Διαμαρτύρεται φίλος στο τηλέφωνο γιατί -λέει- δεν πολυκατάλαβε την κατακλείδα του χθεσινού σημειώματος.
Θυμίζω: «Τι μένει; Ισως να αποφασίσουμε και εμείς -αυθαίρετα, αλλά με νομική ισχύ- ότι δεν είμαστε δούλοι, άρα, αυτομάτως, ελεύθεροι». Είχε προηγηθεί η βδελυγμία μου για τους Ευρωπαίους ηγέτες οι οποίοι (θυμίζω πάλι) «αποφάσισαν, απλώς, ότι είναι οι κυρίαρχοι, έξω από νομικές, δικαιικές δεσμεύσεις, μακριά από τη δημοκρατικότητα της λογοδοσίας και πιθανής αναπομπής της απόφασής τους στο δίκαιο και στον νόμο».
Ο λόγος βεβαίως για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης (εξαίρεσης) που επιβάλλουν τούτοι οι ηγέτες στην αντιμετώπιση του μείζονος προσφυγικού προβλήματος, όρο που πραγματεύεται θαυμάσια ο Ιταλός φιλόσοφος Τζιόρτζιο Αγκάμπεν στο βιβλίο του Homo Sacer - Κυρίαρχη εξουσία και γυμνή ζωή (εκδόσεις Εξάρχεια).
Εκεί και η αναφορά στον Γάλλο ποιητή και ανθρωπιστή Ετιέν ντε Λα Μποεσί (1530-1563) «Αποφασίστε να μην είστε δούλοι και είστε ήδη ελεύθεροι».
«Και πώς αυτή η απόφασή μας θα έχει νομική ισχύ;» ρωτάει αμήχανος. «Και πώς η δική τους απόφαση αποκτά νομική ισχύ ενώ καταστρατηγεί βίαια νόμους - κανόνες - δίκαιο;» αντερωτώ. Την ώρα που η εξουσία «για να δημιουργήσει δίκαιο δεν χρειάζεται να ‘χει δίκιο» γιατί να μην πράξει το ίδιο και η κοινωνία;
Ο νεαρός Μποεσί είχε γράψει μια Πραγματεία περί εθελοδουλείας (εκδόσεις Πανοπτικόν 2002), που στρεφόταν εναντίον του Μακιαβέλι και στην οποία εξέθετε το παράδοξο του τυράννου, «ανθρώπου απογυμνωμένου και αποδυναμωμένου» που κατόρθωσε να υποδουλώσει έναν λαό μόνο και μόνο επειδή ο τελευταίος υποδουλώνεται πρώτα ο ίδιος.
Αυτή του η πραγματεία, σημειώνει ο μεταφραστής Παναγιώτης Τσιαμούρας, «αποτέλεσε σημείο αναφοράς όλων των επαναστατικών κινημάτων των αιώνων που ακολούθησαν, όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και έξω απ’ αυτή. Η φράση “Αποφασίστε...” δεν μπορούσε να μη γοητεύσει προσωπικότητες όπως ο Μαρά και ο Μπαμπέφ».
«Παρ’ όλα αυτά κάτι μού μυρίζει “εκτροπή” στην κατακλείδα σου» επιμένει ο φίλος στην τηλεφωνική γραμμή, «θα προμηθευτώ εντούτοις τα βιβλία που μου ανέφερες και θα τα ξαναπούμε». «Σε φώτισε μάλλον το άγιο πνεύμα» απαντώ χριστιανοχαριτολογώντας και κλείνουμε την επικοινωνία.
Το κράτος και η εξουσία έχουν το δικαίωμα (;) να παρεκτρέπονται εις βάρος της κοινωνίας ενώ η κοινωνία δεν το έχει, όταν μάλιστα αγωνίζεται για την επιβίωσή της; Μπα; Ευρώπη λοιπόν χωρίς ελευθερία, ασφάλεια, ειρήνη, ώσμωση πολιτισμών. Τι να κάνεις μέσα σε μια τέτοια Ευρώπη, που οι ηγέτες της αποφασίζουν (επειδή έτσι γουστάρουν!) ποιος θα πεθάνει και ποιος θα ζήσει;
Από πού αντλεί το δικαίωμα να θανατώνει γιατί έτσι θέλει η κυριαρχία της;
Η επίκληση της εθελοδουλίας των πολλών δεν αρκεί ως απάντηση στο θηριώδες τούτο ερώτημα. Είναι και η απογοήτευση που νιώθουμε λόγω της απώλειας της δυτικής ευδαιμονίας, είναι η έλλειψη πολιτικού οράματος, η απίσχνανση της αριστερής ιδεολογίας, το μυθολόγημα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση· κι άλλα πολλά, πάντως όχι μόνο το κακό το ριζικό μας (το άτιμο, αυτό προτάσσεται πάντα...).
Επίσης: δεν φταίνε οι ολίγιστοι Ευρωπαίοι ηγέτες, εξάλλου μαριονέτες είναι και αυτοί. Φταίει ότι εμείς δεν παίρνουμε μια απόφαση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου