Νίκος Καραβέλος
Την εποχή που οι Ισπανοί κατακτητές (οι κονκισταδόρες) αλώνιζαν στον Νέο Κόσμο, ένας εξ αυτών που φόρεσε το καθολικό ράσο, ο Ντε Λας Κάσας, υπέβαλε μια αναφορά προς τον βασιλιά της χώρας του, στην οποία διεκτραγωδούσε τη μαύρη τύχη των Ινδιάνων στα χέρια των ληστών συμπατριωτών του. Η αναφορά, μολονότι ο Ισπανός βασιλιάς ήταν το κεφάλι που βρομούσε, δημιούργησε θόρυβο.
Τότε, ένας θεολόγος, ο Φρανσίσκο Ντε Βιτόρια (Francisco De Vitoria), διατύπωσε τη θεωρία του «ιερού δικαιώματος της εκμετάλλευσης», της οποίας τα βασικά χαρακτηριστικά τηρούνται και εφαρμόζονται αναλλοίωτα μέχρι σήμερα.
Η θεωρία θεμελιώνεται στα εξής βασικά αξιώματα :
Αυτά τα δύο αξιώματα στηρίζουν «το δικαίωμα της εκμετάλλευσης». Από αυτά δε, προκύπτει ότι :
Αστεία θεωρία; Κάθε άλλο !
Η θεωρία του θεολόγου Ντε Βιτόρια (το δικαίωμα εκμετάλλευσης, καθώς και το δικαίωμα προς άσκηση βίας) συνιστά τη βασική τεχνογνωσία προς θεμελίωση της αρπαγής που χρησιμοποιείται, με τις εκάστοτε αναγκαίες προσαρμογές, μέχρι σήμερα. Μάλιστα ενέπνευσε και μια σειρά θεολόγους που «διέπρεψαν» ως οικονομολόγοι, όπως και πολλούς σήμερα «διαπρεπείς» οικονομολόγους, που γελοιοποιούνται, ιδίως στα τηλεοπτικά «παράθυρα», ομιλούντες ως θεολόγοι.
Πολύ αργότερα, έτερο ιερατικό καλόπαιδο της καθολικής εκκλησίας, ο Ζ. Φολλιέ, στα 1930, προσάρμοσε την εν λόγω θεωρία στις σύγχρονες, τότε, «ανάγκες» της άγριας εκμετάλλευσης: «Τα ανεπτυγμένα έθνη», υποστήριξε, «έχουν το ιερό δικαίωμα να αξιοποιούν αυτεπαγγέλτως τους φυσικούς πόρους που αγνοούν ή που περιφρονούν οι άγριοι λαοί, για το καλό της ανθρωπότητας… η αξιοποίηση μπορεί να γίνει ειρηνικά ή και με τη βία.» (2)
Ας ακουστεί με όλο το μεγαλείο της κυνικότητας, η φρικτή προσαρμογή:
Ο στρατιώτης (δηλ. η βία του ισχυρού) καλείται,
Σε αυτή τη θεωρία στηρίζεται σύμπαν το οικοδόμημα της αρπαγής του πλούτου των λαών από μια δράκα ισχυρών κρατών, τα οποία με τη σειρά τους ελέγχονται πάντα από πανίσχυρα ιδιωτικά συμφέροντα.
Αυτό που συνέβαινε τότε, συμβαίνει και σήμερα. Με τα ίδια σχεδόν θεολογικά επιχειρήματα προπαγανδίζουν την απάθεια, το προσκύνημα, την ανοχή στη διαρπαγή, τη συναίνεση του λαού στην προδοσία των ηγετών του.
Αυτοί οι άρπαγες θα ήταν ανίσχυροι χωρίς «την Πέμπτη φάλαγγα», τους ημεδαπούς πολιτικούς και οικονομικούς «αβαβάδες» (4). Απλό ξεφύλλισμα της ιστορίας το αποδεικνύει.
Ένας σημαντικός κλασσικός φιλόλογος και συγγραφέας, από εκείνους που δίδαξαν γράμματα και τον οποίο εκ συστήματος συκοφαντούν (από τις σελίδες της «Καθημερινής», κάποιος κ. ΠαντελοΜπουκάλας), ο Σαράντος Ι. Καργάκος, έχει σημειώσει:
«…Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το παρελθόν»(5)
Tο παρελθόν, ως δύναμη ζώσα είναι επικίνδυνη. Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει και το μέλλον, αφού το παρόν είναι το εργαστήριο κατασκευής του εκάστοτε ιστορικού παρελθόντος. Επομένως, όποιος ελέγχει την ιστορία, ελέγχει τις πολιτικές εξελίξεις. Εξηγείται, λοιπόν, η εμμονή των ισχυρών να ελέγχουν την ιστορική γνώση, καθώς και η συστηματική απαξίωση του σπουδαιότερου των μαθημάτων.
H απελευθέρωση του ανθρώπου από το μεσαιωνικό μέλλον που του ετοιμάζουν, είναι σχεδόν αδύνατη χωρίς τον αγώνα για την απελευθέρωση του παρελθόντος του.
Στον αγώνα, λοιπόν, για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας από τα κοράκια, όπως αυτά, εν προκειμένω, εκπροσωπούνται από τον Όμιλο Λάτση, στον αγώνα για τη ματαίωση των άθλιων σχεδίων για την μετατροπή του Ελληνικού σε οίκο ανοχής και καζίνο, στον μεγάλο αγώνα για την υπεράσπιση του μεροκάματου, οφείλουμε να προσθέσουμε, ως άρρηκτα συνδεδεμένο, και τον αγώνα για την υπεράσπιση της ιστορίας μας .
Για να πολεμήσεις την οικονομική επιβουλή, πρέπει ταυτόχρονα να καταπολεμήσεις και την αντίστοιχη πνευματική, την επινόηση που τη στηρίζει, το δηλητήριο που νεκρώνει την κριτική ικανότητα των ανθρώπων. Κι αυτό το φαρμάκι δεν είναι παρά το θρησκευτικό ένδυμα, που καλύπτει πρόστυχα την ωμή επιθετικότητα των αρπακτικών. Για να αποδέχονται μουδιασμένος ο κόσμος τον κανόνα της «ιερής» υποδούλωσης.
Αν παράλληλα με το πρώτο δεν καλλιεργηθεί και το δεύτερο, το στοιχείο, δηλαδή, της γνώσης, τότε το φρόνημα κάμπτεται, η σάρκα κουράζεται, οι κινήσεις θυμίζουν πνιγόμενο σε κινούμενη λάσπη… Χωρίς το φρόνημα, ο αντιστεκόμενος παραδίνεται στο έλεος του κ. Λάτση, εκλιπαρώντας τον για μια δίμηνη θεσούλα στους καμπινέδες της «εσωστρεφούς» πόλης του. (6)
Ας μας επιτραπεί, τελειώνοντας, με αφορμή τον αγώνα για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του Ελληνικού, να υπενθυμίσουμε τούτο:
«Για να σταματήσεις τον ιμπεριαλιστή, πρέπει μαζί να γκρεμίσεις και τον θεό του».
1,2,3. ΖΑΚ ΑΡΝΩ, «Η αποικιοκρατία στο εδώλιο», Εταιρία Λογοτεχνικών Εκδόσεων (ΕΛΕ), 1959
4 «Αβαβάς ή Αλαλάς. Στην αργκό των απατεώνων, ο Μπροστινός, ο Μπροστοβούβαλος, ο Αχυράνθρωπος.
5 Σαράντος Ι. Καργάκος, «Η Μικρασιατική Εκστρατεία -Από το έπος στην τραγωδία»
6 Πόλη που ο κ. Λάτσης, σε σχέδιο του βαρόνου Νόρμαν Φόστερ, απειλεί να στήσει στο Ελληνικό, μόνο για κροίσους, αφού, κατ ‘ απαίτηση του τέταρτου μνημονίου, η δημόσια αυτή έκταση ξεπουλήθηκε αντί πινακίου φακής στη μαφία, με την ψοφοδεή συναίνεση ενός νεαρού αριστερού ανδρείκελου.
Ρ-Ρ
Την εποχή που οι Ισπανοί κατακτητές (οι κονκισταδόρες) αλώνιζαν στον Νέο Κόσμο, ένας εξ αυτών που φόρεσε το καθολικό ράσο, ο Ντε Λας Κάσας, υπέβαλε μια αναφορά προς τον βασιλιά της χώρας του, στην οποία διεκτραγωδούσε τη μαύρη τύχη των Ινδιάνων στα χέρια των ληστών συμπατριωτών του. Η αναφορά, μολονότι ο Ισπανός βασιλιάς ήταν το κεφάλι που βρομούσε, δημιούργησε θόρυβο.
Τότε, ένας θεολόγος, ο Φρανσίσκο Ντε Βιτόρια (Francisco De Vitoria), διατύπωσε τη θεωρία του «ιερού δικαιώματος της εκμετάλλευσης», της οποίας τα βασικά χαρακτηριστικά τηρούνται και εφαρμόζονται αναλλοίωτα μέχρι σήμερα.
Η θεωρία θεμελιώνεται στα εξής βασικά αξιώματα :
- Η Θεία Πρόνοια δημιούργησε το σύμπαν και τον κόσμο μας. Άρα κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει όσους θέλουν να έχουν πρόσβαση στον πλούτο του κόσμου.
- Το Ευαγγέλιο διδάσκει «πορεύεσθε, διδάξατε τα έθνη». Άρα κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο κήρυγμα.
Αυτά τα δύο αξιώματα στηρίζουν «το δικαίωμα της εκμετάλλευσης». Από αυτά δε, προκύπτει ότι :
- Αφού πρέπει όλοι να αγαπούν τον πλησίον τους, οι Ινδιάνοι οφείλουν να αγαπούν τους λευκούς και να μην αντιστέκονται.
- Οφείλουν επίσης να υποτάσσονται στη βούληση των λευκών να κάνουν εμπόριο, να παίρνουν, να αρπάζουν, να οικειοποιούνται, χωρίς οι ντόπιοι να αντιστέκονται. (1)
Αστεία θεωρία; Κάθε άλλο !
Η θεωρία του θεολόγου Ντε Βιτόρια (το δικαίωμα εκμετάλλευσης, καθώς και το δικαίωμα προς άσκηση βίας) συνιστά τη βασική τεχνογνωσία προς θεμελίωση της αρπαγής που χρησιμοποιείται, με τις εκάστοτε αναγκαίες προσαρμογές, μέχρι σήμερα. Μάλιστα ενέπνευσε και μια σειρά θεολόγους που «διέπρεψαν» ως οικονομολόγοι, όπως και πολλούς σήμερα «διαπρεπείς» οικονομολόγους, που γελοιοποιούνται, ιδίως στα τηλεοπτικά «παράθυρα», ομιλούντες ως θεολόγοι.
Πολύ αργότερα, έτερο ιερατικό καλόπαιδο της καθολικής εκκλησίας, ο Ζ. Φολλιέ, στα 1930, προσάρμοσε την εν λόγω θεωρία στις σύγχρονες, τότε, «ανάγκες» της άγριας εκμετάλλευσης: «Τα ανεπτυγμένα έθνη», υποστήριξε, «έχουν το ιερό δικαίωμα να αξιοποιούν αυτεπαγγέλτως τους φυσικούς πόρους που αγνοούν ή που περιφρονούν οι άγριοι λαοί, για το καλό της ανθρωπότητας… η αξιοποίηση μπορεί να γίνει ειρηνικά ή και με τη βία.» (2)
Ας ακουστεί με όλο το μεγαλείο της κυνικότητας, η φρικτή προσαρμογή:
Ο στρατιώτης (δηλ. η βία του ισχυρού) καλείται,
- όταν υπάρχει αναρχία (ανυπακοή προς τον ισχυρό). Η νομιμοποίηση της επέμβασης στηρίζεται στο καθήκον της «διεθνούς αγάπης» (!).
- όταν υπάρχει τυραννία (άρνηση, δηλαδή, υποταγής). Την επέμβαση, τότε, νομιμοποιεί η «φιλανθρωπία» (!).
- όταν υπάρχει κίνδυνος να κολλήσουν αναρχία οι γειτονικοί λαοί. Τότε η επέμβαση «του στρατιώτη» δικαιολογείται από το «δικαίωμα άμυνας» που έχουν οι ιμπεριαλιστές εναντίον των λαών που τολμούν να αντιστέκονται. Εδώ την επέμβαση νομιμοποιεί η «εκπολιτιστική δράση» (!) (3)
Σε αυτή τη θεωρία στηρίζεται σύμπαν το οικοδόμημα της αρπαγής του πλούτου των λαών από μια δράκα ισχυρών κρατών, τα οποία με τη σειρά τους ελέγχονται πάντα από πανίσχυρα ιδιωτικά συμφέροντα.
Αυτό που συνέβαινε τότε, συμβαίνει και σήμερα. Με τα ίδια σχεδόν θεολογικά επιχειρήματα προπαγανδίζουν την απάθεια, το προσκύνημα, την ανοχή στη διαρπαγή, τη συναίνεση του λαού στην προδοσία των ηγετών του.
Αυτοί οι άρπαγες θα ήταν ανίσχυροι χωρίς «την Πέμπτη φάλαγγα», τους ημεδαπούς πολιτικούς και οικονομικούς «αβαβάδες» (4). Απλό ξεφύλλισμα της ιστορίας το αποδεικνύει.
Ένας σημαντικός κλασσικός φιλόλογος και συγγραφέας, από εκείνους που δίδαξαν γράμματα και τον οποίο εκ συστήματος συκοφαντούν (από τις σελίδες της «Καθημερινής», κάποιος κ. ΠαντελοΜπουκάλας), ο Σαράντος Ι. Καργάκος, έχει σημειώσει:
«…Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το παρελθόν»(5)
Tο παρελθόν, ως δύναμη ζώσα είναι επικίνδυνη. Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει και το μέλλον, αφού το παρόν είναι το εργαστήριο κατασκευής του εκάστοτε ιστορικού παρελθόντος. Επομένως, όποιος ελέγχει την ιστορία, ελέγχει τις πολιτικές εξελίξεις. Εξηγείται, λοιπόν, η εμμονή των ισχυρών να ελέγχουν την ιστορική γνώση, καθώς και η συστηματική απαξίωση του σπουδαιότερου των μαθημάτων.
H απελευθέρωση του ανθρώπου από το μεσαιωνικό μέλλον που του ετοιμάζουν, είναι σχεδόν αδύνατη χωρίς τον αγώνα για την απελευθέρωση του παρελθόντος του.
Στον αγώνα, λοιπόν, για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας από τα κοράκια, όπως αυτά, εν προκειμένω, εκπροσωπούνται από τον Όμιλο Λάτση, στον αγώνα για τη ματαίωση των άθλιων σχεδίων για την μετατροπή του Ελληνικού σε οίκο ανοχής και καζίνο, στον μεγάλο αγώνα για την υπεράσπιση του μεροκάματου, οφείλουμε να προσθέσουμε, ως άρρηκτα συνδεδεμένο, και τον αγώνα για την υπεράσπιση της ιστορίας μας .
Για να πολεμήσεις την οικονομική επιβουλή, πρέπει ταυτόχρονα να καταπολεμήσεις και την αντίστοιχη πνευματική, την επινόηση που τη στηρίζει, το δηλητήριο που νεκρώνει την κριτική ικανότητα των ανθρώπων. Κι αυτό το φαρμάκι δεν είναι παρά το θρησκευτικό ένδυμα, που καλύπτει πρόστυχα την ωμή επιθετικότητα των αρπακτικών. Για να αποδέχονται μουδιασμένος ο κόσμος τον κανόνα της «ιερής» υποδούλωσης.
Αν παράλληλα με το πρώτο δεν καλλιεργηθεί και το δεύτερο, το στοιχείο, δηλαδή, της γνώσης, τότε το φρόνημα κάμπτεται, η σάρκα κουράζεται, οι κινήσεις θυμίζουν πνιγόμενο σε κινούμενη λάσπη… Χωρίς το φρόνημα, ο αντιστεκόμενος παραδίνεται στο έλεος του κ. Λάτση, εκλιπαρώντας τον για μια δίμηνη θεσούλα στους καμπινέδες της «εσωστρεφούς» πόλης του. (6)
Ας μας επιτραπεί, τελειώνοντας, με αφορμή τον αγώνα για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του Ελληνικού, να υπενθυμίσουμε τούτο:
«Για να σταματήσεις τον ιμπεριαλιστή, πρέπει μαζί να γκρεμίσεις και τον θεό του».
1,2,3. ΖΑΚ ΑΡΝΩ, «Η αποικιοκρατία στο εδώλιο», Εταιρία Λογοτεχνικών Εκδόσεων (ΕΛΕ), 1959
4 «Αβαβάς ή Αλαλάς. Στην αργκό των απατεώνων, ο Μπροστινός, ο Μπροστοβούβαλος, ο Αχυράνθρωπος.
5 Σαράντος Ι. Καργάκος, «Η Μικρασιατική Εκστρατεία -Από το έπος στην τραγωδία»
6 Πόλη που ο κ. Λάτσης, σε σχέδιο του βαρόνου Νόρμαν Φόστερ, απειλεί να στήσει στο Ελληνικό, μόνο για κροίσους, αφού, κατ ‘ απαίτηση του τέταρτου μνημονίου, η δημόσια αυτή έκταση ξεπουλήθηκε αντί πινακίου φακής στη μαφία, με την ψοφοδεή συναίνεση ενός νεαρού αριστερού ανδρείκελου.
Ρ-Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου