιστή Σωτήρη Πέτρουλα κατά τη διάρκεια της μεγάλης διαδήλωσης της νεολαίας της Αθήνας στις 21 Ιουλίου 1965.
Οπως κάθε χρόνο οι φίλοι και συμφοιτητές του Σ. Πέτρουλα, οι οποίοι αρνούνται να ξεχάσουν, μαζί με την Εταιρεία Μελέτης της Ιστορίας της Αριστερής Νεολαίας (ΕΜΙΑΝ), θα τιμήσουν τη μνήμη του στο σημείο της δολοφονίας, στη συμβολή των οδών Εδουάρδου Λω και Σταδίου 22, στις 8 μ.μ.
Κάθε δημοκρατικός πολίτης καλείται λοιπόν από τους διοργανωτές της πολιτικής αυτής συγκέντρωσης να αφήσει το λουλούδι του εκεί που βρίσκεται η προτομή του Σ. Πέτρουλα, η οποία έχει τη δική της «περιπετειώδη» ιστορία, αφού εκλάπη τον Δεκέμβριο του 2012, αλλά ευτυχώς τελικά το γλυπτό αποκαταστάθηκε.

Οι αγώνες του

Ο Σωτήρης Πέτρουλας γεννήθηκε το 1942 στο Οίτυλο Μάνης και εισήχθη με υποτροφία ως φοιτητής στην Ανώτατη Εμπορική Σχολή.
Ηταν στέλεχος της Νεολαίας ΕΔΑ και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στους αγώνες για το 114 και το 15%, ενώ τον Ιούλιο του 1962 ήταν επικεφαλής συνεργείου που ύψωσε τη σημαία του 114 στην Ακρόπολη. Δολοφονήθηκε σε ηλικία 23 ετών αγωνιζόμενος για τη δημοκρατία.
Οι φίλοι του λοιπόν θα είναι και πάλι εκεί για να τηρήσουν την υπόσχεση που έχουν δώσει και η οποία είναι, όπως λέει στην «Εφ.Συν.» ο Γιάννης Καρατζάς, «ότι θα διατηρήσουμε τη μνήμη του ζωντανή και τα οράματά του. Τον σκότωσαν γιατί πίστευε στη δημοκρατία και ήθελε να φωνάξει την πίστη του αυτή και να είναι ελεύθερος πολίτης».
Το 2005 ο «Ιός» δημοσίευσε μια σειρά από γράμματα που έστειλε ο Σ. Πέτρουλας στον φίλο του Γιώργο Χατζόπουλο την προηγούμενη χρονιά της δολοφονίας. Σε ένα από αυτά γράφει: «Σήμερα, Γιώργο, το απόγευμα θα δώσουμε μια μεγάλη μάχη. Μια μάχη ζωής ή θανάτου, για την συνέχιση της ύπαρξης ή μη ‘‘του εαυτού μας’’ σαν τέτοιοι.
Το αποτέλεσμα δεν ξέρω τι θα είναι, όχι από πλευράς δικής μας αλλά από γενικότερης αντιμετώπισης. Προβλέπω μάλλον ότι παρά την Νικηφόρα έκβαση της δικής μας μάχης, ο αγώνας θα χαθεί από έλλειψη ενιαίας διοίκησης και συντονισμού της δράσης όλων. (Σε αρέσει η στρατιωτική ορολογία; Τα καταφέρνω ή όχι; Τι λες φίλε ‘‘Λοιπέ’’!!)».
Και καταλήγει γράφοντας: ότι «στο προηγούμενο γράμμα σου είχα γράψει μια υποκειμενική εκτίμηση για τις εξετάσεις. Οι καθηγητές όμως έχουν διαφορετική υποκειμενική εκτίμηση, κι αφού η δικιά τους εκτίμηση ισχύει αντικειμενικά, δεν πάμε καλά στα μαθήματα. Δεν πειράζει όμως. Στα πάντα υπάρχει γιατρειά, μόνο στον θάνατο δεν υπάρχει - ή μήπως και στην αγάπη. Τι λες;!!».
Η «μάχη» αυτή στην οποία αναφέρεται σχετίζεται τότε με τη φύση και τους στόχους του κινήματος της νεολαίας και το γράμμα γράφεται στις 21 Ιουλίου 1964. Ακριβώς ένα χρόνο πριν δολοφονηθεί.