Γεια σου πιτσιρίκο.
Ας μην γελιόμαστε. Οι πολιτικές εξελίξεις του 2015 το πιστοποίησαν. Το χρέος πλέον κοινωνικοποιήθηκε. Όχι μόνο σε τεχνικό επίπεδο αλλά και σε συνειδησιακό.
Οι πολίτες, με την ψήφο τους, μεταξύ άλλων, νομιμοποίησαν τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια που τις συνοδεύουν.
Αναγνώρισαν την αναγκαστική συμμετοχή τους στην αποπληρωμή αυτού του χρέους, καθώς αναγνώρισαν στον εαυτό τους την, έστω μικρή, συμβολή στη δημιουργία του.
Το είδος της κοινωνίας που άρχισε να εγκαθιδρύεται, στην ουσία από τον Δεκέμβρη του 2008 και έπειτα, έχει πια θεμελιωθεί.
Και αυτό δεν αμφισβητείται πια από ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων που ζούνε στις μεγάλες πόλεις.
Οι μισθοί έχουν πέσει σε χαμηλά επίπεδα σε σχέση με το κόστος της ζωής, η κοινωνική πρόνοια έχει εκμηδενιστεί, η καταστολή, οι φόροι και η ανεργία έχουν αυξηθεί.
Αυτό πλέον είναι η πραγματικότητα. Αυτή είναι η νέα ρουτίνα.
Αυτά που 4 χρόνια πριν είχαν σοκάρει τον κόσμο, τώρα πια έχουν ενσωματωθεί από αυτόν.
Το δύσκολο κομμάτι της προσαρμογής του πληθυσμού πέρασε αναίμακτα για τους έχοντες την εξουσία.
Η μέλλουσα επιβάρυνση του κόσμου από νέα μέτρα θα είναι ηπιότερη από αυτή της αρχικής περιόδου (2009-2012).
Αλλά ακόμη και ίδια να είναι, ο κόσμος πια, φαίνεται να έχει αποδεχτεί τη μοίρα του.
Άσε που και η εξουσία φαίνεται να έχει βγάλει και αυτή τα συμπεράσματά της για την διαχείριση του πλήθους.
Ο συνδικαλισμός είναι πια ιστορία.
Η αντίσταση από την πλευρά του κόσμου στην βίαιη επιβολή αυτής της νέας κατάστασης, ήταν αμελητέα, συγκρινόμενη με το ηθικό αλλά και πρακτικό χαρακτήρα της επιβαλλόμενης πολιτικής. Πολυπληθείς συγκεντρώσεις που κινούνταν σε ένα φάσμα που το καθόριζαν 3 πυλώνες.
Ο πρώτος ήταν η εκδίκηση απέναντι στο κράτος.
Συγκέντρωσε, μεταξύ άλλων, το πιο δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού. Δεν είναι τυχαία η ποσοτική ανάπτυξη του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού – αυτόνομου πολιτικού χώρου τα τελευταία 5-7 χρόνια.
Ο δεύτερος ήταν η «αίσθηση κοινωνικού καθήκοντος» που διακατέχει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Μάλλον, έτσι θέλει να πιστεύει. Εγώ θα τους χαρακτήριζα, απλά, ντροπαλούς.
Πολλοί ήταν αυτοί που διαδήλωναν ειρηνικά και σε «πολιτισμένα» πλαίσια. Ήθελαν να δώσουν το παρόν στις διαδηλώσεις για να δηλώσουν την αντίθεση τους στα νέα μέτρα.
Ως εκεί. Λες και τα νέα μέτρα ήταν η κατάργηση της κασερόπιτας και η αντικατάστασή της με αυτή των τεσσάρων τυριών. Μεταξύ αυτών, είναι και αυτοί που στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, για να μη βγει η δεξιά.
Ο τρίτος πυλώνας ήταν αυτοί που εκμεταλλεύθηκαν τη δυσαρέσκεια του κόσμου.
Λιγότεροι, αριθμητικώς, από τους προηγούμενους δύο πυλώνες αλλά πολύ πιο αποτελεσματικοί. Και όχι τόσο λίγοι όσοι πιστεύεις.
Τώρα είναι στην κυβέρνηση.
Δε θα μπορούσε να είναι και αλλιώς.
Ας έρθουμε στο τώρα όμως.
Όποια αντίσταση υπήρξε, δεν υπάρχει πια. Έχει καταρρεύσει και στη θέση της υπάρχει λευκό χαρτί.
Το σίγουρο είναι ότι ο δρόμος προς μία αξιοπρεπέστερη ζωή δεν περνάει μέσα από το κράτος και την προσπάθεια ελέγχου του, μέσω μιας κυβέρνησης.
Κατά τη γνώμη μου, περνάει μέσα από τη δημιουργία μικροκοινωνιών εκτός πόλεων.
Μέσα από τον επαναπροσδιορισμό του τι σημαίνει ζω.
Φτιάχνουμε μία κοινωνία που θα υπάρχει παράλληλα με την ήδη υπάρχουσα.
Ίσως κάποτε να υπερκεράσει την συμβατική.
Αλλά και να μην το κάνει, χεστήκαμε.
Μέχρι τότε όμως υπάρχει δρόμος που μπορεί να διανυθεί χωρίς πολλά, ογκώδη προβλήματα.
Ας κρατήσουμε με το κράτος τις αναγκαίες σχέσεις, και όταν …αυτονομηθούμε βλέπουμε τι κάνουμε.
Για αρχή:
Γη, ενέργεια, νερό υπάρχουν σε αυτή τη χώρα.
Άνθρωποι με γνώσεις υπάρχουν.
Άνθρωποι με ειδικές γνώσεις υπάρχουν.
Άνθρωποι με μικροϊδιοκτησίες υπάρχουν. (Για το αναγκαίο αρχικό ρευστό)
Άνθρωποι με θέληση υπάρχουν.
Άνθρωποι με συνείδηση υπάρχουν.
Τι περιμένουμε;
Έχει να προτείνει κανείς κάτι άλλο;
Εγώ, πάντως, κάνω υπομονή. Θα έρθει και η ώρα του.
Και αν δεν έρθει;
Δε γαμιέται.
Θα στενοχωρηθώ στην επόμενη ζωή.
Δημήτρης
(Αγαπητέ Δημήτρη, πολύ ωραίο το κείμενό σου. Η λέξη-κλειδί είναι η λέξη «δημιουργία». Έγραψα τις προάλλες πως πρέπει να φτιάξουμε ένα δικό μας κράτος μέσα στο κράτος, για να τους πάρουμε την χώρα. Δεν ξέρω πόσους αφορά αυτό. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν με νοιάζει και καθόλου τι θα γίνει στη χώρα. Με ένοιαζε μέχρι πρόσφατα. Τώρα όχι πια. Δημήτρη, μην στενοχωριέσαι καθόλου. Η Ελλάδα ξεπουλήθηκε με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των πολιτών της. Ή με τη σιωπή τους. Τώρα περιμένω τις κραυγές απόγνωσης. Έρχονται. Εγώ, πάντως, θα γελάω. Να είσαι καλά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου