(Αυτο)κριτική

Δημοσιεύουμε το άρθρο του Στάθη στον eniko που προκάλεσε την απάντηση του δημοσιογράφου της ΑΥΓΗΣ Θανάση Καρτερού και την απάντηση του Ισίδωρου Νερούτσου στο Θ. Καρτερό, τα οποία δημοσίευσε ο "Πολίτης Πάρου" στις 23 Οκτωβρίου 2015.

 Πρώτη καταχώρηση: 19/10/2015 - 08:00 Τελευταία δημοσίευση: 20/10/2015 17:00

Ο Στάθης στον eniko

Δύσκολα εμφανίζεται στην Ιστορία τέτοια οβιδιακή μεταμόρφωση, τέτοια μετάλλαξη ενός πολιτικού ηγέτη, όπως αυτή του κ. Τσίπρα. Και το ίδιο δύσκολα ένα αριστερό κόμμα, ή έστω το μέρος εκείνο του κομματικού σώματος που του απέμεινε, παρακολουθεί αυτή τη μετεξέλιξη προσπαθώντας να μιλήσει τη γλώσσα που μιλούσε πριν να αυτομολήσει στην πολιτική που αντιμαχόταν.
Σπανίως, επίσης, στην Ιστορία αυτή η μεταμόρφωση συντελείται τόσο γρήγορα. Και τόσο ξετσίπωτα.
Θα αναφερθώ μόνον σε ένα απ’ τα χίλια που έλεγε ο κ. Τσίπρας, πριν να αρχίσει κι αυτός να αραδιάζει τα χίλια ένα παραμύθια της Χαλιμάς. Ελεγε: «Η λέξη ισοδύναμα έχει εισαχθεί απ’ την τρόικα. Οταν αναζητούνε ισοδύναμα, εννοούν ισοδύναμους πόνους». Τώρα
όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ομιλούν στα πάνελ και από του βήματος της Βουλής για τους εν λόγω πόνους -τα ισοδύναμα- ως να πρόκειται για φάρμακα που θεραπεύουν πάσα λύπη και στεναγμό, ως να πρόκειται για παραμυθία αυτών των ίδιων, ώστε να αντέξουν τον αυτοδιασυρμό τους. Εσχατοι των Κλαζομενίων και υπομείονες των Αβδηριτών.   
Δεν έχει, όμως, πλέον καμία σημασία να υπενθυμίζει κανείς στον κ. Τσίπρα τι έλεγε και τι λέει. Το έργο έχει προχωρήσει, βρισκόμαστε σε μια νέα σελίδα. Κι αυτή, επίσης, σπανίως εμφανίζεται στην Ιστορία, εις όσα αφορούν τουλάχιστον την παρουσία της Αριστεράς διεθνώς. Σπανίως κόμματα της Αριστεράς έχουν περιπαίξει τη λογική, έχουν ατιμάσει την ηθική κι έχουν διασύρει την ιδεολογία τους όσον ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του, απ’ όταν ο ίδιος κι όσοι τον ακολούθησαν πέρασαν κάτω απ’ τα καυδιανά δίκρανα της υποταγής.
Σπανίως οι ηττημένοι ηττώνται μέσα τους και οι ήρωες μεταμορφώνονται σε ρεμάλια, όπως έγινε με πολλούς από τους Σέρβους μετά τον πόλεμο που έχασαν.
Η Αριστερά, σε όλες της τις εκδοχές, εκφράζει την ταξική αντίθεση με τη Δεξιά, σε όλες της επίσης τις εκδοχές. Ποτέ άλλοτε, ή σπανίως, ένα κόμμα της Αριστεράς δεν έχει διασύρει τόσο πολύ και τόσο, σαν έτοιμο από καιρό, αυτήν την αντίθεση. Και μαζί της και τον εαυτόν του.
Οι γενίτσαροι ήταν αθώοι. Τους άρπαζαν μωρά οι Οθωμανοί και τους ανάθρεφαν τέρατα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που απέμεινε δεν αποτελείται από γενίτσαρους. Αυτοί που αυτομόλησαν στη δεξιά πολιτική δεν ήταν αρπαγμένα μωρά, αλλά ενήλικες που ανάλωσαν -αν όχι όλοι, πάντως οι περισσότεροι και οι καλύτεροι- τη ζωή τους στρατευμένοι στις ιδέες, στα ιδανικά και στον τρόπο της Αριστεράς. Που ως τώρα δεν ήταν ποτέ η χλεύη της Δεξιάς.
Μα δεν αυτομόλησαν, θα έλεγε κανείς, υποχώρησαν για να ανασυνταχθούν και να πολεμήσουν την επόμενη μέρα. Μάλιστα. Πώς πολεμάνε; Λέγοντας όσα κατήγγειλαν; Πράττοντας όσα απέρριπταν; Ή, μήπως, δεν εφαρμόζουν το μνημόνιο που οι ίδιοι υπέγραψαν και μαζί με όλες τις εκδοχές της Δεξιάς υπερψήφισαν; Ή, μήπως, δεν γνωρίζουν ότι τα περί ισοδύναμων είναι φούμαρα, καθώς ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έλεγε - ή, μάλλον, ούτε καν φούμαρα, αλλά «πόνοι»; Σε τι ελπίζουν; Σε ένα λέγε-λέγε-λέγε, ό, τι μείνει κι όπου βγάλει; Τόσο μπορούν; Πέστε μου ένα (αριθμός 1) μέτρο, που έφεραν ως αντιστάθμισμα στα εγκληματικά μέτρα που δέχθηκαν να επιβάλουν. Ενα! Ούτε ένα. Ενώ αντιθέτως βροχή, βροχή φωτιάς κι Αρμαγεδδών, οι διαταγές που εκτελούν.     
Κι επιπλέον διαπράττουν το αίσχιστο: φορτώνουν στον λαό τον φόνο του εαυτού του. «Μας ψηφίσατε, δεν μας ψηφίσατε»,; ερωτούν ξεδιάντροπα εκείνους που φόβισαν, εκείνους που εξαπάτησαν.
Ο κ. Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός για να έχουμε υπερπρωθυπουργό τον κ. Μάαρτεν Φέρβεϊ ή όποιον άλλο γκαουλάιτερ μας στείλει το Βερολίνο. Σπανίως
μια μετάλλαξη λαμβάνει σάρκα και οστά σε τέτοιο βάθος και με τέτοια ταχύτητα. Ο κ. Τσίπρας μιμείται πλέον τον μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, με όλο και πιο ανατριχιαστικό τρόπο. Ομιλεί με τη σύνταξη του Ανδρέα, τις παύσεις του Ανδρέα, τη στίξη του Ανδρέα. Και το πιο ανατριχιαστικό, όλο και πιο έντονα πια η φωνή του θυμίζει τη φωνή του Ανδρέα. Ανατριχιαστικό,
αλλά αναμενόμενο, διότι όσο πιο κούφιος είναι ο μίμος, τόσο πιο έντονη ακούγεται η ηχώς του ινδάλματός του. Σπανίως ένας πολιτικός έχει μιμηθεί τόσους πολλούς και τόσα πολλά. Ο κ. Τσίπρας μιμείται την πολιτική Σαμαρά, τους τρόπους του Βενιζέλου και το στιλ του Ανδρέα. Τον μόνον που
δεν μιμείται ο κ. Τσίπρας είναι τον σύντροφο Τσίπρα που πιστέψαμε, που βοηθήσαμε, που αγαπήσαμε.
Η ντροπή που βαραίνει πολλούς από εμάς για όλο αυτό είναι το ελάχιστο. Η οδύνη, όμως, που βοηθήσαμε να βαραίνει σήμερα, απ’ όλο αυτό, κόσμο και κοσμάκη είναι ανεξιλέωτη…

 Πιο κάτω δημοσιεύουμε το άρθρο του Θανάση Καρτερού με τίτλο "Μπράβο, ρε Στάθη!" και το άρθρο του Ισίδωρου Νερούτσου με τίτλο "Μπράβο ρε Θανάση", τα οποία δημοσίευσε ο "Πολίτης Πάρου" στις 23 Οκτωβρίου 2015

Μπράβο ρε Θανάση

 Του Ισίδωρου Νερούτσου 

Μπράβο ρε Θανάση.

Bάλθηκες να παραστήσεις τον συνήγορο της δήθεν αριστεράς.

Απ ό,τι εγώ γνωρίζω η πραγματική αριστερά, δεν θα εφάρμοζε ποτέ άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που ούτε η όποια κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων δεν θα τολμούσε να εφαρμόσει, αν και πολύ θα τόθελε. Η αριστερά δεν θα εξόντωνε τον κόσμο με άγρια και παράνομη φορολογία. Δεν θα ξέκανε τους συνταξιούχους, τους αγρότες, τους μισθωτούς, τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες.

Μπράβο ρε Θανάση.

Η αριστερά δεν θα παραβίαζε το Σύνταγμα του κράτους, έστω του αστικού και θα εφάρμοζε τις οριστικές και αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις, δεν θα έφερνε ποτέ στην βουλή νομοσχέδια με χιλιάδες σελίδες μεταφρασμένες και δοτές, για να τα ψηφίσουν αδιάβαστα, οι «εκπρόσωποι» του λαού.

H αριστερά θα τηρούσε τις δεσμεύσεις της και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Η αριστερά δεν θα φόρτωνε στις πλάτες του λαού νέα δάνεια και νέες δεσμεύσεις.

Τι λες λοιπόν τώρα, για την συγκεκριμένη κυβέρνηση της αριστεράς;

Ότι πράγματι πρόκειται για αριστερή κυβέρνηση με αριστερό πρόγραμμα και αριστερή συμπεριφορά προς τον λαό και ιδιαίτερα στα ποιο αδύναμα οικονομικά μέλη της κοινωνίας μας;

Ότι πράγματι πρόκειται για δημοκρατική κυβέρνηση και για κυβέρνηση πλειοψηφίας στον λαό;

Δεν αναρωτήθηκες κάποια έστω στιγμή, αν μια κυβέρνηση με 50 πλαστούς βουλευτές και μια ουσιαστική συναινετική πρόσφατη αποδοχή του 20% του λαού, δηλαδή μειοψηφούσα στην ουσία, έχει το δικαίωμα να παίρνει τέτοια βάρβαρα μέτρα σε βάρος του κόσμου;

Δεν αναρωτήθηκες γιατί η ομοϊδεάτισσα στην πλειοψηφία της, αντιπολίτευση, δεν βάζει θέμα νομιμοποίησης της παρούσας κυβέρνησης;

Και πώς διάολε να βάλει τέτοιο θέμα, αφού η κυβέρνηση της «αριστεράς» κάνει όλη την βρώμικη δουλειά, που η ίδια η αντιπολίτευση ήθελε και επιθυμούσε διακαώς, αλλά δεν μπορούσε;

Δεν αναρωτήθηκες, γιατί η πρώτη κυβέρνηση της «αριστεράς» για να περάσει το μνημόνιο, στηρίχθηκε στις ψήφους της νεοφιλελεύθερης τρόικας της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού;

Αν ήταν αυτή η κυβέρνηση, πράγματι της αριστεράς, με αριστερή και δημοκρατική πολιτική, θα ετύγχανε της ενθουσιώδους και απροσδόκητης αποδοχής των θαυμαστών του νεοφιλελευθερισμού;

Ομολογώ, ότι δεν θα συμφωνούσα με τον γενικό χαρακτηρισμό «Γενίτσαροι», για όλους τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί τους γνωρίζω και γνωρίζω τους αγώνες τους για την Δημοκρατία και την κοινωνική απελευθέρωση. Οπωσδήποτε και δεν συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό. .

Θα έλεγα όμως ότι εκείνοι, ακόμα εις μάτην, ελπίζουν.

Η ελπίδα όμως στην πραγματικότητα χάθηκε, τουλάχιστον από την κυβέρνηση αυτή. Θα χαρακτήριζα όμως όχι τους ανθρώπους, που τη στηρίζουν, αλλά μόνο τις πράξεις των κυβερνόντων, αβίαστα, ως καθαρά φασιστικές,

Όχι από εμπάθεια, αλλά εξ αντικειμένου, γιατί βασίζονται πάνω στην βία, μέχρι στιγμής όχι της σωματικής, αλλά της οικονομικής, στις παραβιάσεις του συντάγματος και στην περιφρόνηση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.

Τι λες Θανάση. Είναι ψέματα όλα αυτά; …

ΠΗΓΗ: Η ΣΦΗΚΑ

 

 

Πιο κάτω μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο του Θανάση καρτερού   Μπράβο, ρε Στάθη!

 Μπράβο, ρε Στάθη!

• 22.10.2015

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ
Να σας πω την αλήθεια, το πήρα και κάπως προσωπικά το σημείωμα του Στάθη προχτές στον "Ενικό". Όχι για την κριτική, την πολεμική, την καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ και της πολιτικής του. Τέτοια γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμα πολλά. Αλλά γιατί έχει πάρει μια σκούπα και μας πετάει όλους στα σκουπίδια. Όλους όσοι επιμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ξετσίπωτοι, ρεμάλια, αυτόμολοι! Κι άλλα κι άλλα. Ακόμα και Έσχατοι των Κλαζομενίων και υπομείονες των Αβδηριτών!
Να μια ενδεικτική παράγραφος: "Οι γενίτσαροι ήταν αθώοι. Τους άρπαζαν μωρά οι Οθωμανοί και τους ανάθρεφαν τέρατα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που απέμεινε δεν αποτελείται από γενίτσαρους. Αυτοί που αυτομόλησαν στη δεξιά πολιτική δεν ήταν αρπαγμένα μωρά, αλλά ενήλικες που ανάλωσαν -αν όχι όλοι, πάντως οι περισσότεροι και οι καλύτεροι- τη ζωή τους στρατευμένοι στις ιδέες, στα ιδανικά και στον τρόπο της Αριστεράς. Που ώς τώρα δεν ήταν ποτέ η χλεύη της Δεξιάς".
Μπράβο, ρε Στάθη! Μας έδωσες και κάποιου είδους προαγωγή. Διότι οι καθ' ύλην -και με ISO- εισαγγελείς της επαναστατικής ορθοδοξίας μάς στιγμάτιζαν μέχρι τώρα ως γενίτσαρους. Εσύ μας έβγαλες χειρότερους από γενίτσαρους. Κι αν από μόνοι μας παραδοθήκαμε, όπως γράφεις, στη χλεύη της Δεξιάς, τώρα εσύ ανέλαβες να διατυπώσεις το νέο, βαρύτερο κατηγορητήριο. Για να μας παραδώσεις στη χλεύη των αριστερών. Των συνεπών που βλέπουν, κρίνουν, επικρίνουν, καταδικάζουν.
Κι έτσι, για άλλη μια φορά στην Αριστερά του σχίσματος εμφανίζονται οι ίδιοι ρόλοι. Κρίνοντες και κρινόμενοι. Εισαγγελείς και κατηγορούμενοι. Ηθικοί και ανήθικοι. Θα έπρεπε όμως να έχει διδαχτεί ο Στάθης -και ο κάθε Στάθης-, από την Ιστορία που επικαλείται, πού οδηγεί αυτή η ιεροεξεταστικού τύπου μανία. Γιατί υπήρξε και αριστερή ιερή εξέταση, που έδινε τη δική της τελική λύση στο πρόβλημα των γενίτσαρων. Ή των χειρότερων κι από γενίτσαρους.
Πίκρα, από κάθε άποψη. Γιατί νομίζαμε ότι ο ηθικός εξοστρακισμός έχει εξοστρακιστεί πια από την Αριστερά. Τουλάχιστον την Αριστερά που θέλει να βλέπει τον κόσμο και τον εαυτό της με ένα πιο σύγχρονο και κριτικό μάτι. Και μας ήρθε κατακέφαλα η νέα φουρνιά παπικών που έχουν τους αφορισμούς στο τσεπάκι. Και δεν έχουν πρόβλημα να κάψουν τους χτεσινούς συντρόφους τους. Χωρίς να καταλαβαίνουν σε ποια χλεύη παραδίνονται έτσι οι ίδιοι...
ΠΗΓΗ: Η ΑΥΓΗ