Ποιος δεν θα 'θελε μια Ευρώπη χωρίς σύνορα, χωρίς εθνικιστικές υστερίες, να μιλάει σε όποια γλώσσα θέλει ή ξέρει;
Λίγοι, νομίζω, θα είχαν αντίρρηση να ζουν και να περιφέρονται, να εργάζονται ή να ταξιδεύουν μέσα σ' ένα τέτοιο καθεστώς ελευθερίας, ανεξιθρησκίας, επιλογής εργασίας - τόπου - παρέας και -πάνω απ' όλα- ασφάλειας.
Ποιος δεν θέλει τη δημοκρατία;
Και όμως υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να οβελίσουν τη δημοκρατία από την καθημερινότητα του Ευρωπαίου πολίτη· δεν είναι άλλοι από τους ίδιους τους ηγέτες των χωρών-μελών της Ε.Ε., που, αποδεδειγμένα, είναι μαριονέτες των τραπεζών και των ελίτ και οι οποίοι αδιαφορούν επιδεικτικά (με δυναμική απαξία και κυνισμό απέναντι στην κοινωνία).
Γιατί κλαίνε και οδύρονται οι (φανατικοί) ευρωπαϊστές μετά την απόφαση των Βρετανών να φύγει η χώρα τους απ' αυτό το μόρφωμα;
Γιατί δεν είναι όλοι αυτοί που ψήφισαν ακροδεξιοί (ξενοφοβικοί, ρατσιστές, εθνικιστές...).
Μεταξύ τους φιγουράρουν άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης που έτσι κι έχαναν την εργασία τους παραδίδονταν βορά στην ανεργία και την άθλια επιβίωση.
Τι δεν καταλαβαίνουν οι ευρωπαϊστές; Μήπως θεωρούν ότι οι Βρετανοί είναι απλώς απαίδευτοι και δεν γνωρίζουν το καλό τους;
Αυτό νομίζουν μήπως και για τους Ελληνες που πριν από έναν χρόνο βροντοφώναξαν ένα γενναίο «όχι» στην ασφυξία που «καλλιεργούν» οι ευρωπαϊκοί θεσμοί;
Ας σταματήσουν τα δάκρυα και ας συνειδητοποιήσουν ότι η Ευρώπη τείνει να γίνει (οι ενδείξεις είναι αμέτρητες) ένα μοντέρνο στρατόπεδο στο οποίο θα επιβιώσουν μόνο όσοι έχουν πρόσβαση στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς ή όσοι καταστούν τυχεροί και βολευτούν σε κάποια εργασία (σε συνθήκες αφόρητες, όπου ήδη επικρατούν ο τρόμος της ανασφάλειας, το καθεστώς ημιαπασχόλησης, ο αυταρχισμός εμπόρων και βιομηχάνων).
Εχουν επικρατήσει (επιβληθεί!) στις χώρες της Ευρώπης ο ολοκληρωτισμός, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η περιφρόνηση των διατάξεων των Συνταγμάτων που προασπίζονται τη λαϊκή θέληση.
Επραξαν σοφά οι Βρετανοί και ας λένε τα media ότι τώρα χτυπάνε το κεφάλι τους, διότι αυτή η Ευρώπη ουδεμία επαφή έχει με τη δημοκρατία, με τους (πάσχοντες) λαούς των χωρών που την απαρτίζουν.
Χάλασαν τη σούπα των «θεσμικών ταγών», των απαίσιων και μοχθηρών και στην όψη ακόμη, αυτής της παρέας που αμείβεται πλουσιοπάροχα και λυμαίνεται τις συνταξούλες των φτωχών...
Δεν έπαψε βέβαια η Ευρώπη να 'ναι ισχυρή ή ατσάλινα πυργωμένη στην (αντιδημοκρατική) δομή της, ένα ραπισματάκι όμως το δέχτηκε, μια ρωγμούλα στην αλαζονεία των ηγετών της.
Το πρόβλημα των χωρών της Ευρώπης δεν είναι οι ακροδεξιοί και οι ξενοφοβικοί τόσο όσο η έπαρση και ο κυνισμός που χαρακτηρίζουν τους ηγέτες τους, οι οποίοι αντλούν αυτό το «δικαίωμα» από πού;
Ε, από εδώ αρχίζει η όντως πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου