Η αποδιάρθρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως έχει, ως δηλαδή το πολιτικό άντρο των απανταχού υπέρμαχων της λιτότητας νεοφιλελεύθερων, αποτελεί –ή θα έπρεπε να αποτελεί- στόχο των όπου γης αριστερών. Οι οποίοι, θεωρητικά, θα έπρεπε να τάσσονται υπέρ οποιασδήποτε πράξης οδηγεί σε τούτο τον στόχο.
Αφού, λοιπόν, το ενδεχόμενο εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. είναι μια τέτοια περίπτωση, άπασες και άπαντες θα έπρεπε να εύχονται την επικράτηση του Brexit, ως πράξη τιμωρίας των ελίτ στις πολιτικές της εξαθλίωσης των πολλών. Εάν στόχος είναι ο κλυδωνισμός του συστήματος, ιδού ο τρόπος της πραγμάτωσης. Άρα, στο σημερινό δημοψήφισμα, η πριμοδότηση του «Vote Leave» θα έπρεπε να είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Είναι όμως έτσι; Ό,τι γράφεται στο επίσημο φυλλάδιο, αυτό που διανέμεται ταχυδρομικώς στους Βρετανούς ψηφοφόρους, ιλουστρέ, κομψό και με τα σχετικά γραφήματα, ουδόλως παραπέμπει σε αριστερόστροφη προσέγγιση του ζητήματος. Εάν κανείς αναζητεί την Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης, θα την ζητεί εις μάτην.
Να πού επικεντρώνεται η καμπάνια των «Vote Leave», σε γενικές γραμμές: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η δική σας οικογένεια: ιδού τα γεγονότα.
Γεγονός πρώτο, ξοδεύουμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση 350 εκατομμύρια λίρες την εβδομάδα, κόστος όσο ένα νέο νοσοκομείο.
Γεγονός δεύτερο, πέντε νέες χώρες –Αλβανία, Τουρκία, Ματσεντόνια, Μαυροβούνιο, Σερβία θα ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
(…) Φαντάσου ότι η ερώτηση είναι τοποθετημένη αλλιώς. Φαντάσου ότι η ψήφος της 23 Ιούνη ήταν αν θα συμμετείχαμε στην Ε.Ε. Με τη μεταναστευτική κρίση, τις πέντε νέες χώρες να παίρνουν σειρά ως νέα κράτη μέλη και την κρίση του νομίσματος, θα ψήφιζες να συμμετέχουμε; Αν όχι, ψήφισε να φύγουμε.
Στις 23 Ιουνίου αντιμετωπίζουμε ένα δίλημμα: να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση μόνιμα ή να φύγουμε, περνώντας πίσω τον έλεγχο. Είναι μια μεγάλη απόφαση. Ίσως να μην υπάρξει ξανά άλλη ευκαιρία για χρόνια. Και υπάρχουν τα στοιχεία: πάνω από 250.000 άνθρωποι μεταναστεύουν στη Βρετανία από την Ευρώπη κάθε χρόνο. Η Ε.Ε. επεκτείνεται για να συμπεριλάβει άλλα 89 εκατομμύρια ανθρώπους. (…). Οι άνθρωποι πρέπει να ζυγίσουν τα πλεονεκτήματα μόνοι τους, για τον εαυτό τους».
Οι παραπάνω αποστροφές, στις οποίες βρίσκεται η κεντρική ιδέα του αφηγήματος του Leave, είναι προφανές πως εστιάζουν στο φόβο του Άλλου, και μόνον. Η αναμόχλευση του βρετανικού ιδεώδους, με την αυτοκρατορία από τη μια και τους παρίες που μεταβάλλονται σε εισβολείς από την άλλη, μοιάζει να έρχεται από ένα παρελθόν και να παραπέμπει σε ένα μέλλον τουλάχιστον εξίσου τρομακτικό με το νεοφιλελεύθερο παρόν. Ο Νάιτζελ Φάρατζ και ο Μπόρις Τζόνσον φρόντισαν ώστε η επιρροή τους στην πολυπληθή εργατική τάξη της Βρετανίας να είναι όση περίπου εκείνη της Μάργκαρετ Θάτσερ μετά τα Φώκλαντ.
Από την άλλη, οι «Vote remain», εκείνοι δηλαδή που τάσσονται υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε., παγιδεύονται επίσης σε αδιέξοδο: ό,τι κι αν λένε, η Ευρώπη του κεφαλαίου, η Ευρώπη της εξαχρείωσης των πολλών και των «ευέλικτων ζωνών», δεν αλλάζει εκ των έσω. Πολλώ μάλλον, όταν το αριστερό – αναδιανεμητικό πρόσημο εξαφανίζεται από κάθε πολιτικό αφήγημα. Προς την κατεύθυνση της αλλαγής, ίσως απαιτείται εν τέλει ένα μεγάλο σοκ. Τόσο μεγάλο, όσο και εκείνο που επιβάλλουν οι ελίτ στους πολίτες των πιο αδύνατων χωρών μελών. Θα μπορούσε ένα ενδεχόμενο Brexit να γίνει εκείνο το συμβάν (με όρους Μπαντιού) που θα αλλάξει την ευρωπαϊκή ιστορία για το καλό των πολιτών της; Ή οι νέοι εθνικισμοί που αναφύονται ανά τη Γηραιά Ήπειρο θα οδηγήσουν σε απευκταίους ατραπούς;
Είναι προφανές πως δεν υπάρχουν σαφείς απαντήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου